Foto: Arjo van der Graaff - juni 2012

OVER MIJ

Heb ik mijn leven net zo lekker op orde, ziet mijn lijf er holadiejee okee uit, wordt er eind april 2012 borstkanker geconstateerd.
En niet zo'n klein beetje ook.

Een borstamputatie & twee chemo's later, wordt in juli de diagnose gesteld.
Uitzaaiingen in de botten: schedel, nek, rug, ribben & bekken. Ongeneeslijk wordt gezegd.
Maar dat zullen we nog wel eens zien.
Mijn leven en mijn kinderen zijn me te lief.

Begin augustus ben ik -naast de reguliere behandeling in Nederland- aanvullende & bewezen therapieën in Duitsland gaan volgen. Deze behandelingen worden nagenoeg niet vergoed door mijn zorgverzekeraar. En bungelt er dus een ongezellig prijskaartje aan mijn pols.

And that just makes me a chick on a mission. Leuren met Leed. Om geld te genereren voor alle extra ziektekosten, waaronder niet vergoede behandelingen in het buitenland en reis- & verblijfskosten. Volgens mijn berekeningen ca. 30.000,-- euri op jaarbasis.

Sinds april 2013 ben ik begunstigde van de Stichting No Guts No Glory.
Deze stichting heeft KEIHARD geld nodig om mij financieel te kunnen ondersteunen met de behandelkosten. En daarnáást blijven er helaas nog eens genoeg kosten over die ik niet alleen kan opbrengen.

Tragisch is de diagnose "ongeneeslijk". Maar dat woord heb ik inmiddels het raam uitgeflikkerd. Dat woord maakt een mens pas echt doodziek. Hilarisch is wat ik er van probeer te maken.

Volledige focus op herstel.
Against all odds? Misschien. Maar ik denk van niet. No Guts, No Glory!

Inspirerend is dit lichamelijke gedoe wel. Ondanks de heftigheid van alles, heeft mijn tumor last van humor. En ben ik in februari 2013 deze blog gestart. Wat lach & beklag hier, wat rauw & rouw daar. Alles hieraan is ultiem & intiem, hartverscheurend & hartverwarmend.
Het leven is tragisch hilarisch en omarm ik het intens. En zo af & toe spuug ik het vol op de bek.

- Doe mee en deel deze blog binnen je netwerk
- Verzin initiatieven, groot/klein: alles helpt!
- Doe & doneer -in welke vorm dan ook- want we hebben al het KEIHARDE geld & bemoedigingen nodig!

Ik beleef een avontuur waar ik niet voor heb gekozen. Maar als het dan toch moét..hoppa! Knapzak over de schouder & gáán. Kom dan ook maar door met dat Onvermijdelijke Avontuur!


Copyright © 2013. All rights reserved.


zondag 24 maart 2013

Asjemenou

Wát een week.Van alles wat.

De initiatieven hollen maar door! Willy Wonka met snoepgoeds. De klas van Moos met een heus plan van aanpak van zelfgemaakte spullen en intenties om mee te hollen. Als ook de klas van Babs. Een heuse kidsrun op zaterdag 13 april, met 'n fijne sponsorbus.
Kinderen, oma's, neefjes, nichtjes, de hele rataplan: we maken er een geweldig uitje van! Knapzakkie over de schouder én gaan..

Ben ik geinterviewd voor het AD Regionaal, door Suzanne. Wat ik spannend vind. Heb ze zelf gebeld. Het leuren met leed nog meer de wijde wereld in. Maar de sfeer is ontspannen. En oprechte interesse doet de rest. Nog een fijne foto d'r bij. Zouden er nog mensen zijn die denken dat ik nog steeds die kale kop heb? Nou, ik kan je vertellen dat ik een enorme gezellige krullenkop aan het kweken ben. Pijpekrullen worden het zelfs, let maar op. Een andere Suzanne van RTV Rijnmond wilde ook nog iets doen met verhaal bij de finish van de Marathon van Rotterdam 14 april as. Dus double luck. Dat kan ik wel gebruiken.

