Foto: Arjo van der Graaff - juni 2012

OVER MIJ

Heb ik mijn leven net zo lekker op orde, ziet mijn lijf er holadiejee okee uit, wordt er eind april 2012 borstkanker geconstateerd.
En niet zo'n klein beetje ook.

Een borstamputatie & twee chemo's later, wordt in juli de diagnose gesteld.
Uitzaaiingen in de botten: schedel, nek, rug, ribben & bekken. Ongeneeslijk wordt gezegd.
Maar dat zullen we nog wel eens zien.
Mijn leven en mijn kinderen zijn me te lief.

Begin augustus ben ik -naast de reguliere behandeling in Nederland- aanvullende & bewezen therapieën in Duitsland gaan volgen. Deze behandelingen worden nagenoeg niet vergoed door mijn zorgverzekeraar. En bungelt er dus een ongezellig prijskaartje aan mijn pols.

And that just makes me a chick on a mission. Leuren met Leed. Om geld te genereren voor alle extra ziektekosten, waaronder niet vergoede behandelingen in het buitenland en reis- & verblijfskosten. Volgens mijn berekeningen ca. 30.000,-- euri op jaarbasis.

Sinds april 2013 ben ik begunstigde van de Stichting No Guts No Glory.
Deze stichting heeft KEIHARD geld nodig om mij financieel te kunnen ondersteunen met de behandelkosten. En daarnáást blijven er helaas nog eens genoeg kosten over die ik niet alleen kan opbrengen.

Tragisch is de diagnose "ongeneeslijk". Maar dat woord heb ik inmiddels het raam uitgeflikkerd. Dat woord maakt een mens pas echt doodziek. Hilarisch is wat ik er van probeer te maken.

Volledige focus op herstel.
Against all odds? Misschien. Maar ik denk van niet. No Guts, No Glory!

Inspirerend is dit lichamelijke gedoe wel. Ondanks de heftigheid van alles, heeft mijn tumor last van humor. En ben ik in februari 2013 deze blog gestart. Wat lach & beklag hier, wat rauw & rouw daar. Alles hieraan is ultiem & intiem, hartverscheurend & hartverwarmend.
Het leven is tragisch hilarisch en omarm ik het intens. En zo af & toe spuug ik het vol op de bek.

- Doe mee en deel deze blog binnen je netwerk
- Verzin initiatieven, groot/klein: alles helpt!
- Doe & doneer -in welke vorm dan ook- want we hebben al het KEIHARDE geld & bemoedigingen nodig!

Ik beleef een avontuur waar ik niet voor heb gekozen. Maar als het dan toch moét..hoppa! Knapzak over de schouder & gáán. Kom dan ook maar door met dat Onvermijdelijke Avontuur!


Copyright © 2013. All rights reserved.


zondag 28 april 2013

Königs Kind

Als ik het nou gewoon zo bekijk dat er gewoon een fijne kroon op m'n kop staat.
En ik dat ik dat een beetje voel.
Het gewicht van die kroon, wat steken hier & daar.
Dan ook maar doorpakken en hand in hand samen met W.A., een beetje struinen in het Koninklijke Bos. Op zoek naar een nieuw bossie hout voor m'n deur.
Klinkt het toch al een stuk gezelliger.

De afgelopen week een paar dagen in Duitsland geweest.
Gelijk begonnen met behandelingen, een zwaardere vorm van PAPimi (zie blog behandeling) en een hogere dosis Vitamine C infusen.
Komende week peer ik 'm voor 3 weken, voor een intensief traject om -met name- de uitzaaiingen in mijn schedel af te remmen.*)

De kramp verandert in mijn hoofd. Van overal voortdurende kramp, naar hier & daar wat kramp. Van 2 dagen helemaal geen kramp naar opeens steken in m'n gezicht.
Vreemd. Angstaanjagend.
Maar ik heb ff helemaal geen zin meer in angst.
Krijg er de schijt van. Wil er schijt aan krijgen.

Met dat zonnetje lukt dat eigenlijk prima. Moet ik me wel weer insmeren ook niet nog een keer huidkanker te krijgen. Inmiddels ligt er een fijn enveloppie op tafel voor het bevolkingsonderzoek.
Welja, gezellig.
Heb ik straks 3 op rij. Dan verdien ik toch écht een beker, een Wereldcup ofzo.
Maat D dan alstublieft. Kan ik 'm multifunctioneel gebruiken.

Duitsland dus. Maar ik ga echt geen Koninginnedag in Gronau vieren. Aufbokken bitte.
Ik ga het centrum van Enschede of Oldenzaal verblijden, die heeft ook wel een leuk marktpleintje.
Een pilsje in de hand (eentje mag heus wel), beetje hossen & gewoon aanschuiven aan een blij tafeltje ergens. Komt helemaal goed.

Ondertussen zullen een paar helpende handen mijn slaapkamer gaan omtoveren tot een rustig & georganiseerd paleisje voor mij. Kasten afbreken, afvoeren & nieuwe in elkaar zetten. Dat gaat mij namelijk in al mijn stijfheid en met mijn rug niet in mijn eentje lukken. Het vooruitzicht thuis te komen in m'n eigen Wonderslaapland.
Lijkt me heerlijk!

Vandaag alweer zon. Met klein blond & blond heerlijke dagen achter de rug.
Zoon met wiebelbenen naar de judo gebracht. Wattie ook weer leuk vindt, naast 3x voetbal in de week. Dochterlief zwaar aan het schilderen, dan allemaal weer koekjes bakkend, pannekoeken etend, met wokkietokkies in de hand in huis rond verstoppend en meer van dit soort harmonische kleinehuisopdeprairiepret. Straks met Karien, Jip & Juul het natuurgebied de Kwaaie Hoek in.
Koningskinderen heb ik. En om me heen lopen er ook nog wat rond.
En een ander Koningskind vier ik de 30e.

