Vier het leven!

Hier eindigt het Onvermijdelijk Avontuur van Annemiek.

Of zal het nu pas echt beginnen?

Annemiek is in het begin van de nacht, omringd door haar lieve broers en een fijn cluppie lieve mensen om haar heen,  heel rustig overleden.

En gek genoeg is het goed zo. Wat heeft ze hier tegen gevochten. Wat is ze dapper en moedig geweest. Wat heeft ze veel verdriet gehad. Wat heeft ze toch veel pijn gehad. Wat hopen we dat ze in de zachte armen van haar vader, van Kleine Jantje, rust en geborgenheid vindt.

Het zal een schok zijn voor de lezers hier. Zo onverwacht.
Ook voor ons was de schok groot. Hoe snel kan het gaan....

Het was een bonte stoet mensen, die Annemiek gevolgd hebben op haar Onvermijdelijk Avontuur. Sommigen liepen mee, lieten weten dat ze er waren. Sommigen hielden haar hand vast. Anderen hebben haar knapzakje gedragen. Er waren er een paar die de kracht hadden om haar op hun schouders te dragen toen ze het nodig had. Hoe dankbaar ben ik, zijn wij, voor alle steun die zij dankzij dit blog gekregen heeft.

En ik kan niet beschrijven hoe dankbaar we zijn voor No Guts No Glory.
Zij hebben ervoor gezorgd dat Annemiek geen keuze hoefde te maken in behandelingen vanwege de kosten. Zij hebben ervoor gezorgd dat Annemiek zich gesteund voelde door nog eens duizenden mensen. Dankzij hen heeft Annemiek een vèt en intens jaar beleefd.

Donaties op het rekeningnummer van Annemiek zijn dus ook niet meer nodig. Maar bij No Guts No Glory strijdt de dappere Corine strijdlustig verder. Nu zonder haar maatje Annemiek. Het rekeningnummer van No Guts No Glory op haar blog laten we dus gewoon nog vermeld staan. Juist vandaag had Annemiek, mèt Corine het stralende middelpunt moeten zijn op het Benefiet Concert van No Guts No Glory. En laat dat juist haar boodschap zijn: VIER HET LEVEN !

Gisteren gingen mijn gedachten terug naar een jaar geleden. Een jaar geleden zaten we op haar balkonnetje muziek te luisteren en te kletsen. Over hoe het zal zijn als je dood bent. Of je dan misschien op al je vragen een antwoord hebt. Of je dan alle inzichten zal hebben die je in je leven zocht. En of  je dan misschien een cursus regenboog-maken zou krijgen om iedereen die je lief is te kunnen laten zien dat je er bent. Mijn zoon Jarno, klein maar wijs als hij met zijn 12 jaar was, liet hij aan Annemiek een nummer horen. En klabam. Recht naar binnen. De tekst verwoordde precies hoe ze zich voelde. De titel zei ons niet zoveel. 'Iridescent' . Thuis moest ik google erop loslaten. En hoe bizar wil je het hebben... Iridescent: regenboogkleurig.

VIER HET LEVEN!
Dat heeft Anemiek ook gedaan. Iedere dag. Ook op de moeilijke dagen. Met Babs en Moos, Blond&Blond en alles wat haar lief is om haar heen.

Zie het blog Over Brarbra en Berlijn *klik* 

VIER HET LEVEN!

Dit is de laatste keer dat ik inbreek in Annemiekes blog.
Met alle liefde die ik in me heb, lieve mensen, lieve, lieve Annemiek, Prachtvrouw.... Dagge bedankt zijt, da widde...

Natasja, Schoonzusje van Annemiek.

Brief aan Babs & Moos & De Toekomst

Gisteravond lag ik dan in m'n ziekenhuisbedje, na een maand vol ernstige pijnen. Bloggen e.d. niet meer mogelijk. Ambulance onontkomelijk.
Ik wil t es ff hebben over u, mevr/hr van de Toekomst en u daarbij recht in de ogen aanschrijvend.
Want t gaat hier wel ff om m'n Ultieme Goudklompjes & Dito Toekomst..

Weet u, verdoofd van de pijnstillers een dag na opname, om 21.00 uur van de neuroloog horen dat uit de MRI & thorax van die dag blijkt dat m'n nek & rug vol kanker blijken te zitten, maakt me door de Ultiemewoodstockstonedheid niet eens verdrietig. Wel verward.
Omdat ik 6 weken gelee uit Bottrop nog mijn eigen scan gezien heb in Duitsland, waarbij die dokter mijn wervelkolom op t beeld toverde & aanwees dat mijn ruggewervels kankervrij bleken. En praktisch tzelfde positieve beeld liet zien van mn scan uit april jl.
Maar.. wel verward dus.
Ik heb besloten de diagnose pas voor waar aan te nemen, als al die scans uit Nederland & Duitsland door m'n dokteren in Nederland beoordeeld zijn en dat is nu nog niet gebeurd.
En diezelfde scans ook in Duitsland door de dokteren daar beoordeeld zijn.
Ik ga alleen voor eenduidigheid van diagnose. Want hier zit in 1 maand tijd plots zo'n afslag in, dat ik t wil kunnen duiden.
De helft van mn bloeduitslagen van mn laatste bloedtest waren deze week binnen gekomen bij mijn duitse behandelaar Wieger Rekker. Hem bellend vanuit t ziekenhuis vertelde hij dat er in mn bloedwaarden geen noemenswaardige veranderingen waren.
Het zijn tegenstrijdigen berichten. Noem me eigengereid (interesseert me geen hol), ik noem het common sense.
Tegenstrijdigheid mag op basis van dezelfde scans & foto's eenvoudigweg niet voorkomen.
En dat sluit ik op deze manier dus uit.

Gisteravond kon ik niet slapen. Een massief gevoel van onrust, geen malen. Maar onrust met een dichtheid waaruit niet te ontsnappen viel.
Meestal stel ik mezelf de vraag wat de onrust mij nou precies wil zeggen.
Verdriet, hoorde ik terug.
Waarover dan?
Massief verdriet voor & over klein blond & blond.
En daar kwamen ze hoor die innerlijke tsunami met zwaar geschut. De dichtheid, destructie en massiviteit van tranen, zwembaden ter grootte van tientallen voetbalvelden. Loopgraven vol en voetbalvelden gevuld met kanonnen van tranen. Die tegelijkertijd werden afgeschoten.

Een osteopaat uit Barendrecht vroeg me vorige week wat mijn doel was in mijn leven.
Ik antwoordde: een geliefd gerimpeld oud besje die belletje trekt.
Maar t belangrijkste was ik vergeten.
En dus mevr/hr van de Toekomst, daar komtie:
Ik wil Babs op haar klassenavond zien slijpen, zelf voyeurend vanachter de deur.
N half uur voor einde van t feest m'n auto stiekem parkeren, om n glimp van haar op te vangen. In haar prille vrouwelijkheid. Ik wil haar zien charmeren met haar lange wimpers.
Moos wil ik beter zien worden met skateboarden. Gelukkig wil ik hem zien zijn, als hij na volharding toch dat ene boardkunstje kan.
Hem bemoedigen te vertrouwen op z'n innerlijke kracht om al springend zijn skateboard te laten omrollen. Of zo gezellig op de zijkant van z'n board neerkomt.

Ik wil Babs trots zien blijven op haar eigen wijze manier van zijn. En dat ze het behoudt, juist als t beproefd wordt.
Dat ze groepsdruk ervaart en toch haar eigen keuzes durft te maken.
Moossie leren omgaan met enigzins zo integer mogelijk in het scoren van de liefde. Dat hij zijn charme ontdekt & t in goede banen leidt. Want ik vrees dattie er nog mee weg zou komen ook alstie hier & daar n beetje overpopi gaat lopen playen. Dattie stevige wijffies tegenkomt die dat helemaal niet gaan pikken.
Ik wil m zien blozen bij zijn eerste verliefdheid. Maar tot die tijd wil ik m troostkussen geven als hij is gevallen bij n niet gelukt acrobatenkunstje. Dattie t nog lang fijn vindt om op m'n schoot zijn
toetje op te eten.

Ik wil zien hoe Babs opgroeit met haar normen & waarden & voorgenomen piercings. Driemaal trouwens.
Ik wil meemaken waar & hoe ze werkt, wat haar arbeidsethos is & of ze collegiaal is. Meemaken hoe ze verraad & geroddel doorstaat en voelt hoe t is als ze zich daar zelf toe verleidt voelt.
Dat Moos ervaart hoe ontdekken voelt, op allerlei gebied. Dat proberen leren is & zelfkennis tegelijk.
Ik wil met Babs haar ongetwijfeld ordinaire blingbling pumps kopen en t ruisen horen van haar mooie avondjurk, als ze serieus n chique avondje uitgaat. Met dat onweerstaanbare loshangende lokje langs haar gezicht, wat ze achteloos charmant aber doch zinloos achter haar oor strijkt.
En als ze thuiskomt, zal ik wakker zijn, haar bij me op bed laten zitten en vragen of ze t fijn heeft gehad, of de avond haar blij heeft gemaakt. Samen nog n wijntje doen als t ff kan.
Zien hoe Moos genereus kan blijven delen, ook alstie groter is. Oftie het ook kan, als hij iemand wat minder aardig vindt.
Ik wil Moos ademloos bekijken als hij van zijn lang gespaarde geld & uitgesteld verlangen ein-de-lijk koopt wat hij dolgraag wil. En geen scheurijzer die m in 0 tot 10 seconden met 180 km. per uur hem voor t leven zal kunnen bezeren. Hopend dat een gezellig snorscooterje cool genoeg zal zijn voor m.