Zenuwachtig omdat ik op uitslagen wacht. Alweer wachten op uitslagen. Een totale scan krijg ik hier vooralsnog niet. Dus in Duitsland bloed laten aftappen en 'n plasje ingeleverd. En begint de onzekerheid.
Is mijn pril bevestigde gevoel naar de toekomst toe, terecht? Of niet?
Ik voel me goed. Ik weet het zeker. Maar is het ook écht zo?
Ik durf niet. Ik moet wel.
Ik wil het niet. Ik kan het wel.
Uiteindelijk durf ik niet te bellen. Ik wil het niet. Ik doe het niet.
Uitslagen plegen een aanslag op me.
Is de uitslag goed, vind ik het terecht & eng tegelijk. Hoe lang nog?
Is de uitslag fout, vind ik het onterecht & eng tegelijk. Hoe lang nog?
Ga ik wéér in die molen van gevoelens waar ik verdomme net uit ben.
En dus bel ik niet voor de uitslag. Fuck it. Bekijk het maar.
En niemand om me heen die dat weet.
Want dat vertel ik niet. Gaan zij zich zorgen maken en zullen mij daar niet mee willen belasten.
Wil ik dan ook niet. Weer zo'n mentale spagaat.

Zoonlief waarvan nu op school toch echt duidelijk wordt dat hij meer begeleiding nodig heeft. De woedeaanvallen zoals vorig jaar, komen nu bijna niet meer voor. Maar er blijft genoeg over om in dat kleine koppie rond te gaan... Het wordt nog duidelijker tijdens ons gesprekje. Het gaat wel goed op school, zeg je.
En voelt je hart dat ook zo? vraag ik.
"Nee. Die niet. Je weet toch dat ik liever thuis blijf? Bij jou. Of bij papa?"
Uiteindelijk komt er uit dat je bang bent dat wij dood gaan, als jij op school bent.
Mijn hemel. Mijn lieve, lieve kleine schat toch.
Dat wist ik niet. Dat jij dat voelde. En zo lang al. Alleen in angst.
Ik had het moeten weten.
Moeten aanvoelen.
Kunnen wegnemen.
Dat spijt me zo. Wat een angst voor ons kleine manneke.
Daar gaan pappa en ik je mee helpen, Moossie. Dat jij niet meer zo bang hoeft te zijn. Dat je weer met plezier op school kunt zijn.

Ik loop terug naar m'n auto en huil jouw tranen.
Bij m'n auto word ik aangesproken op mijn haastige parkeergedrag. Terecht trouwens.
Ik krijg een bijna onbedwingbare behoefte om te gillen.
Maar ik knik zwijgend in plaats daarvan.

Een week waarin ik een telefoontje van vriendin Neeltje krijg. Kaartjes gewonnen voor een Goois Jazzfestival.
Of ik mee ga van het weekend. Denk ik aan adhd-achtige muzieknoten & gooise kakdozen kijken. Dat lijkt me plots enig.

Krijg ik vrijdag op de valreep mijn enthousiaste behandelaar Wieger uit Duitsland aan de telefoon. Met de laatste uitslagen. Alle bloedwaarden zijn zeer verbeterd. Uit de allerlaatste celdeling-telling blijkt een lichte daling te zijn. Dat betekent dat de uitzaaiingen t/m het meetmoment gestabiliseerd zijn of dat uitzaaiingen op sommige plekken uitdoven en elders juist uitzaaiien. Dat is niét op basis van een celdeling-telling te zien. Alleen dat er onderaan de streep een lichte daling is.
Echt waar?!? Dat het goed is, voor nu?? Wij zijn blij voor mij. Zo hartstikke blij!
Ik sms m'n allerliefsten en vier de vrijdagavond vertrouwd gelukkig met klein blond & blond op de bank.

Zaterdag jazz. Soms vat ik de muziek. Soms helemaal niet. Voel ik me als een kind tussen de coulissen.
Kijken hoe anderen kijken. Anderen zien luisteren. Onbedoeld theater met, inderdaad, wat gooise kakdozen en een enkele stoere rockchick. Lig ik even later met Neeltje na te proesten in pyama. Snurken we de nacht door & ontbijten we overweldigend. Sluit ik Amsterdam af met een goed weerzien en boswandeling met een fijn mens en de fijne zijnen.

Eet ik vanavond mee bij de vader van mijn kinderen. Met een overbevolkte moederschoot. Wiegend kus ik een koortsig Moosje met z'n waterige oogjes en een enthousiast kroelende Babsie. Heb ik al heimwee naar ze, voor ik ze goed en wel losgelaten heb. In goede handen bij hun vader.

Deze week weer behandelingen, vitamine-infusen en de door mij zo gevreesde hyperthermie.
Die spuug ik alvast vol op de bek! Ik moet wel. En zal ook.
De kinderen wachten namelijk op mij bij thuiskomst. En Surprise Saturday is in aantocht.
Dusse.. kom vooral dóór.

zaterdag 16 maart 2013

Waarom/wie/wat/waar Behandelingen

O..dit is misschien alleen interessante info voor de 'die hards' onder ons.
Of voor degenen die net aan hun Onvermijdelijke Avontuur beginnen.