Morgen is het een jaar geleden dat mijn Onvermijdelijke Avontuur begon.
(hoewel de huidkanker een paar maanden daarvoor al voor een fijne generale repetitie zorgde)
Maar daar ga ik geen gedenkwaardige dag van maken.
Zoals ik ook niet snel een sterfdag van een lieve zal gedenken.
Maar diens verjaardag juist wel. Aandacht op bestaan.

Zo, voorlopig even geen weekverslagen meer. Tis toch drie keer hetzelfde.

Wel zal ik weer een Onvermijdelijke Tussenstand van donaties geven vanaf 12 april jl. en introduceer ik graag de volgende keer deel 1 van mijn nieuwste woordenboek:
De Kale van Dale.

Tschusskuss!


*) Behandeling:
-       3 weken (3 x 5 dagen) Artesunate infuzen
-       3 weken (3 x 5 dagen) 100gr. Vit C infuzen
-       3 weken (3 x 5 dagen) PAPimi
-       3 weken (3 x 5 dagen) Gluthationinfuzen

Dan 4 weken pauze,
Dan nog een keer hetzelfde schema.
Artesunate gaat een verbinding aan met het ijzer in de tumorcel. Door deze reactie sterft de tumorcel.
Hoge doseringen Vit. C (100gr.) hebben een bewezen goede invloed op botuitzaaiingen.
Het PAPimi apparaat heeft een speciale stand voor botmetastasen.
Gluthation is in staat om gemuteerde cellen weer in normale cellen te veranderen.


zondag 21 april 2013

Resetten

Maandag.
De Marathon hype heeft d'r piek bereikt. Mijn facebook, gmail, hotmail & facebook ontploft op maandag. Vele reacties. Wat een bemoedigingen! Die heb ik nodig.
De maandag breng ik in een roes door. Stijf ook, maar allemachtig: wát welverdiend.

Dinsdag.
De uitslag van mijn oncoloog. Deze uitslag moet bevestigen wat ik vanuit Duitsland al weet enige weken geleden (blog Asjemenou).
Namelijk bloedwaarden die zeer goed zijn en 'n celdeling-telling die zelfs iets minder dan het vorige meetpunt in december 2012.
Het scenario op basis van de botscan, thorax & echo moeten dus een beeld bevestigen dat er her & der minder uitzaaiingen zijn óf... elders een stukkie minder, elders 'n stukkie bij.
Maar 'over all' van celdeling-telling 53.5 in december 2012 naar 53.0 in maart 2013.

De oncoloog prijst mijn conditie, bevestigt de zeer goede bloedwaarden en benoemt dat uit de gegevens blijkt dat de uitzaaiingen minder intens zijn in nek, rug, ribben, bekken en boven arm. Minder vurig.
Behalve..
Behalve een vlek op mijn achterhoofd. Een grotere vlek dan in juli 2012.
Of ik me misschien heb gestoten of iets dergelijks.
Inderdaad, een week of twee geleden. Keihard mijn harses gestoten.
Alleen heb ik de afgelopen week echt kramp in m'n kop. Alsof er een octopus met krampende tentakels op zit. Hij wil deze vlek nader onderzoeken en aansluitend worden foto's gemaakt.
Ik heb een onbestemd gevoel.
Mijn intuïtie wil zeggen dat het oké is.
Mijn lijf herkent de kramp van vorig jaar, doorbraakpijn, en zegt 'foute boel.'
's Avonds is Japie in mijn gedachten. Hef ik het glas even hemel hoog.

Woensdag.
Onderweg naar Koffiehenkie & Schapie. Twee maatjes van me. Elke woensdag met elkaar uurtje koffieleuten, afzeiken & meer van dat plezier.
Ik ben er bijna. De oncoloog belt.
De vlek blijkt de structuur van kanker te hebben. En alles om me heen valt stil.
Het is een grotere vlek. Er moet een CT-scan gemaakt worden en ik word daar dezelfde dag nog over terug gebeld.
Tegelijkertijd roept een onbekende dame toe 'goed gedaan hoor, ik heb je gezien op TV! Ik bezwijk bijna ter plekke.
Bevind me plots in een fucking circus! Het ene moment sta ik tussen de clowns, dan crowdsurfend over het publiek, dan in m'n eentje in een kooi vol ongedressuurde tijgers, dan weer hangend aan de trapeze, zwaaiend van de ene uitslag naar de andere. En het stokkie missen. Ik weet het niet meer. Dit is teveel.
Dit is...dit is de Python in de Efteling, waar je de veiligheidsbeugel niet in het slot krijgt met de loopings in aantocht. Dit is vol op de bek terug gespuugd worden.

Tjezus! Die kramp die in m'n kop voel is dus kanker. Laat het niet waar zijn. Laat het niet waar zijn. Laathetnietwaarzijn. LAATHETNIETWAARZIJN.
Hyperventilerend, huilend & vrijwel zwijgend brengen we het koffieleutje door.
Twee machteloze mannen om me heen. Na alles wat ik er voor doe, kan dit niét mijn keerpunt zijn. Kan niet. Mag niet. Hoort niet. Ik val niet te sussen.
Bel Daan & Karien die er gelijk zijn. Gelukkig. Ik hyper, ik paniek, radeloos en ontredder door.
Ik wil niet gesust worden. Ik kan het niet inhouden. Vraag me niet rustig te worden zodat het jou sust. Dat is onmenselijk. Het móet er uit.
Total fear unleashed.

Ik bel mijn behandelaar in Duitsland, Wieger Rekker. Wilde eigenlijk even een break, even een paar weken geen behandelingen, geen gepruts, geprik, NIETS aan m'n lijf.
Maar dit verandert de boel. Wieger is altijd rustig en heeft ideeën, te beginnen met een zwaardere vorm van papemi. Stroomstoten in een nanoseconde. Maandag naar Duitsland dus. Ik kan niet opgeven. Weet nu nog niet hoe.