Ik wil ontdekken of m'n kinderen eerlijk durven zijn, op de momenten dat t moeilijk wordt. Als er consequenties aan verbonden zijn. Eerlijk zijn over makkelijke dingen, is een koud kunstje. Maar dat ze recht uit hun hart durven te spreken, omdat eerlijkheid met beschaving te maken heeft. En dat is wat je doet of laat als niemand kijkt.
Dat ze leren dat integriteit & eerlijk niet gestoeld zijn op de mening van anderen, maar op je eigen daadkracht. Ook als t de rest van de wereld niet bevalt.
Ik wil gênant hard klappen & op de stoel staan joelen als ze hun diploma's ophalen.

Ik wil Babs & Moos leren incasseren dat liefde niet voor eeuwig hoeft te zijn, dat ik ze niet veroordeel in hun keuzes. Zelfs als ik t voor m'n neus zie voltrekken. Als het eind van de liefde zich aandient, ik thee voor ze zal zetten. Op m'n bank of in mn bed zal laten slapen met n warme deken, zonder teveel gepraat, maar dat ik hun m'n huis als baarmoeder aanbiedt om in te herstellen. Veilig kan laten herstellen.
Lepeltjelepeltje met hen zal liggen to get them through the night.
Dat ik Moossie wil leren de deur open te houden voor een vrouw. Haar liefdevol behandelt, aanhoort, omdat oplossingen niet altijd hoeven. Gehoord worden wel. Ik wil m'n kinderen geliefd zien worden als ik hun geliefdes aanschouw. Hun geliefdes in het voorbij gaan even zijn of haar nek kussen, de arm strelen, een liefdevolle blik.

En als ze dan overtuigd zijn van jarenlange liefde, hun vader & ik met onze eigen geliefden, ik op m'n mooist op m'n stilst jankend, jullie ontroerd het ja-woord zien gevend.
Of niet. Omdat je t jawoord lekker samen wilt doen. Met ons erbij of niet. Als je maar verantwoordelijkheid durft te nemen voor wat je vindt, voelt & handelt. Dat de persoon van wie je houdt, man, vrouw, elk kleurenrijkdom: dat t allemaal goed is.

Dat ik met mn kleinkinderen naar t strand kan gaan met een belachelijk zonnehoedje, klotsende knieen & wat verslapte benen. En te lang op t strand zal blijven omdat n thermoskan goed genoeg is voor wat soep. Zelfgebakken pannenkoeken in de aluminiumfolie & een bus poedersuiker onder m'n arm.
Marshmallows roosteren boven n eenpersoonsbbqtje.
Dat ik op door pappa Moos & mamma Babs op hun matje geroepen wordt, omdat ik ze te laat thuisbreng.
En dat hun 'begrijpjijdatnoublik?' naar hun geliefde dan van korte duur zal zijn. Dat m'n kinderen zich op die leeftijd niet meer schamen als ik ze meevraag naar de lokale kroeg.

Als Babs ooit bevalt of Moos vader wordt, ik op n kalme wijze op de stille achtergrond in de buurt mag zijn.
Dat m'n kinderen vrijheid in hoofd & hart waarderen & opzoeken, omdat dat onbetaalbaar is.
Tis n keuze. En dat ze dat ten volle vatten.
Dat ze samen met hun kinderen op balkon gaan slapen of lekker op t platte dak, als t 's nachts ook nog lekker warm is. Dat ze t avontuur opzoeken om in hun woonkamer met een wasrek een megatent te bouwen & chips en limo in die tent mogen knoeien.

En dat ze vanuit de grond van hun tenen mogen roepen wat n hekel ze aan me hebben. Lekker hard.
Dat ze zich veilig genoeg  bij mij voelen om hun lelijke kant te tonen, omdat ze durven te vertrouwen dat ik ze niet zal afwijzen. Ik geef ze waarschijnlijk groot gelijk.
Mijn kinderen afleveren in de voltooid toekomstige tijd.

Ik wil bij alle medische handelingen van m'n kinderen & kleinkinderen zijn, zolang ze mij erbij nodig hebben en niet weglopen als hun lijden te groot wordt, ik zal me over de mijne zetten en pas 's avonds toegeven aan m'n eigen schrik.
En last but not least, belletje trekken als een gerimpeld oud besje, op m'n zeventigste.

Ziet u, mevr/heer toekomst, ik maak de komende 24 jaar deel uit van uw toekomst.
En dit is nog maar n fractie van de belevenissen die me staan te wachten.

Ik wil dit op deze manier zo delen.
Omdat m'n hand uitsteken in m'n darkest hours, zoveel moed van mij vraagt. Ik ben doodsbang dattie niet vastgepakt wordt.
En dus voelt t opschrijven nog veiliger om mn voornemens, moetens, zullens, zallens toe te vertrouwen als open brief aan mijn kinderen & aan u, de toekomst die dit mogelijk zal maken.

En geef me es ongelijk.

Buideltuintje

Je hebt van die mensen. Die op t juiste moment wat komen 'brengen'.
Tijdens m'n ziekenhuisopname in december, net toen opa Japie overleden was, heb ik 'ode aan Japie' geschreven. En omdat ik me zo verdrietig en verloren voelde, moest t een troostvol verhaal worden. Mn eigen pleister op de wonde. En als het ff kon, ook een voor andere naaste lieven.

In deze dagen heb ik n prachtige, lieve, blonde dame op een andere zaal leren kennen. Aan deze
Inke heb ik m'n ode als eerste voorgelezen.
Het was 's avonds laat. 's Nachts zelfs. Zij kon ook niet pitten met dat ronkende orkest van open monden op d'r zaaltje.
Het was een bijzonder moment tussen ons. En de dagen daarna zochten we elkaar regelmatig op.

Annemiek, zei ze pas, kom geweun lekker een weekje vakantie houwen in m'n caravannetje. Wanneer je t nodig hebt.
Nou ja. Babs & Moos waren nog niet vertrokken naar Kreta met hun vader, of ik was fluitend m'n boeltje aan t inpakken.
Vakantie. Een. Hele. Week. Voor. Mij. Alleen.
Op n ggggristelijke camping. In Renesse.
Wie doet me wat? God in ieder geval niet.

Kom ik daar aan. En stap ik me daar toch een warmwelkombuideltuintje in.
Nou heb ik nog nooit in de buidel van een kangoeroe gezeten. Maar zoals dit tuintje, moet n buideltje er van binnen uit zien. Kan niet anders. Klein, maar voldoende. Mooie sruikjes, fijne blompies, koel schuilplaatsje.
En dat daar een fijn caravannetje aan vastgeplakt zit, maakt t instant geborgen gevoel alleen maar groter.
Buideltuintje.

Het wordt een week zonder enig infuus. Zonder geprik. Zonder gedoe. Zonder gereis. Zonder medische ik-raak-je-aan-t-doet-wat-pijn-behandelingen. Zonder LeurenMetLeederij. Zonder klein blond & blond geteistering. Zonder alles eigenlijk.
Een week vol stilte. Rust. En heling. Mijn lijf wordt weer van mij.
En zie ik prachtige zonsondergangen, door alleen maar de weg over te steken. Dan sta ik al met schelpen in m'n hand & zand tussen m'n tenen.
Hoe gelukkig, veiligverwelkomend kunnen lijf & leden zich voelen?
Nou, zo dus.

Een week van veel wandelen, lezen, rusten, koesteren, stilte, douchen, wijnen, fietsen, eten, avondgeuren snuivend bij langebomenlanen zo meer. Heb ik de Sunshineband van Keessie verwelkomd. En God.. wat is ze toch wonderschoon. Een middag lang samen leven.
Zijn er momenten bij die ik in goud heb ingepakt.
Heb ik mooie visioenen over geliefd oud worden. En wandelen op n dijkkie. Überhip wandelstokkie erbij.

Is t een week waarin ik besloten heb een tattoo te laten zetten. Twee zelfs.
Omdattie die leukelangesmurf Corine natuurlijk gelijk heeft met haar post op Facebook eerder deze week. Onder t mom van 'ik heb tot nog toe twee mislukte tepels laten tatoeëren, maar deze tattoo van FDKK wil ik!!' Doe ik mee. Fuck De KutKanker. FDKK.
Ik laat m zetten aan de binnenkant van m'n enkel. Wel n beetje uit zicht. Omdat t woord kanker, of zelfs de afkorting toch ook voor mij hard overkomt. Ik hoef de mantra van dat woord niet hele dagen door mn kop te laten blazen. Of op n plek waar ik t voortdurend zie. Gedoe. Zo refereer ik er aan. Overkomelijk Gedoe. Geleerd van mn klys-maatje Christel. Niet teveel energie aan t woord geven. Een wijze les.
Een tattoo die ik laag bij de grond laat uitvoeren. Want ik wil boven alles, enorm over m'n gedoe heen stappen. En zo ga ik t doen.