Ik volg naast het reguliere traject, een aanvullend traject in Duitsland.
Toen mij in Nederland werd verteld dat de uitzaaiingen door de chemo heen kwamen en deze chemo daarom zou worden gestopt, heb ik de opties voorgelegd gekregen om nog een andere chemokuur te proberen of eventueel hormoontherapie. Deze hormoontherapie zou pas met een maand of 3-4 volledig werken. Ik heb -op een enkele twijfel na- niet meer gekozen voor een andere chemo.
Als ik weinig tijd zou hebben, gezien de snelheid van de uitzaaiingen, zou ik deze kostbare tijd niet doodziek gaan doorbrengen.

Vanaf het begin heb ik geen goed gevoel over de chemo gehad. Voorafgaand aan de chemo waren er geen zichtbare uitzaaiingen. Deze zijn trouwens pas zichtbaar vanaf een millimeter of 3 (iets van 10.000 celdelingen). Als er gezegd wordt dat er geen uitzaaiingen zijn, wordt daarmee bedoeld: geen zíchtbare uitzaaiingen te zien op de scan.

Bij mij werden binnen 5 weken tijd na aanvang van de chemo op diverse plekken uitzaaiingen geconstateerd. Ik heb zelf het gevoel dat de chemo deze in mijn lichaam heeft bevorderd. Mijn lichaam en conditie ging snel achteruit, ik kon al snel niet meer goed lopen en had veel pijn. Slikte 15 pijnstillers per dag. Maar zelfs dat kon de pijn niet volledig opheffen. Het bleek 'doorbraakpijn' te heten.
Rond deze tijd had ik me al verdiept in andere bewezen therapieën.
Daar ben ik enkele weken na de diagnose 'ongeneeslijk', mee gestart.

Ik heb een onwerkelijk gevoel gehad. Want als de reguliere tumorbestrijding niet werkt en er dus 'echt stront aan de knikker is', word ík dan ongeneeslijk verklaard?
Hoezo ?!
Misschien is de reguliere geneeskunde in Nederland wel handelingsverlégen.
Omdat zij vastzitten aan protocollen en het beperkte aanbod in de kankerbestrijding wat daarmee gepaard gaat. Da's wat anders.
Ik verdom het om mijn leven af te laten hangen van vastgestelde protocollen. En al helemaal van een beperkt aanbod. Die misschien voor de ander wel helpen, maar aanvankelijk dus niet voor mij.
Mijn huisarts en oncoloog kennen mijn visie.
Zij zijn ook op de hoogte van mijn behandeltraject in Duitsland en hebben daar natuurlijk ook overzicht van gekregen.

Naast de boeken die ik gelezen heb, heeft met name mijn behandelaar Wieger Rekker in Duitsland mij geschoold in dit proces. En dat doet hij nog steeds. Hij is erg nuchter, legt eenvoudig uit, denkt mee en heeft mij mentaal & fysiek op een goed spoor gezet.  Met tijd, mededogen, compassie, kennis en humor. Het is een vakidioot en ik heb nooit het gevoel gehad dat hij medelijden met me had. Wel een evenwaardigheid ervaren in onze samenwerking . Daar ben ik hem zeer dankbaar voor.
Dat heb ik ook nodig omdat de dienstverlening -als je ziek bent in dit land- van een betreurenswaardig niveau is, met al die afschuivers, doorverwijzers & niet verder dan hun eigen geroutineerdradartjedraaiende dienstverleners.  Daar kan ik nog eens een fijne top 25 van samenstellen. Genoeg inspiratie. Fijne uitzonderingen daargelaten.

Ik ben geen passieve, afwachtende patiënt. Maar een pro actieve & zelfwerkzame vrouw.
Vind het stuitend als er mensen bestaan die wel met de armen over elkaar gaan zitten afwachten tot de rest van de wereld hen gaat redden. Die hun verantwoordelijkheid voor hun ziekte- of herstelproces vol-le-dig in handen leggen van een dokter. Doktoren kunnen & willen je vaak wel helpen, maar er blijft genoeg over voor jezelf om te doen.
Je hebt altijd een keuze. Niet in de tegenslag, wel hoe je er mee gaat dealen. Dat hoef je niet gelijk te kunnen, maar er doen zich ergens along the way, wel kansen voor.
Zelfs 'niet kiezen' is een keuze.