Om 12 uur komen Babs & Moos. Dat is m'n deadline (ook nog es).
Trillend op m'n benen haal ik hem op. Een enkele schoolmoeder prijst me voor de 10 kilometer prestatie. Ik probeer glimlachend terug te knikken.
De kinderen zullen merken dat er wat is. En zoals altijd, wil en kan ik alleen maar eerlijk zijn.
Liefst onbeladen. Vrijwel onmogelijke combinatie.
Met z'n drietjes.
'Schatten, de dokter heeft me vanochtend gebeld. Hij zegt dat de kankercelletjes in mijn hele lichaam minder zijn geworden. Maar in m'n kop zijn er wat bij gekomen. En ik heb ook kramp. Dus ik ben een beetje in de war en ook wat verdrietig. Misschien dat ik straks nog even moet huilen. Dan weten jullie dat. Eh.. hebben jullie trek in tosti's?'
Ja, lekker mam! Moos wil de tafels oefenen en Babs op de pc.
En zo gaat ook dit moment gewoon weer verder.
We zijn met z'n drietjes heel goed in het leven weer 'gewoon' oppakken.
Mijn Rob in de branding staat 's avonds voor de deur. Waarom komtie? vraagt Babs. Omdat we voor toch elkaar zorgen?! hoor ik Moos terug zeggen.
Ik glimlach maar slaap slecht. En vraag ik alle goede krachten van boven: repareer mijn hoofd, alstublieft. Repareer mijn hoofd. Alstublieft.

Donderdag.
Met Babs naar haar nieuwe school, een praktijkschool. Ik kijk haar na als ze in het lokaal achterblijft. Mijn dochter. Zo groot. Klaar voor haar nieuwe stap. Met haar tas elegant aan de arm.
CT-scan laten maken. Mijn moedertje is troostend aanwezig. Ik doe de gewone dingen met mijn kinderen, we oefenen en plakken stickers voor behaalde tafels. Het verschil wordt duidelijk hierin, tussen Babs & Moos. Het is een muur waar zij tegen aan loopt en Moos over heen springt. Beseffende tranen van dochterlief.

Vrijdag.
Mijn arbeidsongeschiktheidsaanvraag gaat de op de post. Ik ben moe. Zó ontzettend moe.
Mijn leidinggevende komt langs. Ik lig op bed. Het voelt als een burnout. Hij houdt m'n hand vast.
Hij weet hoe grillig het verloop van dit ziekteproces is. En is eerlijk. Zegt me dat ik het beeld van 'weer komen werken', los moet laten. Hij wil dat ik me kan richten op behandelingen, herstel en tijd met mijn kinderen. Ik weet dat hij gelijk heeft. Maar wil dat niet.
We praten over teleurstellingen, verwachtingen, over leven en dood. We zijn beide verdrietig, oprecht en elkaar nabij. Een beeld van mijn toekomst loslatend. Resetten.
Niet werken. 100% arbeidsongeschikt verklaard worden.
Voor nu dan.. denk ik er achter aan.

De oncoloog belt. De grotere vlek bestaat uit twee vlekken, kan hij zien. De ene nog van vorig jaar en een nieuwe vlek bijgekomen. Hij belt me met twee weken terug voor een behandelvoorstel.
Geen chemokuren, zeg ik. Dat is uitgesloten. Nooit meer chemokuren voor mij.
Ik hang op en besef dat ik niet eens weet hoe groot de vlekken zijn. Of zijn 't vlekjes?? Maar het is vooral de kramp die me beangstigt.
Fijne vrijdagavond. Zelfgemaakte kaasfondue. Ines zou trots op me zijn. Babs lust het niet. Ik negeer het. Grinnik innerlijk als ik haar even later zie schransen. Ik zeg er niets van. Anders laat ze het acuut staan. Op de bank tegen elkaar aan liggend. Heerlijk onder 't dekbed. Vroeg naar bed.
Ik vraag ze bij het naar bed brengen vaak wat ze het leukste hebben gevonden die dag. En wat het minst leuke. Mijn 'dingetje' komt deze avonden niet voor in hun antwoorden.
Deze missie voltooid.

Zaterdag.
Te vroeg mijn zoon wakker makend. Het is het mooiste. Ik blijf gefascineerd naar dat slaapkoppie kijken. Dat moedervlekje op zijn onderlip. Die getwijfeld heeft oftie daar wel zou landen. Ik kan er niet-niet naar kijken. En niet-niet over schrijven. Slaapwarm. Strijk teder zijn haarlok opzij. Hem wakker zien worden is sereen & grappig tegelijk. Kroelend op schoot etend en door naar voetballen. Moos speelt als aanvoerder de sterren van mijn hemel.
De kinderen een paar dagen naar vader. Ik wil leukedingenpuntNL. En maak me mooi voor de boekpresentatie van wensmoeder Nanda Broer. Dat is een bijzonder weerzien, zo na dertien jaar.
Dapper wijf. Ongelofelijk verhaal. Wijntje & kletserij met schrijvers in & uit dop.
Afzakkend via een prosecco bij tante Jans van de Tietenklup en in stilte thuiskomend.
Dat was een mooie dag.

En nu, zondag. Ik kijk naar buiten vanuit m'n bed. Ben me nog steeds bewust van mijn kramp, maar heb het nodig bewuster te zijn van het mooie weer buiten en fijne dingen.
En da's precies wat ik ga doen. D'r uit & naar buiten.
Sun, here I come.


vrijdag 19 april 2013

Dé Marathon: foto's


Zondag 14 april 2013
 
 
Foto's zeggen meer dan..  
 