En later in de week mail ik Giel Beelen. Namens Corine & mij.
Maar hoe zorg ik nou dat t mailtje tussen alle andere mailtjes opvalt?
Shockeren?
Shockerend blijkt t besef dat ik 'gewoon' de realiteit in het onderwerp vermeld.
Ongeneeslijk (verklaarde had er bij gemoeten) maar ozo gezellige kankerwijven!
Taboe? Bestaat er überhaupt een taboe voor Giel Beelen?
Dus pak ik lekker door met "dat we balen dat de pot leeg is bij No Guts No Glory en daarom bij hem live in de uitzending een tattoo van No Guts No Glory willen laten zetten. En dat Corine & ik niet aan n bucketlist doen, maar aan een fuckit list. Dingen doen, gewoon omdat t kan. En dat fijne Giel in onze top 5 staat van onze fuckit list. Aandacht voor de stichting, daarmee geld binnenhalend door nog wat ludieke zelfverminking & opleuking. Kom maar door!

Dat dacht onze OpperTopper blijkbaar ook. En zo sluit gisteravond m'n verblijf hier af, met een helse buienradar. Going out with a bang. Lots of them.
Viel niet mee te praten. Wilde z'n volumeknopje van z'n toorn, donder & bliksem niet lager zetten.
Zelfs de teksten van mn ontworpen bemoedigingskaarten zijn bijna schoongespoeld. die schud ik wel weer uit mn losse pols. Maar dan nog. Dit pik ik gewoon niet. En heb ik dus in alle vroegte aangifte gedaan van huisvredewolkbreuk.

Ik neem afscheid van mijn buideltuintje. En verlaat een week van veilige geborgenheid met ingepakte gouden momenten. Morgen hebben m'n handen geen heimwee meer. Dan omvatten ze weer de verbrandeblotebillenblijheid van zoonlief & de prachtige zongekuste konen van dochterlief.
Wat heb ik n zin! In de rest van mijn leven!

Ode aan: Rob & Gerrie

In de Media

Dat was me het weekje wel.
De pot bij No Guts, No Glory is hartstikke LEEG.
Dat betekent.. of ik daar nu wel of niet de energie voor heb, moet blijven Leuren met Leed.
En omdat dat zo Fucking Gênant is, probeer ik het maar zo ludiek mogelijk te doen.

Dus was dit m'n afgelopen week.

- Zaterdag 13 juli  item in Hart van Nederland Late Editie 23.10 uur

- Maandag interview met Sam Jones van NTR Radio 5 (zie onderstaand). Telefonisch gesproken met dr.Moolenburgh, een gerenommeerd oncoloog van 80 jaar met een inspirerende visie op meervoudige aanpak   bij kanker.

- Dinsdag Haarlem, gesprek met een reclamemeneer over hoe we nu het beste reclame kunnen maken voor No Guts No Glory & Onvermijdelijk Avontuur en over hoe mijn nieuwe lijn bemoedigingskaarten in de markt gezet zouden kunnen worden.

- Woensdag Amsterdam voor second opinion Antoni van Leeuwenhoek, maakt geen verschil met reguliere behandeling bij mij in de buurt, door naar Oegstgeest.
Naar mijn broer Rob & schone zuster Gerrie, waar we alsnog samen hebben gevierd dat zij 100 jaar bij elkaar zijn en had ik weer eens n feestje gemist, toen in Duitsland was. Dus me alsnog met hen tegoed gedaan aan de bubbels & in de achtertuin een verhaaltje voor ze geschreven en voorgedragen. Mijn volgende ode is dan ook dit verhaaltje. Van mij. Voor hen.
Daarna onderstaand radiointerview met hen geluisterd.

- Donderdag een fijne therapie gevolgd bij Roos in Brielle, afsluitend met een botinfuusje in Dirksland.

- Vrijdag ochtend naar de studio van radio Goeree Overflakkee (op de 107.3) naar Jaco de Neef voor een live-uitzending om 09.00 uur. En een fysiootje er achter aan.

Nu ff klaar met media, met lijf & leden.
Op naar een te stille week zonder kinderen, maar genieten & bijkomen ga ik. Lezen, slapen, wijnen, mijmeren, genieten van ff niets.

http://dichtbijnederland.ntr.nl/page/detail/795522

Annemiek Coli

17-07-2013

Annemiek Coli is ongeneeslijk ziek, maar Annemiek is niet het type dat bij de pakken neer zit. Ongeneeslijk? dat woord heeft ze uit het raam geflikkerd! Verslaggever Sam Jones zocht haar op in haar woning in Hellevoetsluis.

Annemiek Coli
Downloaden: klik hier met rechtermuisknop en koppeling opslaan

Onvermijdelijke Tussenstand: mei t/m juli 2013

Het heeft even geduurd, maar er is ook zoveel gebeurd in de tussentijd.
Dit is de tussenstand van de donaties tussen 2 mei en 19 juli.

Ik zal blijven berichten over de donaties en heb besloten de namen van de lieve mensen erbij te typen. Das net ff een tikkie persoonlijker.

Deze lieve mensen hebben de afgelopen twee maanden gestort, waarvan sommige lieve mensen blijven storten!

Dankjulliewels aan fam. vd. Ing, de Waal (8x opbrengst drop!), praktijk Zon & Maan, Moederforum Natasja (2x), Pappot, vd. Ing, Righart, vd. Biezen, Hazelzet-Broer, ChezInke, Tuinenburg, vd. Sluis en fam. Hiep. Hiep Hoeraaaa!

Tezamen een bedrag gedoneerd van 1.421,43!

Dat maakt dat de totale tussenstand komt op:
                          
                                                      10.878,79 euro

We zijn in februari officieel gestart met de blog. Vóór deze tijd zijn er ook mensen geweest die me al steunden in alle extra ziektekosten die 'dit gedoe' met zich meebrengt. Ik heb hen daar destijds ook voor bedankt, alleen nog niet op deze manier. Aan alle voorlopers & geldschieters vanaf juli 2012: SUPERBEDANKTFIJNETOPPERS!
En nu, na een half jaar is op deze rekening dus dit prachtige bedrag binnengekomen.

Zoals in mijn introductie vermeldt staat, zijn er twee rekeningen waarop gestort kan worden.
- de rekening van No Guts No Glory
die o.a. mijn behandelingen betaald, maar waarvan de pot écht, maar dan ook écht op is geraakt begin deze maand.
De extra behandelingen die mede-begunstigde Corine Barendregt en ik moesten volgen, zijn hoger uitgevallen dan aanvankelijk berekend. Kanker heeft een grillig karakter & behandelplannen worden daar dan ook op aangepast.
- de rekening van A. Coli
waar de overige ziektekosten van betaald worden, zoals oa. reis- en verblijfskosten. Maar ook mijn immuumsysteembevorderende middelen zoals Flor Essence en lijnzaad(olie) voor t Budwigpapje, medicijnendoosjes, nieuwebijdehuidigesituatiepassendebh's, bijdrage huishoudelijke hulp CAK enz.) Alle extra kosten die ziekte- of liever gezegd, herstelgerelateerd zijn.
Deze bonnen worden momenteel in kaart gebracht van het afgelopen jaar, zodat ik kan melden wat de uitgaven daarvan zijn.
Het saldo van deze rekening bedraagt momenteel niet de 10.878,79. Dat is het totaal gedoneerde bedrag tot nu toe. Met de kosten eraf van het afgelopen half jaar, bedraagt het actuele saldo op 20-7 4.492,60.

De verwachting is dat ik in de loop van augustus een operatie aan de uitzaaiing in mijn schedel en mijn staartbeen krijg. Het kan zijn dat dit gebeurt in Duitsland, maar misschien ook in Libanon of Shanghai. Dr. Sass is momenteel mijn behandelplan & operatie aan het bespreken met een neurochirurg. Waarover later meer.
Er zit dus zeer waarschijnlijk een vliegticket aan te komen en verblijfskosten voor een week. Ook deze pot is dan bijna leeg.

Uw steun blijft dus hard nodig. Op beide rekeningen eigenlijk.
Misschien is het een idee een toekomstige gift te splitsen, naar beide rekeningen.

Hoedanook, ik zag dat er over de 30.000 pageviews zijn. Mensen die Onvermijdelijk Avontuur en/of No Guts No Glory een warm hart toedragen, wil ik dan ook vragen te blijven bemoedigen; geldgewijs initiatiefsgewijs of anders.

Want geloof me, het is HARD NODIG!!

Tot slot: een fijne, welverdiende vakantie aan ieder!

Veiling Onvermijdelijke Kunstwerken

Onvermijdelijk Kunstwerk

gemaakt door Floor Doing & Monique van Welzen

"Warme kleuren voor deze warme vrouw en haar kinderen. De sepia kleuren die ook de blog van Annemiek vullen. Hun wereld staat soms op de kop. Het leven krijgt een ander perspectief. Daarom kan het schilderij opgehangen worden zoals men wil.