Ik denk vooruit (ook wel eens teveel trouwens) en zal in tijden van tegenslag en machteloosheid uiteindelijk de kennis, de logica en de humor weten op te snorren. Dat staat in de schappen naast de zelfregie en zelfwerkzaamheid.
Die verkankeren namelijk heus niet mee. Als u een passieve, afwachtende & op anderen afreagerende patiënt bent: stop in Gods Naam met gepamperd worden, grijp jezelf bij de kladden en geef jezelf een schop onder je kont.
Ben je nou besodemieterd! En lenig.
Werk aan de winkel & vlug 'n beetje!
Tenzij je aan je laatste loodjes begonnen bent. En de hemel lonkt.
Dat is van een hele andere orde. Dat ken ik nog niet.

Zo, dat gezegd hebbende; ik heb in Duitsland geleerd dat ze daar werken met 3 pijlers in de aanpak van kankerbestrijding:
- tumorbestrijding (groter aanbod van behandelmethoden in vergelijking met Nederland)
- ontgiftiging (gal, lever & nieren in optimale conditie om dode cellen af te voeren)
- immuunversterking (omdat dit in de voorhoede van de verdediging van je lichaam zit)
Alledrie zijn ze even belangrijk. Deze 3 pijler methode kent Nederland niet.
Maar het klinkt gewoon logisch. Ook als je niet gestudeerd hebt.

Het reguliere traject in Nederland:
- Hormoontherapie     (dagelijks tabletten, Femara)
- Hormoonimplantaat (1x p/kwartaal, Zoladex)
- Botinfuus                 (1x per maand, APD)

- Oedeemtherapie      (1-2x per week)
- Beweeg je fit           (2x per week)
Als een tumor hormoongevoelig is, kan de tumor (extra) snel groeien door het lichaamseigen oestrogeen. Hormoontherapie brengt je in de overgang en duurt een aantal maanden voor het volledig werkt. Het brengt voor mij opvliegers, een kilo of 5-7 gewichtstoename en wat gewrichtspijn met zich mee.

Het aanvullende traject in Duitsland:

- Dendritische Celtherapie  (2x per jaar)
- Hyperthermie in combinatie met ozon-zuurstof therapie  (nu 1x 3 weken)
- Vitamineinfuus (1 x 3 weken enkele dagen achter elkaar)
- Papemi (1x 3 weken enkele dagen achter elkaar)
- DCA (dagelijks 2-2-3)
- Voedingsupplementen en mineralen (dagelijks ca. 25 tabletten)

Dendritische Celtherapie
Dr. Gansauge, BGPS Neu-Ulm, Silcherstr. 36, D-89231 Neu Ulm
Tel. 0049 (0) 731 - 715 760
Mail: info@eurosurgery.de
1 x per half jaar, 3 bezoeken aan de kliniek.
Bloedafname, 10 dagen later 2 injecties, 6 weken later 2 injecties.

Het een therapie in de vorm van immunotherapieImmunotherapie: het verwekken van immuniteit ter behandeling van een ziekte , waarbij de afweercellen van het lichaam gestimuleerd worden om afweerstoffen te maken tegen bepaalde (kanker)cellen en die cellen te doden.
De therapieTherapie: behandeling lijkt dus op een vaccinatie, maar het activeren van de dendritische cellen gebeurt hierbij buiten het lichaam. Na afnemen van bloed worden de cellen buiten het lichaam gekweekt en 'opgeleid'. Daarna worden zij weer in het lichaam gebracht om hun taak ten uitvoer te brengen. In de Volkskrant van 23-6-2012 is hier een groot artikel aan gewijd "Kan dit infuus kanker aan?" van Ellen de Visser.

In Göttingen is er ook een kliniek die Dendritsche Celtherapie toepast, maar deze kost ca. 16.000,--. De kosten zijn hoger om hier tot 2x toe 'verse' cellen worden gekweekt.. In Neu Ulm wordt 1x verse cellen gekweekt en de helft hiervan ingevroren die je na 6 weken geïnjecteerd krijgt.

Hyperthermie / Ozon Zuurstoftherapie
Dr. Kilarski, Ärztin für Anästhesiologie & Naturheilkunde, Schumannstr. 48, 48431 Rheine
Tel: 0049 (0) 5971 - 984 606
Mail: Praxis_dr_kilarski@yahoo.de
Zij werkt samen met Heilpraktiker Wieger Rekker uit Gronau.
Momenteel volg ik deze therapie 1x 3 weken.

Hyperthermie is een kunstmatige koorts-opwekking door enerzijds hitte van buitenaf te stimuleren (hitte-tent, waarbij alleen het hoofd buiten de tent blijft) en anderzijds door een toxische injectie die van binnenuit koorts opwekt. Gedurende de gehele behandeling wordt er gemoniteerd door een verpleegkundige, onder supervisie van Dr. Kilarski.
Kankercellen beschadigen bij 38,5 C en worden gedood bij 42,0 C. In Nederland wordt dit (naar mijn weten) alleen gegeven in combinatie met bestraling of chemo. In Duitsland is dit een vrij reguliere behandeling bij kanker, ook los van bestraling of chemo.