Foto: Chris Kalkman
Foto: Pim Ras

Foto: Egbert Pladdet

 


 


En precies hier onderaan, Natasja met haar gezin met het gewonnen spandoek van de RET.
Annemiek, pak je knapzak en maak van deze 10 km. een onvermijdelijk avontuur!


  
AD Maandag 15 april 2013 
 
Foto: De vreugde en emoties spatten ervan af! Prachtige foto in het AD van onze Kanjer!
 
  
Foto: kijk nou.... zomaar in het AD!
 

En als hysterisch toefje op de taart, hier de link naar het filmpje.
Even de tweede pakken op de site, die van 17:18 - 19:53
Start het filmpje, ga intussen je benen harsen of je mokkel bedonderen, zodattie kan laden.
Spoel dan door naar 126 minuten voor Natas haar finish!
Op 140 minuten het interview van Suzanne Mulder met Natas en Annemiek.

De Kidsrun Marathon

 
Zaterdag 13 april 2013
 
Zó ontzettend trots op ALLE kinderen die hebben meegelopen!
 
Daar sta je Babsie, met een mooie prestatie in the pocket!
 
Ons moment, Jarno. Jij weet wat ik bedoel.
 
                                                     Kanjers Babs, Jarno & Bo

dinsdag 16 april 2013

Ode aan Japie

En dan, temidden van al mijn gevoelens rondom de Marathon hier en overzee, zou Japie vandaag jarig zijn. Hef ik het glas even hemel hoog.
Dit was mijn ode aan Japie. Vier maanden geleden. En dat is het nog steeds.

Het is winterwonderschoon in Niemandsland en de sneeuw is kraakvers in het bos.
De sneeuw kraakt onder mijn banden.
Ik fiets in volle vaart door, om door de bomen het bos te kunnen blijven zien.
Ben op zoek naar Japie. En zal hem vinden ook.
Daar een stukkie verderop zie ik hem.
Japie. Je oogt moe. En kwetsbaar. Fragiel ook.

Je hoort me. Je ziet me. Je zwijgt me tegemoet.

"Hé Japie..." roep ik zacht, maar blij.
"Spring je bij me achterop? Kom op Japie, springen. En vlug een beetje!
Want we moeten natuurlijk wel effe door."
Je springt wat mopperend en onwennig achterop.
Daar zit je dan. Met je te magere kont achter op mijn fiets.
Japie. Lieve Japie.

Je hoort, ziet en zwijgt nog steeds.
Maar ik weet: je hóórt de vogels. Je ziét de ongeschonden sneeuw. En je zwíjgt Moeder Natuur.
"Gaattie?" Nou.. het moet maar Miekie.
"Hoor je die specht?"
Ik hoor alles, zeg je. Ik hoor veel aan. En veel laat ik gaan..
"Heb je die mooie boom gezien?"
Ik zie alles. Maar dat zien anderen niet. Dat ik dat zie.
"Zie je alles, Japie? 
Weet je dat zeker?"

Je geeft geen antwoord. Je verstilt. En de natuur verstilt met jou.
Nee, fluister je.  Ik heb niet alles gezien. Niet alles in de gaten gehad. Onder ogen gezien.
Je zwijgt even.
"Ik hoor je." En buig mijn arm naar achter tot mijn hand jouw broze rug voelt.
Met mijn hand druk ik je beschermend tegen me aan.
Dát had ik moeten doen, zeg je. En dat spijt me zo.
Ik hou je nog even vast.

We ontwijken wat takken en sneeuwklonten op het bospaadje.
En zo rijden we samen Niemandsland uit en rijden door Iemandsland in.
Zwijgend komen we samen aan op wat ooit een kruispunt was.
Maar links en rechts zijn afgesloten door het heden. Alleen voor ons ligt een straat.
Eén straat. Een doodlopende straat.
Toch komt-ie uit op het Vlakke Land, zeg je.

Dan horen, zien en zwijgen elkaar aan. En stappen af.
Je opent je jas. Om een sigaretje te pakken, denk ik. Maar je trekt je jas uit.
Sterker nog, je trekt je hele buitenkant uit, draait het binnenstebuiten en trekt het weer aan.
Daar sta je dan, met je binnenkant aan.
Het wordt tijd, Miekie. Het wordt tijd, dat iedereen mijn binnenkant mag zien.
Ik wil horen, zien en delen in plaats van zwijgen. Want ik heb geen tijd meer te verliezen.
 Ik knik.  "Je bent mooi, Japie. En lief. Voor iedereen om te zien."
Je ontroert me.

Op dat moment komen van links en rechts je kleinkinderen aangerend.
Je opent je magere armen en ieder kleinkind past erin.
 Ik zie hoe je grote kleinzoon je zwijgend omhelst en je een kus op je voorhoofd geeft.
"Doei" zegt-ie. Een kleindochter drukt zich tegen je aan.
Aait je wangen en houd je handen nog even vast.
De andere wil jou opvrolijken, kletst honderduit en knuffelt je.
Weer een kleinzoon neemt een aanloop en springt tegen je op. Hij houdt jou stevig vast.
En de andere kleinkinderen laten hun autotekeningen aan je zien en laten hun handafdrukken achter op je hart.

Je lacht, speelt, knuffelt, praat en de liefde voor hen stroomt zo je hart uit.
Drie zonen komen aanlopen. Tezamen met je schone dochters.
Je omhelst een van je zonen. En legt je armen beschermend om hem heen.
De andere zonen pakken je vast en kussen jou en elkaar in volle troost op de wang.
En daar is je vrouw. Daar. Waar ze altijd al was.
Naast jou. En jullie leven samen sluiten jullie af met een gouden randje.
Daarna laten ze je los en blazen je bij het weggaan nog een handkus toe.
En wij blijven samen over.