We willen uitdrukken dat familie alles is. Dat de paden in het leven niet altijd egaal zijn. Daarom hebben we een palletmes gebruikt, die ook de 'hobbels' in het leven en dus de schilderij vormgeven.

Het is vaag bij de horizon. Omdat datgene wat er zich achter die horizon bevindt, niet altijd scherp is.

Getracht is het dynamische en het ondernemende van hen weer te geven. Ze laten zich niet voor "een gat" vangen. Ze blijven de zonnige kant zien.
Dit Onvermijdelijke Avontuur gaan ze aan. Annemiek, Moos & Babs, hand in hand!"
Aldus kunstenaressen Floor & Monique.

Het is acrylverf op schildersdoek en de afmetingen zijn 60 x 80 cm.

Het bod start op 100,-- euro.

Op woensdagavond 17 juli van 23.10 tot 23.45 wordt er een radiointerview uitgezonden op radio 5 in de rubriek Dichtbij Nederland *klik*. Ook benieuwd naar de drie pijlers waarop de Duitse artsen mijn behandeling op baseren, en naar alles wat ik tegenkom op mijn 'onvermijdelijk avontuur'? Luister dan op woensdagavond naar radio 5!

En... tromgeroffel....

 In dit radiointerview maak ik ook deze veiling bekend.

De veiling sluit na de zomervakantie op vrijdag 6 september. Degene die dan met het hoogste bod is gekomen is dan de eigenaar van dit prachtige kunstwerk. De opbrengsten komen volledig  ten goede aan de stichting No Guts No Glory *klik*. Deze stichting ondersteunt Annemiek in het betalen van de behandelingen.

Ook kan er een bod gedaan worden op het onvermijdelijke naaiwerk. Kijk hiervoor op onze pinterestsite *klik*. Op alles wat niet staat onder het kopje verkocht, ideeën of gereserveerd kan geboden worden. 

Reacties kunnen via het reactieveld onder dit bericht of via onvermijdelijkavontuur@gmail.com.

Wie komt er met een mooi startbod boven de 100 euro ???!!!

Schop onder de kont

Lieve achterban van Annemiek...

Ik, Natasja, schone zuster van Annemiek,  breek met toestemming :-), even in op het 'onvermijdelijk avontuur'. Omdat het nodig is. Om iedereen even wakker te schudden.

Afgelopen zaterdag hebben jullie bij HvN kunnen zien hoe hard de steun voor de behandelingen van Annemiek en voor No Guts No Glory *klik* nodig is.

Mocht je het gemist hebben,  hier *klik* kun je de uitzending terugzien (even doorspoelen naar 10 min 30). 

Misschien dat sommigen van jullie denken:  'die Annemiek, die zit daar lekker onder de vleugels van No Guts No Glory, alles is in kannen en kruiken, we kunnen achterover leunen...' niets is minder waar. No Guts No Glory doet haar uiterste best om Annemiek (en Corine *klik* ) bij te staan in het betalen van hun o zo nodige behandelingen.

Helaas bezit No Guts No Glory ook geen bodemloze put. Sterker nog… de bodem is in zicht. Bakken met geld blijven nodig! Jullie inzet om Annemiek te helpen blijft nodig.

De zomervakantie staat voor de deur. En het is ook heerlijk en zó nodig om even heerlijk achterover te kunnen leunen. Maar wat ik van jullie vraag… 

Als je in de vakantie even lekker achterover leunt, denk dan nog eens goed na over wat wij samen als achterban van Annemiek voor haar kunnen doen.

Allereerst. We weten dat heel veel mensen al ontzettend veel hebben gedaan. Zie ook de resultaten van de sponsoracties die Annemiek regelmatig gemeld heeft op dit blog. Annemiek is daar natuurlijk meer dan dankbaar voor. En ook ik merk dat het heel moeilijk vangen is in een vijver die eigenlijk is leeggevist: ook ik kan niet blijven vragen in mijn kringetje. Daarom zijn er nieuwe bronnen nodig. En samen kunnen we heel veel. Samen kunnen we grote acties gaan houden! Ik ben ervan overtuigd dat we allemaal over een talent bezitten dat we hiervoor kunnen inzetten. Ook jij!

Wat voorzetjes om jullie op weg te helpen?

-       Organiseer een ‘serious request avond’ in een plaatselijke kroeg, of trommel een paar goede betrokken vrienden op om een benefietavond te organiseren.

-        Biedt onder het mom van een ‘akkefietje voor een therapietje’ je diensten aan. Misschien ben je handig met snoeischaar en zaag, of met schuurpapier en verf, of met kinderen en huiswerk. De verdiensten kunnen ten goede komen aan de behandelingen. Of wie weet maak je heerlijke potjes jam die je kunt verkopen.

-        Misschien ben je handig met naald en draad of maak je graag andere mooie knutsel- of kunstwerken? We kunnen die gezamenlijk verkopen, of laat ze plaatsen in het ‘onvermijdelijke winkeltje' op onze pinterest site *klik*. (Hij begint al aardig leeg te raken, nieuwe voorraad is welkom).

-       Sponsor mij voor de DamtotDaploop op 22 september. Of organiseer zelf een sponsorloop/fietstocht/spinningmarathon/etc.

-        Koop zo’n geweldig No Guts No Glory (hardloop)shirt, ga rondjes rennen op plekken waar heel veel mensen zijn, en laat iederen weten dat No Guts No Glory bestaat. Of koop zo’n hip polsbandje. Ze hebben ook hoodies en superstoere rompers met het No Guts No Glory logo. Ze zijn te bestellen bij NGNGmerchandise@gmail.com

-       Ga een rondje door je huis. Organiseer met alles wat overbodig is een garagesale of kofferbaksale. En als dat te ingewikkeld is is er ook nog marktplaats.

-        Vraag de plaatselijke rotary of lions of zij je evenement kunnen steunen, bel de kranten en radiostations om aandacht te geven aan je evenement. 

-      Of….

-       Vul het zelf maar in… jullie heb zelf vast betere en grotere ideeën dan ik.
- En dit alles natuurlijk in een zo groot mogelijke opzet :-).

(Ik zoek nog een plaatje van de romper en de hoodie. Iemand?) 

Het lijken misschien druppeltjes op een gloeiende plaat, maar met zijn allen gaan wij gewoon die plaat verzuipen!

Zonder onze steun lukt het niet. Zonder onze acties komt er geen geld in de pot. Zonder ons kan Annemiek niet gaan voor de behandelingen die zij nodig heeft. Zonder onze inzet nemen de zorgen over de behandelkosten voor Annemiek toe en kan Annemiek zich niet richten op haar lijf, op het herstel, en simpelweg op overeind blijven. Annemiek heeft zorgen genoeg. Geld zou issue mogen zijn!  Zij heeft haar energie zo ontzettend hard voor al het andere en al het moois in haar leven nodig!  

O, en nog één ding. 

Denk na over het volgende als je iets verzint. Misschien lijken je plannen te groot. Maar we hebben elkaar. Vorig jaar, met de marathonactie had ik dit plaatje op mijn netvlies zitten. En het hielp om niet bang te zijn voor wat er op me af kwam.

Heb je ideeën? Laat het ons weten in reactie onder dit bericht of via onvermijdelijkavontuur@gmail.com. Dan gaan we als we terug zijn van vakantie knallen!

Lieve groetjes, Natasja Coli.

Ode aan Keessie & zn Sunshineband

Keessie.
En zijn sunshineband.
Want dat is wat je bent, Jela, lieve schat. Je bent een compleet orkest. In je eentje.
En wat is kees daar gelukkig mee. En terecht.
 
Keessie, fijne stoere bink op je fietsie.
Keesie met je ooit zo warrige koppie haar.
Ik heb je altijd al het allerknapste broertje van Stan Laurel gevonden.
Niet omdat je op m leek, maar omdat je hetzelfde gebaar had als je aan je kop krabte tijdens het nadenken.
 
Waar begin ik  nou met afscheid nemen. Als ik dat helemaal niet wil?
 Ik wil gewoon nog ff tegen je aan praten. Gewoon, over momenten.
 
1999
Keessie, zit op de jongerengroep na een gedoetje plots Deboortje op je nek. Met wat van jouw haar in haar hand.Zeldzaam. Want die grietjes op de groep blijven altijd gek op jou. Ook op Edje trouwens.
En je blijft integer met die gastjes, die hier & daar zo enorm met ons allemaal aan de haal gaan.
Je kennis over geschiedenis. Zoals de de slag om Nieuwpoort uit je losse pols schudt. 
1492 Columbus. 2e wereldoorlog. je weet veel. En deelt het graag.
En je vriendengroep waar je altijd wel weer iets geinigs mee hebt. Heerlijk met Astrid en je vrienden, genieten, lol hebben. 
En je allemachtigeprachtige kinderen.
 
2009
De kunstdagen op Goeree. In welke schuur van het achterstraatje zijn we ook alweer zo bezopen geworden? Dat ik alvast onder de statafel ging zitten voor ik er onder gedronken werd door je?
Onze gesprekken die avond, Keessie, gingen natuurlijk nergens over. 
Maar hoe heerlijk is om te genieten van het leven, omdat het zo simpel kan zijn?
 