De duur van deze therapie is ca. 3-4 uur in de hitte-tent. De lichaamstemperatuur moet minimaal 2 uur boven de 38,5 C zijn. Met deze therapie blijft de koorts net onder de 40 C gehouden. Daarna word je 1-2 uur ingepakt om de hitte zo lang mogelijk vast te houden. Vervolgens overnacht je in de kliniek (lees: penthouse) van dr. Kilarski.

De beste opwarming zou zijn die tussen de 40 en 44 C. Maar dat is menselijkerwijs niet vol te houden. In Duitsland kan dit onder narcose uitgevoerd worden. De kosten weet ik niet exact. Ik vind hyperthermie de meest afschuwelijke behandeling ever. Misschien schrijf ik er ooit over. Nu niet.

Ozon Zuurstof Therapie
Dit is een bijzondere vorm van zuurstof. Het heeft een dodende werking op ziektekiemen en heeft een sterk oxidatief en bloedcirculatief bevorderend vermogen.
Er wordt bloed afgenomen en vermengd met ozon en zuurstofrijk weer terug in je bloedbaan gespoten.

Vitamine C infuus / Pap IMI / DCA / Voedingsupplementen 
Wieger Rekker, Heilpraktiker, Hörsterstrasse 4, D-48599 Gronau
Tel: 0049 (0) 2562 228 87
Mail: wiegerrekker@aol.com
Heilpraktiker betekent dat iemand een opleiding heeft afgerond vergelijkbaar met de opleiding tot basisarts.

Vitamine C infuus
Dit is een universele anti-oxidant en heeft goede onderzoeksresultaten behaald in de behandeling van kanker. 1x 3 weken, meerdere dagen achter elkaar.

Pap IMI
Dit is een methode waar gedurende sessie van 10 minuten zeer krachtige magneetgolven worden toegediend in een nanoseconde.(dat is 1 miljardste seconde). De lus van dit apparaat waarbinnen het magneetveld zit, wordt over mijn thymus gelegd. Dat zit tussen je borstbeen en je hart. Het produceert de T-cellen. Het schoolt in feite de cellen die verantwoordelijk zijn voor de aanval op kankercellen. Het magneetveld doodt de zwakke cellen, maakt de krachtige cellen sterker en maakt nieuwe cellen aan. Dit wordt voor vele aandoeningen gebruikt, zoals bij reuma, artrosis, artritis, fibromyalgie, dystrofie, rugpijn, hernia, migraine, astma, ziekte van Pfeiffer en Lyma, sportletsels etc. Ik gebruik het ook op mijn hoofd (voor de uitzaaiingen in de schedel), mijn haar is qua haardichtheid en volume toegenomen. Het schijnt ook beter te zijn dan botox, omdat het cellen regeneert. 1x 3 weken, meerdere dagen achter elkaar.

DCA
Dichlooracetaat. Dit middel wordt in Nederland niet voorgeschreven.
De duitse chemicus en Nobelprijs winnaar Otto Warburg heeft in 1928 ontdekt dat kankercellen energie produceren door vergisting, terwijl er genoeg zuurstof aanwezig is. Dit zou kanker doen ontstaan. DCA schakelt de energieproductie terug naar de mitochondriën en heeft resultaat op het bestrijding van kanker. Googleloer maar: kanker-actueel/dca
Omdat dit medicijn mijn zenuwstelsel kan aantasten, slik ik dagelijks alpha lipogamma, milgamma en glutaminen om dit te minimaliseren.

Voedingssupplementen & mineralen
Voor het immuunsysteem slik ik pro-biotica, beta caroteen, mariadistel, vitamine C (op de dagen dat ik geen infuus heb), vitame E en Q10, granaatappel, schwarzkümmel, curcuma en papaya.
Voor de ontgiftiging slik ik derivatio en absinthium en eet ik het Budwig-papje.

Ik wed niet op één paard. Da's overduidelijk. Ik schraap mijn overlevingspercentage bij elkaar.
Ben ook geen casus of studiemateriaal trouwens. Dan zou ik maar één therapie moeten doen om te zien of en welke invloed deze heeft. Dat is interessant voor een arts. Maar dat ga ik niet verkopen aan mijn kinderen.