Je haalt een sigaretje uit je binnenste binnenzak. En rookt hem op. Het zal je laatste zijn. We delen onze verbondenheid in stilzwijgen.
Je haalt opnieuw iets uit je binnenzak.
Ik heb dit op mijn hart gedragen en wil dat jullie mijn vrouw hiermee omringen, zeg je.
Je geeft het aan me. Ik vouw het pakketje open. En steeds verder open.
Er ontvouwt zich een zachte, warme mantel. Ik wil dat je deze mantel om haar schouders hangt.
Vertel haar dat het geweven is van troost. Met een dessin van liefhebben. En een voering van liefgehad worden. Vertel haar dat de bontkraag is gemaakt van veerkracht.
En de knopen van herinneringen. Hang deze zachte, warme mantel om haar schouders. Houden jullie haar dan stevig vast. En dans.
Dans namens mij met haar op het Vlakke Land van Brel.
"Dat zullen we doen, Japie."
Je knikt en dooft je laatste laatste sigaret. En ook bijna je adem.
Ik ben bedroefd. En alleen jij begrijpt, hoe bedroefd.

Met de fiets aan mijn hand wandelen we samen de doodlopende straat in.
Het wandelen gaat over in schuifelen. En bij de laatste weg van rechts, stoppen we.
Ik zet de fiets op de standaard en draai me naar je toe. Onze handen verwarmen elkaars wangen.
Ik leun met mijn voorhoofd tegen de jouwe.
"Japie, lieve, lieve Japie, ik ga hier rechtsaf.
Het is maar een zandpaadje Japie, maar wie weet?
Wie weet kom ik uit op een vijfbaans snelweg..."
Ik fluister, maar ben vastberaden.
Groot gelijk, meissie. Ik moet verder, zeg je.
Ik ben bijna bij mijn Vlakke Land.

 "We laten elkaar alleen híer los, Japie.
Ik hou van je. Ik hou zoveel van jou.
Tot de dood ons zwijgt.
En ooit.. ooit weer deelt."

maandag 15 april 2013

Dé Marathon

Oow My God... wát een happening zeg!

Te vroeg uit de veren. Met m'n roze knapzakkie in de hand met mijn vriendinnetjes & de kids naar Spijkenisse. Aha.. nog net een plekkie om te parkeren.
Zwaar zwart gereden naar Rotterdam-Beurs.
Ooit van een behandelweek terug uit Duitsland vergeten uit te checken op m'n OV-pas.
En dus mijn hele saldo in rook op gegaan.

Tussen de korte broeken, geschoren benen en loopschoenen aangekomen. Startnummer gehaald en 3x gepiest. In 10 minuten tijd. Kwam ik uit de WC, kon ik weer achter aansluiten.

Verzamelen in vak D, alweer naar de plee. Omringd door vriendinnen Karien, Jacqueline, Willemien & Marlies.
Startschot. En gáán!
Met de knapzak omhoog langs de eretribune, waar broerlief met z'n gewonnen spandoek van de RET zat. Hij zag mijn knapzakkie. Ik zijn spandoekkie.
En dus was het al janken voor ik binnen was. Das niet zo erg. Maar ik stik dan bij gebrek aan adem.
Dat zou weer zonde zijn.
Er was ook geen sprake van rennen hoor. Het was een sukkeldraf.
Bij gebrek aan snelheid viel ik bijna om.

Maar dan... die mensen. Waar opeens mijn andere schoonzus Gerrie tussen staat, met haar buuf.
Huilend lachend naar elkaar klauterend tussen de bosjes.
En alle andere onbekenden die ik hier & daar omhelst heb. Bij gebrek aan sex, vrees ik.
Aan fundraising gedaan, schreeuwend als een viswijf.
"Onvermijdelijk Avontuur!! Blogspot!!"
Dat kost best energie. Mensen zo mijn blog door de strot duwen.
10 kilometer lang.

Een stukje meegelopen met een vrouw die 6 weken daarvoor nog bevallen was.
En ook nog even met Jacqueline, een onvermijdelijke survivor in dit zelfde avontuur.
Wát een helden!

Maar eigenlijk kon ik niet meer. Ik was door m'n behandelweek twee weken gelee en mijn griep er achteraan, niet 1 maar 10 stappen achter in mijn -toch al niet optimale- conditie.
Ik kon echt niet meer.
Maar dat heb ik het afgelopen jaar zo vaak gedacht.
Ik kan niet meer. Afgelopen jaar was al afzien.
Dit afzien kon er ook nog wel bij.
Een balkonvrouwtje die Inne blijkt te heten toegeroepen, de kubuswoningen onderdoor en dan.. dan komt DE COOLSINGEL.
En alle mensen die er dan bij horen. Ze lijken er te wonen. Te leven. Gewoon op de Coolsingel.
Het maakt dat je wilt dansen. Het voelt alsof zij allemaal op míjn feestje gekomen zijn.

Dat dansen deed ik dan ook. En mijn vriendinnen ook!
De bedoeling was een soepel walsje ofzo. Het bleek als een inheemse vuurdans uit te pakken.
Knapzak tussen de tanden. Welja. Mijn heupen wat houterig ronddraaiend.
Eigenlijk moet het eruit hebben gezien als blij-poepend-op-het-parcours.
En toen ik de foto's van Chris de fotograaf onder ogen kreeg, was dat ook zo.