2011
Hoe gaat het Keessie, vraag ik bij op het terras in Goeree. Niet zo goed, Miekie.
Mijn meisje is verdrietig en daarom ben ik het ook.
We kijken elkaar even aan. Echt waar keessie?
Ongelofelijk, zeg ik. Wat moet je veel van haar houden om zelf verdrietig te zijn, wanneer zij dat is.
Dat doe ik Miekie. Dat doe ik ook echt.
 
2012
We komen elkaar bij het bloedprikken tegen in Dirksland.
Keessie, fijne pretletter van me. Dat jij je haar nog hebt?
Ik vergelijk mn kale kop met de jouw haardos. Ja, tis niet uitgevallen. Ongelofelijk.
Wat een gedoe toch, Kees.
Nou, zou liever gaan fietsen Miek, dat zou beter wezen.
 
2013
Januari. Ik lig in quarantaine. Met wat gedoe. En voel me allejezus beroerd & eenzaam.
Ik sms je, want wie weet ben je wel in de buurt.
Je smst terug. Je hebt net je chemo kuur gehad. En voelt je ook beroerd.
Een paar uur later komt daar geen blauw verklede smurf mn kamer in, maar een lopend petje.
Met jou eronder. Keessie!! Doe toch een mondkappie op, man!
Neent, dat heit geen zin vrouwe. Zitten we dan. 
Een half uur lang te vloeken, te lachen en stil te wezen.
Heere Heere, wat snappen we elkaar.

2013
Maart. Ik kom bij jullie langs. Vertel je over mn blog en over de plannen voor de Kale van Dale deel 1 en andere internetavonturen.We lachen ons nog bijna dood ook. Behalve de hazewindhond. Die fijne tornado.

2013
3 weken geleden.
Na mn botinfuus, jat ik een bloem uit de tuin bij Dirksland. ik heb gehoord dat je in Calando bent. Onderweg kom ik je Sunshineband tegen. Keb een mooi blompie voor Keessie. 
Met een stralende lach kom ik je kamer binnen. Wil ik je leven komen brengen. Houden. Als t ff kan.
Trap ik mn schoenen uit en onder het mom van 'toch nog es lekker de koffer met je induiken' kruip ik naast je. Jela op de stoel. Stil. Kijkend. liefdevol.
We lachen wat, praten over Duitsland, we zwijgen, we slapen even.
Je slaapt als ik weg ga. Ik wil je niet wakker maken.
Ik aai je met mn hand net boven je lichaam.  Je word toch ff wakker.
Dag lieve schat, zeg ik jou. 
Dag lieve schat, zeg ik tegen je Jela.
 
En dan nu. Afscheid. Ik wil het niet. Mag ik het overslaan? Alsjeblieft?
Maar als ik Jela zie, je kinderen en je dierbaren Keessie, weet ik dat het On-ont-koom-baar is.
Het beste van jou zit in hen. Zij dragen je, zoals je hen gedragen hebt. In het hart waarmee je hen hebt liefgehad.
 
En vraag ik me af Keessie, waar je nu bent
Ben je al aanbeland bij de cursus regenbogen bouwen voor beginners?
Of ben je al bij de cursus Vlinder in Wording aanbeland?
Zo n mooie grote witte vlinder, Kees. 
Zo eentje waarvoor we van de fiets afstappen om m van dichtbij te zien. Omdat we weten dat jij dat bent.
En nog even kunnen genieten van t goeie.



      Foto: Eva van der Weide

Te grote storm

Zit ik er zomaar heen.
Mijn lijf door de intensieve behandelingen van de afgelopen drie weken kei- & keihard aan het werk.
6-7 uur aan het infuus per dag (zie blogs behandelingen).
Ik heb veel gelachen, maar ook verbijsterd tot de ontdekking gekomen dat de uitstralingspijn in mn kop en ribben van de afgelopen maanden vooralsnog niets met de kanker te maken blijkt te hebben. Maar met mijn verschoven schedelplaten & wervels. Slik ik morfine tegen een verkeerde conclusietrekking?? Wtf?! Heb ik zoveel heimwee naar mijn kids gehad. Na een jaar de balans opgemaakt welke warme dekens er daadwerkelijk zijn overgebleven. Heb ik hartzeer om de afhakers en op de laatste behandeldag hoor ik in 2 uur tijd dat lotgenootje Keessie is overleden en dat de pot bij No Guts No Glory nagenoeg op blijkt. Ik voel me machteloos, krachteloos & überverdrietig.
Krijg mn koffers amper ingepakt op vrijdag en hoe ik ze in de auto moet zetten, weet ik al helemaal niet meer.
Huilend bel ik mn moedertje. Samen met de andere oma, komen ze me halen in Gronau.
Down & out.
Te vermoeid om nog een noodblog te schrijven.
Dan kan de titel alleen nog maar zijn: 
HELP DAN TOCH!?! 
GELD OF MN LEVEN!!!!
Hoe Fucking Gênant is dat?! In ons eigen klotezorgstelsel?! Godverdomme.
Wil ik aan de chemo die -pak m beet- 50.000,-- kost, wat me zeer ws. zieker maakt, dan kan ik morgen terecht. Wil ik een groter aanbod van behandelingen, een andere kans op beter & sterker, kan ik t bekijken in medisch Nederland.
Zoek t maar uit, mevrouwtje.. Protocollen hier & daar, behoudendheid zus & zo.
Steek t ff lekker in uw protocollaire farmareet.
Ik zoek geen mensen die 'gewoon' hun werk doen.
Ik heb mensen nodig die hun uiterste best voor me doen. Omdat mn situatie dat vraagt!
Dat maakt me geen lastige patiënt. Alleen omdat ik gefocust ben op herstel!
Ben zo ontzettend moe. Ik weet het niet meer.
Echt niet.

Een jaar lang mijn kop 'so sane' mogelijk kunnen houden, maar nou heb ik het gevoel dat het echt ff op is.
En ondanks enkele consequente vriendendekens om me heen, valt de strijd me nu te zwaar en is deze storm te groot. Heb ik vanaf gistermiddag tot vanochtend 17 uur geslapen, met n tussenstoppie in de nacht.
Heeft de Shamrock Inn in Hellevoetsluis me hun locatie gratis aangeboden en heeft de dochter van Oma Romijn aangegeven misschien nog wel wat lokale levensliedzangers & zangeressen te kunnen regelen.
Wat geweldig zou zijn, maar ik heb de fut niet om zelf te organiseren & te regelen. K val nog net niet om.
Mijn liefste vrienden hebben het afgelopen jaar al meerdere initiatieven ontplooit. Maar kunnen niet met de pet bij dezelfde mensen langs blijven gaan.
Ik moet me van mezelf -alweer- herpakken. Mijn benodigde bedrag per jaar van 20.000,-- naar 30.000,-- opkrikken, omdat dat realistischer is.
Met de kinderen bij hun vader, is het enige behoefte die ik overblijft: slapen, slapen & nog es zzz....
Want tijdens het slapen hoef ik niet te huilen, te stressen, te heimweeën, te machtelozen & te hartzeren.

Me zo voelen en dan nu net..
Krijg ik een telefoontje van Ellen Gerritsen, OpperTopper van No Guts No Glory, dat ze met haar noodblog de aandacht heeft getrokken van Hart van Nederland.
En dus as. zaterdagavond een item van No Guts No Glory in Hart van Nederland.
Gaan we knallen met hen, met de blog Onvermijdelijk Avontuur & natuurlijk die van Corine Om het Lijf Geschreven.
En volgende week woensdag ook nog een interview bij Nederland Dichtbij op Radio 5 van 23.10 - 23.45 uur.

Maar is nu.. nu zijn mijn tranen om Keessie & zijn Sunshineband nog niet opgedroogd.
Gisteren ben je begraven. En heb ik nog even tegen jou & je bruid & alle lieven, aangepraat.
Deze woorden tezamen in mijn volgende Ode aan jou: Keessie & zn Sunshineband.

Hiep, Hiep alsnog aandacht voor dit initiatief!

Saphira, een schoolgenootje van mijn zoontje Moos, heeft hier de afgelopen maand de media mee behaald.

Verderop in de maand een Onvermijdelijke Tussenstand & Initiatieven!

                                                 Groot Hellevoet 5-6-2013.

Ben ik zo ontzettend trots op deze rots Saphira van Nieuwenhoven uit Hellevoetsluis.
Zo klein, maar groots in haar initiatief. Dit wordt een wereldverbeteraar. Mark my words!

KICK-OFF: No Guts No Glory On Tour!

Gesproken over bemoedigingen.

Gesproken over verbondenheid.

Dit wordt een visueel blogje om de zaak wat kracht bij te zetten.

Weet je, de uitspraak " No Guts No Glory"  *klik* gaat toch eigenlijk op voor een ieder die zich in een ingrijpende situatie bevindt. En heus niet alleen voor de bekankerden onder ons.

Tref ik van de week Corine aan, hier in het Duitse Land. Zij was degene die gereageerd heeft op m´n blog "Leuren voor Likes" van een tijdje geleden.
Later hoorde ik van Wieger dat ene Corine bij hem in behandeling was gekomen.
En twee weken gelden hoorde ik dat de nieuwe begunstigde ene Corine Barendregt was.