In augustus 2012 ben ik een aanvullend traject gestart, zonder het geld bij elkaar te hebben.
Mezelf daarmee de kans gegeven om door te leven, los van alle financiële zorgverzekeraarstoestemmingen, los van de ingehouden adem & stille millecam-angst van mijn omgeving, los van behandelprotocollen en zonder garantie op resultaat.
Ik had niets meer te verliezen. Want ik zou alles al verliezen.

Het is voor de eerste keer in mijn leven geweest dat ik zo overtuigend voor mezelf heb gekozen.
Against all odds & about time!

Het is mijn moedigste keuze ooit geweest. Omdat ik de volledige verantwoordelijkheid heb genomen.
Daarmee ook de meest eenzame fase inluidend trouwens. Volledig in mezelf gekeerd.
De helft van de week in Duitsland behandelingen ondergaan, de andere helft thuis met de kinderen en alle gewone dingen trachten te doen.

Betekent dit alles dat het alleen maar in Duitsland goed gaat & fantastisch is? Nee, ook daar heb ik heb ik moeten leren door proberen. Je moet er met je eigen koppie bij blijven.
Je geeft een aannemer toch ook geen 5 ton en dat je gaat zitten afwachten & pas gaat kijken als het huis afgebouwd is?
Dus in je ziekte- of herstelproces is dat voor mij ook geen optie. Vinger aan je eigen pols houden.

Maar.. nu back on track.
De inzet was het eerste maanden ALLES OP ALLES ZETTEN.
Uit de celtelling in december 2012 bleek dat de uitzaaiingen op dat moment gestopt waren.
Dat betekent dat ik op de goede koers zit.
En dat de ziekte vanuit z'n 5e versnelling boven op de rem is gaan staan.
Maar uiteindelijk zijn deze wekelijkse behandelingen niet vol te houden. Daar is het te zwaar voor. Sinds 2013 ben ik dit intensieve behandeltraject gaan afbouwen naar 1x in de 3 weken.
En het zal verder afgebouwd worden, naar het hoogst noodzakelijke & minst belastbare voor mij.
Ik weet nog niet precies welke therapieën ik daarvoor los zal gaan laten. Maar zo natuurlijk als het tot stand gekomen is, zo natuurlijk zal het zich ook ontvouwen waar ik me goed bij voel om los te laten.

En mocht het me uiteindelijk niet brengen waar ik me volledig op richt, namelijk herstel, dan is dit een noodzakelijk onderdeel van mijn persoonlijke strijd voor het leven geweest.
Als ik dan alleen met mijn gedachten ben, kan ik leven met de keuzes zoals ik die heb gemaakt.
Echt waar.

Voorlopig zie ik er uit als Hollands Welvaren met m'n fijne hormoonmaat 44, heb ik 'a skin to die for' zo blozend & gezond en ben ik volop in training voor mijn 10 kilometer joggen tijdens de Marathon van Rotterdam.
En dat ik me af & toe wat gammel voel of moe, tja.. dat is dan maar zo.

Tjemigdepemig, wát een bevalling zeg, deze blog.
Maar goed.. hopen maar dat iemand daar zijn voordeel mee kan doen.

Donaties: Onvermijdelijke Tussenstand maart 2013

Van Hellevoetsluis naar Berkel & Rodenrijs en van Oosterhout naar Leiderdorp via Ouddorp.
Allemaal lieve donaties.
Dank jullie wel!

Tussen 27 februari en 16 maart is er een bedrag binnen gekomen van 210,--.

In totaal is er vanaf 23 januari tot en met vandaag ontvangen:

                                                                 4.702,--

Dank jullie wel, lieve mensen!

 




  

dinsdag 12 maart 2013

Ode aan Chemo Elly

Liefste schat.
Daar kom je aan schuifelen. Met je 1 meter 50.
Vorige maand nog 41 kilo. Nu nog 37 kilo. En ben je achter in de 50. Of begin 60.
Weet ik eigenlijk niet.
Je lijkt wat kleiner, je ademt hoger. Breekbaar.
Behalve je taal dan.

Je bent inmiddels vlakbij me. En vertelt dat je "een pleurisbui hebt. En dat iedereen kan optiefen."
Ik blijf rustig zitten. Zwijg. En kijk je aan.
Je buigt voorover en kust me.

Zomaar een paar uur samen.
We schaterlachen. Vloeken & zwijgen. En begrijpen.
Wát hebben we samen onze infusen opgeleukt. Beledigd ook.
En nu.. nu proosten we & drinken samen een biertje.
Als het ff kan, om enorm dronken te worden.

Mijn ogen volgen je doorgekomen haartjes en de contouren van je gezicht.
Je lach. Je mondhoeken. Het licht in je ogen. Je stem. En taalgebruik. De beweging van je handen. De manier waarop je zit. In die te grote stoel. Met je paarse sloffen.
Kindermaatje.