In het finishmoment kwam alles tezamen: m'n blijdschap & verdriet, m'n doodsangst & levenskracht, voltooid verleden tijd & onvoltooid tegenwoordige tijd, m'n verlies & alles wat ik gewonnen heb. ALLES kwam tezamen in dat éne moment. Met m'n vriendinnen om me heen.
GLO-RI-EUS GE-VOEL! Vastgelegd door het AD.
(duurde ff trouwens voor ik begreep dat ik ook nog óver de finishlijn moest stappen)

Daarna langs de bananenbar en de AA. Colidraten & bijtanken. Ook fijn.
Trekt Karien, vriendin sinds 1883, een vlinderkaartje uit d'r zakkie. Namens haar allernaaste lieven die ik ook al lang ken & vooral bier mee drink; een donatiebedrag van 900 euri.
Hemeltjelief. Ongekend. Het huilen houdt maar niet op.
Dank aan jullie!

In dat kader met een biertje de eretribune op. Wachtend op schoonzus Tas.
Zíj was op dat moment op het 25 kilometerpunt. Het 30 kilometerpunt. Het 35 kilometerpunt.
Wachtend. Kijkend. Volgend.
Omdat we een interview met Suzanne van RTV Rijnmond zouden hebben, mocht ik aan de finish staan. Alweer jankend. Van de spanning. Ik zag haar nog niet.
Kijkend naar broer Mike op de tribune, gebarend "zie jij haar al?!?" Turend. Klokkijkend. En weer terug naar Mike. Die ook tuurde. En naar de klok keek. Wachten. Afwachten.

Het vooruitzicht om Tas, die voor mij maandenlang in die klotekou getraind heeft, te omhelzen was.. niet te benoemen zo groot.
Als een kind die vol heimwee naar ouders uitkijkt in de schoolbus terug en bijna op de plek van bestemming. Zó hunkerend keek ik uit naar Tas.
Zwaaiend met m'n knapzak, omdat ik wilde dat ze mij ook zag. Bij de finish.
Zij voor mij. En ik voor haar.

En daar kwam je aan, Tas! Ik spotte jou tussen de tientallen lopers voor je. Met een meterhoge ballonbloem in je hand. Niet te missen, zo groot. En schreeuwde naar Mike: "Daar komt ze!!!!"
Daar was je, met aan beide zijden twee stoere mannen. Ik zag jou 'spot on' en mijn ogen lieten je niet meer los. Doodop na 42 kilometers, de laatste meters zwoegend afleggend. Maandenlang al ons moment op elkaars netvliezen gehad.
YAHOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!
Tas The Greatest!!!!!!!!!!!!!
Dijk van een wijf dat je er bent! Natural bombshell! Held! Superwoman!!
Goddomme meis, je hebt 't geflikt. EN HOE-HOERAAAAAAA!!

Deze ontlading was het gevoel van mijn finish in meervoud. Sommige momenten kunnen niet groter worden. Dit was er zo één.
Dit gevoel voor understanding tussen ons twee is te groot om uit te leggen.

Samen nog een hyperdehiep-interview gehad met Suzanne. Was ik hysterisch van vreugde.
En kusten we elkaar bij afscheid met onze verzuurde benen & lamme ledematen.
Waren we nog even één.

Wat 'n dag.
Wat 'n week.
Wat 'n leven!

Wordt vervolgd.

zaterdag 13 april 2013

Deze week komt alles samen

Dat zei ik vorige week: volgende week moet alles samen komen.
En zo gaat 't ook.

In de No Guts No Glory-roes, de dinsdag ingeschoven.
Voor het eerst weer op pad voor mijn werkgever. En dat beviel goed & ging ook goed.
Een paar kankervrije uren: altijd welkom.
Vanaf mei waarschijnlijk weer structureel aan de gang voor een paar uur per week.
Mooi zo.

Aansluitend voorzien van een paarse tribal tattoo over m'n linkerarm. Aangebracht door Amazing Grace, de oedeemdame.
Lange paarse pleisters in mooie golven om mijn arm heen geplakt, met de bedoeling het vocht in mijn arm om te leiden naar een fijn lymfeknooppuntje.
Die arm van me is alsmaar dikker geworden na die borstamputatie gevolgd door het okselkliertoiletje. Stom woord. Maar wát een high score bij Wordfeud.
Oedeempje dus.
Samen met die opgeblazen medicijnentorso van me, toch een gezellig setje bij elkaar.

Is mijn zoon begonnen bij de integratieve kindertherapeut. Hoop ik zo ontzettend dat ze Moossie kan ondersteunen om z'n doodsangsten uit dat koppie halen.

En ben ik in bed gekropen bij m'n vriendinnetje, Chemo Elly.
Haar tweepersoonsbed wordt alsmaar groter. Met haar er zo in.
Hebben we weer eens schuddebuikend gelachen. Weer eens gevloekt. Weer eens gezwegen.
Tegen haar aan gelegen. Allemachtig, hoe heet kun je zijn.
Het bleek d'r electrische deken te zijn.
Haar man, die ik haar 'butler' noem en zij haar 'slaaffie' (hij ook trouwens) voorzag ons van voer & drank. Tasttoetosti's. Hell yeah!
En heb ik geen afscheid van haar genomen. Dat verdom ik gewoon.

Gevolgd door een fijne donderdag van botinfuus, echo, thorax foto's en wat bloedprikkerijen.
En hoop ik as. dinsdag met eigen ogen op de botscans van juli 2012 en april 2013 het verschil te zien.
Minimaal stabilisatie van de uitzaaiingen is mijn wens. En noodzaak.
Maar ik ga voor ommekeer: herstel.
Hell yeah!!

En dan vrijdag, m'n roze knapzakkie in orde gemaakt voor de Marathon van Rotterdam. Ik wilde er een lintje aan met 'Onvermijdelijk Avontuur". Er bleek nog wat eh.. graflint over.
Zo gedrukt & zo gedaan. En daarna alweer oedeemtherapie en me opladend voor de Ladies Night in Bergen op Zoom.
Aangebeld met wijn in de hand bij de strijkbuuf van Natasja. Mijn schoonzus die al (of pas..) vier maanden afziet voor de Marathon van Rotterdam. En de buuf die meters van haar strijk afziet.
Hulde!