Ik heb haar gebeld & gefeliciteerd en jawel hoor, ook òns wereldje blijkt dus hartstikke klein te zijn.

Corine, een lange, geweldig leuke smurf, heb ik inmiddels ontmoet en we zijn al schaterlachend onze infusen doorgekomen. Zij is ook zo`n niet sneuig tiep. En ook lekker bloggend met www.omhetlijfgeschreven.blogspot.com *klik* .

Ingrijpende situaties dus. Dat maken we toch allemaal wel mee?
OK, het varieert wat.
Maar maakt het niet dat we allemaal hier & daar in ons leven bemoediging nodig hebben?
Of het nu iemand is met een ziekte.
Een talentvol kind dat gepest wordt en met een trillende onderlip & knikkende knieen de schoolbus instapt, dag in dag uit.
En die zich staande wil blijven houden in zijn unieke eigenheid.
Een 80-jarige die z'n vrouw na een huwelijk van 60 jaar aan ouderdom verliest, waarvan de omgeving maar blijft zeggen dattie blij moet zijn omdattie haar zolang bij zich heeft mogen hebben. Met andere woorden: zeiknietzo.
Maar dat zijn liefdesverdriet om haar net zo ingrijpend is als een jong stel waarvan er één wegvalt.
Een vrouw die na de scheiding haar leven weer moet oppakken, met alleen een fruitschaal als inboedelmedeneming. En die twijfelt of ze in staat is uit niets iets te kunnen maken.
De tiener die het opneemt voor een klasgenootje & vervolgens zelf een pispaaltje wordt.
En die zich afvraagt oftie de volgende keer bij getuigende onrecht dan maar de andere kant zal opkijken.
Een alleenstaande oma die alleen nog maar een aanraking voelt als haar steunkousen worden aangetrokken. En die niet durft te vragen of de begeleidster af en toe haar hand zou willen vasthouden.
Een bokser to be, die door een lullig auto-incident in een rolstoel terechtkomt. En eigenlijk wel gastcolleges zou willen geven over motivatie.
Een vader die zijn kinderen door een klotelist van z'n ex niet mag zien. Die zich afvraagt oftie wel moet volharden in het blijven zoeken van contact met hen.
Het meisje die bang geworden is door een lompe actie in het ziekenhuis. Die weer het vertrouwen bij elkaar moet schrapen om nieuwe onderzoeken te ondergaan.
De vrouw die graag zwanger wil worden en voor wie het elke maand weer afwachten is. Vervuld of onvervuld verlangen.
Een ouder van een kind met een handicap. Die niet met zielige blikken tegemoet getreden wil worden. Maar blije aandacht kan gebruiken voor henzelf en hun kind.

Heb je allemaal niet ergens in je leven meerdere momenten waarop je bemoediging kunt gebruiken?
De uitspraak No Guts No Glory gaat voor iedereen op die ergens in het leven de keuze heeft tussen moed & angst.
En gezien het niveau van bemoediging hier & daar opgekrikt kan worden, wilde ik maar eens het volgende lanceren: No Guts No Glory On Tour!
Een envelop vol bemoedigingen, die telkens vooruit gestuurd wordt naar een ander die vervolgens óók een bemoediging kan gebruiken, met alle bemoedigingen van de voorgangers er gewoon lekker bij gestopt.
Een envelop die telkens aangevuld wordt met iets van de reeds bemoedigde.
Zodat er ten tijde van bemoedigde nr. 50 een Palletwaardig Bemoedigingspakket is ontstaan.
Ontvang de bemoediging, geniet er ff van & stuur het vóóral door.
De wereld heeft het nodig.
Een bemoediging kust je & sust je. Al is het maar voor even.
Bemoedig de ander in het hebben van moed. Ook al ken je de ander niet.
Help de ander te volharden in dat wat mogelijk is.
Een universeel bemoedigingspakket.

En dus, na een gesprek met Ellen & Corine, is dit de KICK-OFF van No Guts No Glory on Tour!
We starten met deze fijne jongeman, Luciën. Hij heeft een heel zwaar ongeluk gehad en moet gaan revalideren. Zijn schoonzus (& de mijne ook, ac) Natasja Coli, gaf hem het No Guts No Glory shirt.
Omdat ze wilde hem wilde inspireren met het shirt. Het gaat om grenzen verleggen, kracht geven èn vinden. Dit zijn eerste 5 stappen sinds het ongeluk. Wij vinden dit zeer indrukwekkend, wensen hem veel succes bij zijn herstel en hopen dat jullie deze foto zien als inspiratie om ervoor te gaan. Altijd, no matter what!
(bron: facebook NGNG)

En dus Luciën, stuur ik het kaartje wat ik van Ellen heb ontvangen (ten tijde van de begrafenis van Chemo Elly) door met een kaartje en medaille & een tegelspreuk van Corine, naar jou.

No Guts No Glory, fijne makker!
Stuur je 'm dan nog es door naar een ander, met 'n eigenheidje erbíj?
Kus van ons!

Let's Kick Off: No Guts No Glory On Tour!

 Ps. Kicken toch, Sander..                                                                                              

                                                                                         

Barbra & Berlijn, jij & ik

Yep. Dat was nog eens 'n feessie.
Met het vliegtuig is zó ongelofelijk spannend voor Babsie.
Met haar manier van zijn, wil ze graag voorbereid worden.
Hoe hoog vliegen we?! Hoe snel gaan we dan?! Hoe lang is de startbaan?!
Hoe lang duurt 't?! Storten we niet neer?! Krijgen we wat te eten?! Die vragen komen met 'n snelheid die sneller gaan dan het licht.
Jawel. Ik word met haar vragen om de oren geslagen. Heus waar.
Daar kom ik vaak aan tegemoet. Het kost alleen wat ..uh.. energie, zal ik maar zeggen.
Gooi daar wat vermoeid moedergedoe & een toefje pubergedrag bovenop: en je hebt alle ingrediënten voor een spannend weekend.

Het taxiën naar de landingsbaan, het geluid van de motoren die beginnen aan te zwellen. Het achterin je stoel gedrukt worden door de snelheid. Het werd d'r ff teveel. Logisch.
En hoe verwonderd kun je dan weer zijn door het zien van Madurodam onder je?
Het aanschouwen van hoe zij zichzelf herpakt, blijft wonderschoon.
Maar we krijgen niets te eten. Het ritje blijkt daar te kort voor.

Aangekomen op Berlijn-Tegel Airport, komen we lieve luitjes uit Hellevoetsluis tegen.
Maar natuurlijk. Dat blijft een grappige wetmatigheid.
Maakt niet uit waar je naar toe reist, je komt bij aankomst altijd wel 'n bekende tegen.

Met de bus naar Alexanderplatz, wat eten & drinken. Nog 'n fijne bungeejumper van het gebouw zien springen. Heb 'k altijd al willen doen. Maar lijkt me nu niet verstandig.
Gezien m'n gebrek aan soepelheid door die hormonentherapie. Blijffie zo verschrikt in n hoek van 90 graden staan als je uit het tuigje bent. Nee, dankuwel.
Met ieder 'n rugzakje om, door met de trein, bruggetje over, een serie zwart/wit fotootjes van ons laten maken in een van de vele ouderwetse fotohokjes op de brug in de Warschauerstrasse.
Nog ff zoeken en jawel.. hotel Upstalsboom in die Gubenerstrasse. Eind van deze middag hebben we alleen nog plannen gemaakt om redelijk chillend het weekend door te komen.
's Avonds samen ergens buiten een hapje eten. Arm in arm flanerend, zo lekker samen, met aan onze vrije arm een gezellige tas hangend. Übercool wel. Und so weiter wieder zurück ins Hotel.

Nee, dan zaterdag. Samen uitslapen.
Maar dan je ogen nog niet open hebben en de opmerking horen dat je dochter nu zéker wéét waar ze later haar piercings wil hebben. 'In m'n neus, wenkbrauw en eentje door m'n tong.'
..uh?..
Verslik ik me in m'n volgende geeuw.. vervolgt Babs met een nogal dwingend verzoek of ik 'ook zin heb om ook ff de sauna in te gaan??' 
Nou...nee.
Van alles wat warm is of hitte met zich meebrengt, ben ik niet meer zo'n voorstander. Niet meer sinds de hyperthermie & opvliegers.
Dus gelijk alweer puberbonje. Gelukkig pakt ze 't goed op en besluit -geheel initiatiefvol- zelf dan maar 'n saunaatje te pakken. En weg is ze.
Lig je toch niet meer gerust, als moeder. Een paar etages lager. Dus ook maar naar boven, kleine fraulein in haar bikinitje in de sauna. Ik wachtend op een bankie daar buiten.
Na 'n kwartier heb ik het dan wel weer gezien. Maar dochterlief natuurlijk niet.
Die blijft lekker zitten. En zitten.
Ko-hom nou-hou!