Je begint aan je laatste loodjes, fijne pretletter van me.
Vandaag hebben m'n ogen vele foto's van je gemaakt. Kus ik je. En ruik ik nog even aan je, als ik je omhels.

Moet ik het besef toelaten dat ik moet loslaten. Jou. Over een niet al te lange tijd.
Alweer loslaten. Zelfs mijn hart zucht.
Na Japie en Goedele, m'n liefste Chemo Elly.
Wat maakt me dat ontzettend verdrietig.

Ik ben niet tegen de dood. Maar ik ben meer voor het leven.
De dood mag best wat onbereikbaarder zijn, dan dattie nu is.
Dattie het leven van mijn lieven niet lastig valt. Maar gepaste afstand houdt.

Ik wil onbereikbaar zijn. Mijn bed in. Dromen over ongeschondenheid. En nabijheid.
En wil dromen over opgekruld op schoot zitten bij mijn vader. Gekriebst worden op m'n rug. Over blijvend licht in ogen. Over weiden vol ontluikende toverstokjes. En dromen over sterren. Die lepeltje-lepeltje met me willen liggen.



maandag 11 maart 2013

Hiep Hiep Hiep Initiatief!

Je hebt van die mensen. They rise to the occasion.
Het wordt nog beter, omdat er steeds meer van hen mijn pad kruisen.
Leuren met Leed wordt door hen nog enigzins te pruimen.

Over 'leed' gesproken.
Afgelopen week mijn behandelweek in Duitsland gehad.
Daar ben ik nu 1x in de 3 weken. Pff..
Ik praat niet graag over mijn behandelingen. Ze zijn te saai of te pijnlijk om over te praten.
Wel geef ik binnenkort een overzicht van mijn behandelingen.

Over 'te pruimen' gesproken.
Er zijn veel initiatieven gaande & wat ijzers in het vuur.
Asjemenou!


    I LIJK

30-3-2013   Geen idee eigenlijk.. Karien haalt me om 11.00 uur. Het heeft met eten te maken (lekkere check), donaties (financiële check) & iets schaterlachends (check:-)))

12-4-2013   Ladiesnight Fitness Palace, De Boulevard Noord 2, Bergen op Zoom
http://tasja72.blogspot.nl/2013/03/vrouwen-voor-een-vrouw.html
Grote Tas & kleine Tas blijken me een stel vrouwen om zich heen te hebben die een hele serie Onvermijdelijke buddha's, doosjes, pannelappen, knuffeldoekjes, kinderkadootjes & andere smartlappen aan het maken zijn. En van een niveau waar je U tegen zegt.
Wij gaan deze spullen verkopen in meerdere standjes (spreek uit 'stendjes' graag).
WIJ! Want ik ben daarbij.

13-4-2013  Kidsrun van 1 kilometer op het  parcours van de Marathon van Rotterdam door Babs & Moos en waarschijnlijk nog een paar kids. Zij gaan sponsorjoggen.

14-4-2013  De Marathon van Rotterdam 42,5 km. door Natasja. En 10 km. op het parcours van de Marathon van Rotterdam door Karien, Jacquelien, Willemien, Marlies en ik. Dat betekent dat we uiterlijk binnen 1 uur 20 binnen moeten zijn. Maar mijn jogsnelheid is momenteel zo dat ik, bij gebrek aan snelheid, bijna omval. Als ik maar de eindstreep maar haal. Deze en die over 30 jaar ook.

* Een Onvermijdelijk Kunstwerk in de maak door Floor & Monique. Zij horen bij het hartekluppie van Rob & Gerrie. Het kunstwerk gaat geveild worden op mijn blog en is voor de hoogste bieder.

* Warren's Sportinstituut, Hellevoetsluis  www.warren.nl/support
* De Hendrik Boogaard school, Hellevoetsluis
Zij hebben mijn blogspot-link gedeeld op hun site. Dank daarvoor!

* De klas van mijn zoon, Holy Moossie, heeft een zelf plan van aanpak bedacht. Ze willen zelfgemaakte spulletjes verkopen, collecteren en een aantal uit de klas willen ook gesponsord mee gaan lopen tijdens de Kidsrun van de Rotterdam Marathon op 13-4-2013.

* De sponsorbrief die door Marlies verzonden is naar een groot netwerk van bedrijven.
* Natasja die:
- een interview heeft gegeven waarom zij de marathon gaat lopen aan een huis-aan-  huis blad met een oplage van 350.000 stuks
- een Onvermijdelijk Avontuur Facebook pagina en Twitter account  https://twitter.com/OnvermAvontuur
 heeft  aangemaakt & zal gaan beheren. En ook nog eens bezig is met pinterest, een nieuwere vorm van social media.