Met m'n moedertje & kids de Onvermijdelijk Stand (spreek uit: stend) aanschouwt.
Wát een spullen! Wát een werk! Van Onvermijdelijke Drop tot Mentos en van Onvermijdelijke Creaties tot Onvermijdelijke boedha's en een Onvermijdelijk Lot uit de Loterij.
De opbrengst van die loterij kwam mij ook nog eens ten goede.
De superpromotor Renee en lieflijke Yvonne en veel van de maaksters zelf de hand kunnen schudden. Wat 'n eer.
En zoals Tas benoemde: "er zijn ook veel luitjes aan gene zijde die hier benee ook van alles mogelijk helpen maken." En zo is het.
Om na afloop neer te strijken in het 'Stay Okay' hostel.
Dat verzin je toch niet? Hell no.

Vandaag met een fijn kluppie per Contiki Touringcar naar de Kidsrun in Rotterdam. Wat een sponsor zeg, met de keurige chauffeur Erik en sidekick Nick. Dank jullie wel!
En hoe hebben onze prinsen & prinsessen de longen uit hun lijfjes gerend.
Ze achterlatend in de daarvoor bestemde hardloopvakken. Onze harten vasthoudend en adem inhoudend of ze echt wel over de finish zouden komen..
Met m'n knapzakkie hoog in de lucht aan de finish gestaan. En al die winnaartjes verwelkomd.
Hoe stoer kun je zijn? En hoe klein kun je zijn, met je hart al zo op de goede plek?

Morgen de 10 kilometer. Met Karien, Willemien, Jacquelien & Marlies. Die gaan we vol op de bek spugen. En dan de eretribune op.
Omdat Tas ook nog es een spandoekenactie van de RET heeft gewonnen. Met de woorden:
Annemiek, pak je knapzak en maak van deze 10 km een onvermijdelijk avontuur!
Die roze knapzak neem ik ook echt mee.
En mag ik na mijn finish morgen plaatsnemen naast Tjeppie op die eretribune met een biertje in de hand.

Gaan we Natasja over de streep schreeuwen. In haar fluoriserendezuurstokroze
t-shirtje met de geweldige woorden: Tandje Erbij!
Natasja Coli-vd Ing, WE GAAN KNALLEN!!

OK. Morgen dus.
Roze knapzak. Check.
No Guts No Glory tietshirt. Check.
Startbewijs. Check.
Wekker op 07.30 uur. Check
Moe. Check.
Maar tjezus, wát gelukkig. Double check.

Hell yeah!!!



Donaties: Onvermijdelijke Tussenstand Initiatieven!

Dames & Heren, Prinsen & Prinsessen,

Mag ik -onder luid tromgeroffel- uw aandacht voor de volgende initiatieven van de afgelopen twee weken?

Mijn Babberdiebabsie blijkt donderdag de buurt bij haar vader onveilig te hebben gemaakt.
Mijn dochter, die sociale situaties wat spannend vindt & onvoorspelbaarheid lastig.
Deze jongedame heeft bij alle deuren daar aangebeld.
"Hai, ik ben Babs. Mijn moeder heeft kanker. Ik ga de Kidsrun voor d'r lopen. Hebbie daar een centje voor over?!"
Ik vrees dat deze emotionele chantage voldoende was voor buurtjes om trillend hun laatste duitjes af te staan..
Maar liefst 114,-- in totaal.

Ze was daarbij geïnspireerd door d'r knappe, altijd ondernemende nicht Bo. Die nergens bang voor is. En vragen?
Dat is voor haar zóóó normaal.
Met al haar charme & vastberadenheid heeft ze 275,-- weggetild uit haar buurt vol geweldige buurtjes.

Dan hebben we groep 4, de klas van Moossie. De juffen, ouders & kinderen uit deze groep hebben dit klauter-apie gesponsord voor de Kidsrun Rotterdam voor 153,76.

De lieftallige dames van Surprising Saterday. Dat onorthodoxe zooitje vol oestrogeen van 2 blogs gelee, hadden het lantaarntje om de duisternis te verlichten, voorzien van 204,--.

En dan hebben we de Ladies Night in Fitness Palace in Bergen op Zoom gisteravond.
Daar waar de liefste Brabo's wonen. Dat kan niet anders. Vanuit deze hoek zijn de initiatieven één grote dadentsunami.
Heeft Natasja Coli met Renee & Yvonne voor 433,-- verkochte aan Onvermijdelijke Boedda's, pannelappen, kraamcadeautjes, slingers, I-phone hoesjes, oorbellen en nog veel meer zelfgemaakte producten.
Daarnaast is de loterij-opbrengst van 210,-- aan Onvermijdelijk Avontuur opgedragen.
En ook nog eens 103,-- aan losse donaties.

In totaal 1.492,76 in the pocket voor mijn ziektekosten (lees: herstelkosten).
Asjemenou & Asjeblieft. Alles doorgestort op mijn donatierekening.

Is de brok in m'n keel te groot & schieten dankwoorden weer eens tekort..





maandag 8 april 2013

No Guts No Glory!!


Hebben jullie me nét gehoord? Lieve Sander Gerritsen, Judith van Leeuwen & Ronald Herregraven?
Ik heb jullie net toegeschreeuwd met vreugdekreten. Vanaf m'n balkon zo de sterren in geslingerd.
Alle oudjes hier in de flat over de pis gejaagd met oerkreten vanuit mijn tenen.
Ben er hees van.