Haar daarna op een fiets vastgeschroeft. De brug over rijdend naar de O2 om alvast even te kijken waar we vanavond moeten zijn. Of 't aan te lopen is, zoals de informatie heeft beloofd.
We rijden langs de East Side Gallery in Friedrichshain en moéten gewoon afstappen. Alles is beschilderd.
Wat zijn istie hoog zeg, de Berlijnse Muur.
Een zoenende Brezjnev en Honecker. Een CV van tijden en rozen die staan voor de mensen die doodgeschoten zijn, vluchtend naar een bestaan met meer vrijheid. Dit is dus De Muur.
Al wandelend strijken mijn vingertoppen langs de muur. Ik voel het verlangen naar de andere kant in deze muur. De hopeloosheid. Het liefdesverdriet. De heimwee. Ik voel de vrijheidsdrang. De hunkering. De gevangenheid. De moedeloosheid. De worsteling. Het drama. 28 jaar lang.
Het is alsof dit beton het drama in elke vezel meedraagt en herinneringen kreunt. Het raakt me.
Even leunen de muur en ik tegen elkaar aan.

Een stukje verderop blijkt er een 'happy place' tussen de muren in te zijn. Waar eens de mijnen lagen en het prikkeldraad opgekruld lag, is nu een stuk strand nagebootst.
En een piratenbar. Zomerluie stoelen.
Muziek van Abba. We nemen wat te drinken en we proosten op onszelf.
Samen in de zon. Jij & ik.
Ik hoor Dancing Queen en ik moét even dansen.
Máham.. doe normaal! hoor ik Babs beschaamd zeggen.
'Babsie, dit is de juiste plek om te dansen! roep ik haar toe.
Want dit ís vrijheid, lieve schat! Juist hier!! En ik doe nog een pirouettje.
Een duitse jongeman denkt daar net zo over. Samen dansen we lachend en zingend het liedje uit.

Dan stappen we weer op de fiets en rijden we bíjna tot aan de Potsdamer Platz. Maar we zijn beide te moe. Dus krijgt 'n terrasje van rechts voorrang.
We fietsen zurück en maken ons mooi voor het Concert des Levens waarvan WIJ vanavond 't program hebben. 15 juni 2013. Barbra in Berlin!
Ik plaats nog even een reactie op de officiele Barbra Streisand site.
Waarin ik benoem dat ze best een meet & greet met me kan krijgen enne.. omdat ik in 'n goeie bui ben, er een handtekening ook vast wel in zit.. Dat ik almost so frontrow zit, dat ik onder heur rokkie kan kijken.
Mag ik even stilletjes juichen? WHOAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!

In m'n mooie zwarte cadeau-jumpsuit met cadeau-shawl & gezellige pumps, ben ik klaar voor dit gala. En dochterlief als een.. tja.. rockchick. Kan er eigenlijk niks anders van maken.
Babs is een Rockchick In Dop. Heeft 'n outfit aan van bloemen, strepen, polkadots, strikken, mascara én lipgloss. Met haar staart nogal aan de zijkant & lekker hoog. En sneakers eronder. Welja. Gezellig.
Maar trots ben ik. Ze draagt het, zoals zij is.
Typisch Babs. Mijn meissie. Ooit in elkaar geplakt met het beste van haar vader & mij. Toen afgebakken in m'n Villa Buikehuis.
En daar staat ze dan. Een enorme jonge dame. Wat 'n karakter.
Daarom alleen al, staat het haar geweldig.

De wandel naar La Streisand. De spanning in m'n buik. De hoogte van die klotehakken.
Het voelt als.. naar de brugklas gaan. Net voordat je het nieuwe schoolplein oploopt. Vlak voor je allereerste zoen. Op de startblokken staan om af te zwemmen voor je A-diploma.
Het is lekkere angst. Of zoiets.
Veel mensen bij de O2 Concertgebouw. Ook allemaal mooi gekleed.
De fouilleer-foyer. Ja hoor. Zit maar lekker aan me. Ik vind het allang best.
Zo'n detectiejehebttochgeenwapenapparaat blijft dan toch ff steken bij m'n port-a-cath. Die er onderhuids natuurlijk uitziet als een immense steenpukkel. Dan strijk ik nog even over m'n platte borstkas eronder & dan snappen ze 't verhaal wel.
Dat is bij de douane ook zo'n fijn momentje. Ten overstaan van iedereen je colbert uitdoen, je shawl af, betekenisvolle blikken bij de aanblik van m'n scheve decolleté. En holadiejeeUmagweerdoor.
M'n moeder nog even gebeld bij de ingang van de O2 zaal. Dat dan toch even willen delen.
Al telefonerend met m'n handen wapperend. Alsof m'n nagels moeten drogen. Maar de spanning moet er uit. Dan reageer ik altijd wat spastisch.
Nog even naar het toilet. En vijf minuten later voor de zekerheid, ook nog even.
Dochterlief moet ook. Als Barbra opkomt natuurlijk.

Daar staat ze. Barbra. Ze lijkt op alle CD-hoesjes die ik heb. Wat is ze ongewoon mooi. Met d'r gouden lamee jurkje aan. Haar rok is te lang. Kan er niet onder kijken. Verdammt nochmal!
Wauw!
Barbra. BARBRA.
Ik geniet van haar stem. Er zit zo'n lekker rauw randje op. Maakt het nog mooier.
Er blijken enge fans te zijn die bij elk nummer wat ze zingt, een lange staande ovatie geven en hysterisch I Love You schreeuwen. Dat heb ik dan weer niet. Ik geniet van haar. Maar hou niet van dwepend fangedoe.
Moet ik denken aan dat scaryfanmomentje van een mevrouw die dwingend roept naar Thomas Berger "pák die roos nou!! Pak 'm nou!!!"
Ik kijk naar hoe Barbra beweegt. En haar handen. Die zijn echt heel mooi.
Ook als ze niet zingt, zou ze de hele dag door een microfoon moeten vasthouden. Gewoon omdat het haar mooi staat.

Foto's op de beeldschermen van haar als baby, peuter, meisje, jonge vrouw, funny girl, moeder and so on..
Tis echt een afscheidstournee. Kan niet anders. Dit is haar Curriculum Vitae.
Naast me zitten twee verliefde mannen. Tenminste, eentje dan. Die pakt de hele tijd de hand vast van de ander. Aait. Streelt. Mooie gemanicuurde handen & tolle manchetknopen zeg.
Barbra leest kaarten met vragen voor die het publiek blijkbaar vooraf heeft mogen schrijven.
Of ze naar de Gaynogwat was geweest?
'No, I don't have to. You're all here, aren't you?'
Luid gejuich uit de zaal. Da's grappig.

Zoonlief komt op. En zingt verdomd mooi eigenlijk.
Barbra vertelt dat ze verliefd geworden is op een mooi liedje en wil dat met ons delen. Dus heeft ze trompetist Chris Botti en violiste Lucia Micarelli mee laten komen om het nummer Emanuelle spelen.
http://www.youtube.com/watch?v=m8NN4fpdm40
Ik houd van geraakt worden. Ontroerd worden. Van mooie muziek bijvoorbeeld. Gewone maar toch bijzondere details. Omdat ze me opvallen.
Van bezieling waarmee mensen hun ding doen. Die Lucia ontroert me door haar gesloten ogen die toch alles lijken te zeggen, haar beweging, de intensiteit waarmee ze speelt. De diepte van de trompet. De timing. En dit is alles tezamen.
Dus huil ik van ontroering. Omarm ik dit moment. En houd ik Babs nog wat steviger vast.

In het tweede deel hangt Babsie tegen me aan. Ze is zó moe. Barbra zingt "The way we were". Ik zing het fluisterend mee. Met de nadruk op 'we are'.
Ik voel hoe m'n hart verwarmt en verscheurt. Ik huil om m'n leven. Om de hoop die ik heb. De doodsangst. Om dat wat ik heb doorstaan. En nog zal doen. Mijn belofte te herstellen. Ik huil om de kracht van liefde. Moederliefde.
Ik ben in een volle zaal. Maar alleen met alles wat ik voel.
Babs ligt inmiddels op m'n schoot te slapen.
Ze slaapt de rest van haar kaartje door. Schone slaapster.
Ik streel haar lokken. Haar schoudertjes. Zo klein nog. En kwetsbaar. Door haar polkadottruitje heen.
Het laatste nummer "Send in the clowns."
Ja. Send them in. Send them vooral in.
Laten ze me vertellen dat het grapje wat uit de hand gelopen is. Dat dit hele gedoe waar ik in zit, een grapje is. Die iets te lang heeft geduurd. Laten ze me ongeschondenheid terug geven.
In lijf. In leden. Kom maar door.
Ik huil uit wat ik voel en het interesseert me helemaal niets of iemand om me heen het merkt.
Het is intiem. Met mezelf. Zo moet het zijn. Want zo is het. Nu dan.

Het slotapplaus. En ik film Babsie stiekem met m'n mobiel.
Hoe ze slaapt, terwijl de hele zaal om me heen staat. Een staande ovatie applaudiseert. Wat een prachtvrouw. Zeg ik zachtjes: Sorry Barbra. Dat applaus duurt vast nog wel even.
In het laatste minuutje geef ik je ook mijn staande ovatie. Maar m'n dochter slaapt zo heerlijk. Dat gun ik haar ook.
Dus ff geduld. Ik kom zo.