Verders:
Wellicht nog een sportief & sponsor project via een andere school.
Wellicht nog een stichting onder wiens vleugels ik financieel wat mag schuilen.
Wellicht nog een gesponsorde bus om de klasgenootjes veilig heen & terug te brengen naar de Kidsrun in Rotterdam.
Verder zelf nog een idee uitvoeren wat nog niet bestaat, maar waar behoefte aan kan zijn.
Maar daarover later meer.


I DISLIJK

- Ik heb begrepen dat ik op basis van mijn medisch dossier voor 100% arbeidsongeschikt verklaard zal worden. En dat terwijl ik het afgelopen jaar fulltime aan het hoofd sta van m'n eigen firma Kanker & Zo. Het zelf uitzoeken, telefoneren, organiseren, plannen, behandelingen ondergaan, verwerken & herstellen in combinatie met alleenstaand moederschap: arbeidsóngeschikt??

Ok..ok.. deze regeling zal mij wel enige financiële zekerheid geven, ook als het ff wat minder gaat.
Maar in overleg met mijn werkgever, ga ik ook nog eens fijn een paar uur per week voor hen werken.
Lekker pûh & dikke poep!

zondag 3 maart 2013

Ode aan PowerWAUWvrouwen

God Allemachtig. Dat heeft U goed gedaan.
De vrouw scheppen. En dat uit dat ene ribbie van Adam.

Ik word omringd door PowerWAUWvrouwen.
Geen zwakke zeikwijven. Geen afgunstige krengen.
Gewoon geweldige & unieke vrouwen.

Als ik alleen al kijk naar deze week:
Babs. Dochter. Vrouwinwording. Samen voor het eerst naar de schoonheidsspecialiste geweest. Gaat de kidsrun voor me lopen in Rotterdam op 13 april.
Inke. Schoonheidsspecialiste. Ontmoet in het ziekenhuis. Wát een kadootjes, zij & haar Hauschka-behandeling.
Gerrie. Schoonzus. Stralende vrouw. Oprecht en doorpakkend in alles. Ook met d'r kreupele enkeltje.
Natasja. Schoonzus. Zo ingetogen als ik haar ken, blijkt daar een PR-dame tevoorschijn te komen die haar weerga niet kent.
Viola. Mijn huishoudelijke hulp & ultieme organizer. Moeder Theresa, maar dan mooi opgemaakt.
Marlies. Vriendin. Onderneemster. Krachtig en kwetsbaar, weet wat ze kan en wat niet en handelt daar ook naar. 
Karien. Vriendin uit de jaren tachtig. Krachtige moeder, rechtdoorzee & vol hilarische anekdotes. Met d'r lekkere krullenkop.
Jeanetteke. Vriendin uit de jaren negentig. Zuiver & eerlijk tot op het bot. Onvoorwaardelijk.
Heleen. Haar even kloppende dochter die met mijn kids de beste taarten bakt.
Jeanet. Collega/vriendin. Accuraat & hartverwarmend. Gun ik alleen nog maar leuke dingen dit jaar.
Daan. Zij moet hoognodig gekloond worden. Daar knapt elk gezin & de rest van de wereld van op.
Von. Moeder in hart & nieren. Bemoedigend & complimenterend.
Hennie. Oma die zich altijd zal inspannen voor (klein)kinderen & sociale leven met lieven.
Corrie. Die jarenlang op de no nonsense barricade heeft gestaan om zo'n diervriendelijk mogelijke productiewijze in te voeren. En daarin slaagt.
Marieke. Collega en overlever van één of andere belachelijke herseninfectie & going strong.
Esther. Ex van mijn ex. Gaat Col de la Madeleine voor me fietsen. Kanniewaarzijn?!
Mineke. Lieve schat van 66, die me boekjes & links doorstuurt.
Ellen. No Guts, No Glory. Zus van lotgenoot Sander, eervol na pratend over Sander, Ronald Herregraven & Judith van Leeuwen. Vol gas door voor anderen. En hoe.
Mylene. Een tragischhilarisch lenteknolletje die heel langzaam weer aan het opbloeien is.
Tante Ada. Haar eigen zijn is altijd opgeliefd & opgelift door tante Henny.

En mams natuurlijk. Mijn moedertje. Daar is ze. Waar ze altijd al was. Naast mij. Haar deze week héél lang omhelst.

Dit zijn er nog maar een paar.
En dank ik God op mijn blote knietjes.
Bij deze dan.

(U moet me wel ff overeind helpen trouwens)