Wandelen we samen moe, met alle anderen naar buiten. De avond is zacht. Ik wasem vervuld verlangen uit.
'Heus mam, als 't Justin Bieber was geweest, was ik echt wakker gebleven.'
'Weet je lieve schat, je bent zojuist in slaap gezongen door Barbra. Da's óók wat waard hoor.'

De taxi's worden voor onze neus weg gekaapt. Ik trek m'n hakken uit, 'kijk uit voor glas mam', we wandelen de Berlijnse nacht verder in. Pakken nog 'n zwart trammetje omdat ik op Babs d'r navigatie durf te vertrouwen.
En twee stationnetjes later stappen we uit.
Laatste stukkie, nog steeds druk op straat, hotelkamer, we eten pizza op bed en ik neem 'n wijntje.
Op ons, Babsie.

Zondag slapen we alweer uit. Bellen we pappa voor vaderdag.
En na een afwijzing voor een nieuw saunarondje en een heerlijk ontbijt, nemen we de trein naar Alexanderplatz.
Geeft Babs een centje aan een droevig uitziende, maar prachtig spelende jongeman op dit grote plein.
We nemen de tram naar Checkpoint Charlie, halen de beste koffie bij Starbucks op weg naar het witte huisje. Alweer geschiedenis op de muren er naar toe wandelend.
Alleen het hokkie staat er nog. Een kopie dan.
Wat heeft zich op deze plek allemaal afgespeeld..
Symbool van vrijheid & beperking tegelijkertijd.
Geschiedenis. Verleden. Terwijl het op zoveel plekken ter wereld op indivueel en landelijk niveau nog steeds speelt. Beperking. Onderdrukking. In welke vorm dan ook.

We kopen in het winkeltje rechts, een mooie zwarte laktas. Die vindt Babs toch echt het mooiste.
I love Berlin. Ze draagt 'm met trots.
Een sleutelhanger en wat buttons voor Moossie en een hart van marsepeinchocola. Ook eentje voor hun pappa. We gaan 'm straks nog even langsbrengen. Tis vaderdag.
En pakken de taxi naar het vliegveld nabij.
Na een weerzien met het bekende paar die we bij de landing ook zagen, drinken we nog wat even.
Wachten we. Gaan de koffers op de band. Worden we gefouilleerd. Wandelen we de luchtsluis in.
Samen in het vliegtuig.
Handen vasthoudend. Knipogend naar elkaar.
Daar gaan we.
Jij & ik.


Ps.
Your Comment entry entitled "Re: Let's go Berlin!" has been approved by our 
content moderator! Other visitors to The Official Barbra Streisand Site will
now be able to view it.

You can visit https://www.barbrastreisand.com/us/comment/re-lets-go-berlin to 
view it yourself.

Regards,
The The Official Barbra Streisand Site team

 

The way we are

Zo. En na de avond 4-daagse gaat de karavaan weer door.
Klein blond & blond weer 2 medailles rijker en ik wat spataderen.
Heb ik een enkeling een duim zien opsteken, 'n bemoediging horen roepen en ontvang ik wat blije kaarten.
Baal ik ontzettend dat La Streisand vol-le-dig aan mij voorbij is gegaan. Mijn heldin.
Wanneer is die kaartverkoop überhaupt begonnen?? Waarom is dat aan mij voorbij gegaan??
Mijn heldin. Prachtig wijf.
Ontvang ik een gezellige belastingteruggave over 2011.
Da's dan weer mooi & altijd fijn.

De pijn is dat niet.
Op een schaal van 0 tot 10, zit ik deze week toch echt gemiddeld op een 8.
En ik héb al morfine en ik slík al 8 paramollen op een dag.
Mocht ik de eerste dagen bij gewenning aan de morfine, niet auto rijden. Dat had ook echt niet gekund.
De pijn, nu ook in mijn rechterribben, komt er gewoon doorheen. En slik ik -tegen m'n zin in- nog een Oxynorm.
Begrijp ik uit Duitsland dat de ECT, de lokale chemo-injectie ingreep, er door gedoe met het kapotte apparaat, er niet op korte termijn niet in lijkt te zitten.
Wat betekent dát nou weer?!
Dat de uizaaiingen in m'n kop krijgt 'gewoon'  lekker de kans om uit te breiden?
Heb ik gehuild bij m'n huisarts en bij Kranige Kuina. En niet zo'n beetje ook.

De tietenklup dient zich begin van de week aan. Bij mij, dit keer.
Heb ik hen gemaild dat ik niet kon beloven dat alles dit keer vers was. Want ik voel me niet goed.
Ieder besluit wat mee te nemen en op m'n mooie balkonnetje is het geweldig tapas eten & drinken.
En na wat onontkombare bijpraterij over m'n gedoe, komen we eindelijk toe aan wat schaterlachen.
Want dat is wat ik echt nodig heb. Blijheid. Leuke dingen. Fijne afleiding.
Wil ik weten hoe knap het kleinkind is van de een.
Hoe het samenwonen bevalt bij de ander.
Hoe het ook alweer zat met die truckverkiezing bij de deftigste van het stel.
En hoe geweldig andermans dochter creativedirectorindop aan het worden is.
Heerlijk! Het leven. Verhalen. Hoop. Toekomst. Vanzelfsprekendheid.
Voel ik me niet geisoleerd of alleen staan van hen, maar word ik gevoed met mooie verhalen.

's Nachts lig ik dan toch weer wakker. Alle prikkels om me heen weg.
Blijft het gevoel over. En ben ik bang. Die verdomde klotepijn.
In m'n ribben. Zit daar nou ook weer iets in mijn bekken? Bij m'n staartbeen? Als ik de dosis morfine in overleg met m'n arts verdubbel, wat ben ik dan??
Heb ik dan geen pijn?
Maar tegen welke prijs?
Word ik dan een zombie?
Wie ben ik zonder mijn levenslust?
Is dat dan de definitieve achteruitgang?
Is het nu aangebroken? Was dat het al niet?
Heeft het zin om m'n zomervakantie boeken voor over 6 weken?
Hoe voel ik me dan? Wel-geen dubbele morfine?
Ik weet niet waar ik over enkele weken sta.
Heb ik dan al onverwachts toch de lokale chemo-injecties in de uitzaaiingen gehad?
Kom ik wel goed uit die operatie?
WAT WEET IK NOU EIGENLIJK OVER DE TOEKOMST?!
En wát weet een ander eigenlijk? Over zijn of haar eigen toekomst?!
Toch óók geen donder?!?!
Die kijken mij zielig aan, maar die moeten toch zelf ook uitkijken bij het zebrapad?
Moeten het toch ook hebben van een oplettende tegenligger?
Niemand van ons weet toch eigenlijk wanneer het 't einde oefening is?
Ons leven is voortdurend óók in de handen van een ander.

Maar wat weet ik dan wel? Nu op dit moment?
Wát weet ik dan wel??
Ik weet hoe ik me nu voel. Dat ik volgende week naar Duitsland ga.
Dat als Dr. Sass mij niet kan opereren dat ik dan met Wieger en Kuina kijken voor een ECT in combinatie met Cyberknife in Shanghai. Ga ik globetrotten op korte termijn.
Heb ik dan de garantie dat ik 'goed' uit die operatie kom? Als ze er een millimetertje naast zitten, in die fijne hypothalamus van me?
Ik weet dus geen donder.
Alleen dat nu NU is. En dat ik me blij wil voelen. Blij wil zijn.
Wat dat is het wat er nu toe doet.
Besluit ik dat ik -voor ik naar Duitsland ga & de eventuele operatie- ik aankomende weekend herinneringen ga maken.
En stap ik m'n mandje uit & check ik zonder enige verwachting de Tour van Barbra Streisand na op internet.
Tjezus! Ze blijkt dit weekend in Berlijn te zingen. In the O2.
En er zijn nog 2 belachelijke dure kaarten ook!

En dus is dit MIJN MOMENT.
Berlijn: Babs & ik komen er aan!
Ik ga het gewoon doen. Fück it!
Aanschouw ik mezelf een vlucht boekend, hoppekee hotel Upstalsboom op loopafstand van de O2 er achter aan en maak met trillende vingers & 'n bonkend hart een belachelijk bedrag van mijn terug ontvangen belastingcentjes over. Een break even pointje zelfs.
Maar NU is NU.

Ik heb ooit eens gehoord dat 'het enige wat een mens meeneemt, is het hart waarmee zij heeft lief gehad.'
Belevingen dus. Die wil ik blijven opzoeken, maken, beleven & ademen.
Zijn Babs & ik gistermiddag aangekomen in Berlijn en zit ik dit te schrijven op enkele uren afstand van het ultieme concert van La Streisand.
Als ze boft kan ze een Meet & Greet met me krijgen. En als ze nog boffiger is, ook mijn handtekening.
Ik ben de lulligste niet. Dus post ik 't voor de zekerheid nog ff op haar officiele site.
En vouw ik wat lieve luitjes op in mijn binnenzakkie, voor straks.
Kunnen ze mee genieten.
Wirklich... ik zit zó dichtbij, dat 'k onder d'r rokkie kan kijken.


Leven in de Voltooid Tegenwoordige Tijd.
The way we were are!