Lieve Sander. Lieve Judith. Lieve Ronald. Aan gene zijde. Ik ken jullie niet.
Maar we zijn verbonden door ons lot. Jullie daar & ik hier. En toch aan elkaars zijde.
En hoe.
Ik dank jullie als eerste voor het goede nieuws wat ik zojuist van Ellen Gerritsen kreeg, dat ik de nieuwe begunstigde ben van de Stichting No Guts, No Glory!
Een stichting die het mogelijk maakt aan niet vergoede behandelingen mee te betalen met behulp van donaties. Met als doel een behoorlijk deel van de financiële zorgen weg te nemen, zodat ik me vooral kan focussen op herstel.

Jullie zijn mij voorgegaan in dit immense levensspel met al z'n tragisch hilarische uitdagingen.
En hebben jullie je missie vroegtijdig moeten voltooien.
Mijn missie is nog niet voltooid en dankzij het geld wat voor jullie bij de stichting is binnen gekomen, kan ik nog even door met mijn buitenlandse behandelingen. En dus met mijn leven.
(Beloof hierbij plechtig dat ik 't niet zal gebruiken voor liposuctie. Maar God weet dat ik 't wel kan gebruiken. RTV Rijnmond inmiddels ook).

Ronald, vanmiddag bekeek ik je facebookpagina. Tjezus, wat een knapperd ben jij zeg!
Die hockeymaten ook van je.
En wát een prachtige vrouw en dochter heb je in je leven mogen vieren.

Ik had begrepen dat je je hockeymaten gevraagd hebt het geld voor de begrafenistakken te besparen en te doneren aan de stichting waar je ere-ambassadeur van bent geweest.
En blijkt die bak -of moet ik zeggen, pijp- met geld vorige week bij Ellen aangekomen te zijn.

Diezelfde bak met geld, Ronald, waarmee ik nu in het verlengde kan leven.
Geef je het estafettestokje van de stichting aan mijn gezondheid door. Die neem ik graag in ontvangst.

Het besef is bizar. Kan ik nu, na een zeer rusteloos jaar, mijn hoofd straks op mijn kussen leggen en rustig de nacht doorkomen?
Met het vertrouwen dat aan mijn behandelfacturen mee betaald gaat worden de komende jaren?
Dat dit deel van mijn financiële zorgen zo.. pff.. weggeblazen kunnen worden?

Ik heb geen prosecco om het te vieren. Ben alleen thuis.
Maar hier proost ik op Ons Aller Leven. Met de laatste druppels uit mijn lege flessen, heb ik precies een slokkie wijn over. Proost ik op mijn balkon op de liefdevolle herinneringen waarmee jullie gekoesterd worden. Proost ik op mijn voortbestaan dat jullie mij hiermee cadeau doen.
Kus ik jullie in gedachten en zal dit estafettestokje met alle trots & kracht in m'n donder uitdragen.

Zondag laat ik jullie voetafdrukken achter tijdens mijn 10 kilometerloop in 1 tiet-shirt van No Guts No Glory. Dat voelt nu als mijn stukje zevende hemel hier op aarde. En in 2040 ergens belletje trekken met m'n kleinkinderen. Ook dankzij jullie.
Een diepe buiging & dank, dank jullie wel.

Deze week komt inderdaad alles samen.

Ellen, jou omhels ik stilzwijgend & alleszeggend.

RTV Rijnmond

Vanochtend is het item "Onvermijdelijk Avontuur" gedraaid door Suzanne Mulder en Alexander van RTV Rijnmond. Wát een fijne luitjes zeg. Ze zijn betrokken en pakken ook zo lekker efficiënt door.
Da's een goeie combi.

Afijn, lekker blauwbekken met Karien & Willemien op de dijk. Lachen ook met die gekke donders.
Hier & daar dan toch die verdomde tranen. Ik wil bijna zeggen: omdat ik het waard ben. Maar die heeft l'Oréal al.

Babs, die fijne mode-icoon van me met d'r mooie zonnebril & 'n hartveroverende Holy Moossie.
Vertellend over hun initiatieven. Op naar de Kidsrun op zaterdag 13 april!

Wordt alleen vandaag na 17.00 uur, ieder uur circa 'kwart over..' uitgezonden op RTV Rijnmond.


Klik  *** hier *** voor de rechtstreekse link naar de uitzending.

Kankerpatiënt loopt marathon om geld voor behandeling


Je zou er zo het vervolg op de film De Marathon van kunnen maken. Annemiek Coli - 46 jaar - en moeder van twee kinderen heeft kanker. Ongeneeslijk wordt gezegd. Toch loopt ze mee met de Rotterdam Marathon om geld in te zamelen voor haar behandeling.Annemiek gaat de strijd aan met een behandelmethode die alleen in Duitsland wordt uitgevoerd en niet vergoed wordt door de verzekering. Dus lopen Annemiek en haar vriendinnen de 10km tijdens de Rotterdam Marathon. Gesponsord, om zoveel mogelijk geld op te halen.
Haar schoonzus loopt met hetzelfde doel de volledige marathon en ook haar kinderen dragen hun steentje bij.


Uitzaaiingen
Bij Annemiek werd na een borstamputatie en twee chemo's in juli vorig jaar de diagnose gesteld: uitzaaiingen in de botten, schedel, nek, rug, ribben en bekken. Ongeneeslijk wordt gezegd. “Maar dat zullen we nog wel eens zien,” reageert Annemiek. “Mijn leven en mijn kinderen zijn me te lief.“
Begin augustus is Annemiek, naast de reguliere behandeling in Nederland, aanvullende en bewezen therapieën in Duitsland gaan volgen. Deze behandelingen worden nagenoeg niet vergoed door haar zorgverzekeraar.

Blog
“Er bungelt er dus een ongezellig prijskaartje aan mijn pols,” laat Annemiek op haar blog weten; "And that just makes me a chick on a mission. Leuren met leed. Om geld te genereren voor niet vergoede behandelingen in het buitenland en reis- en verblijfskosten. Volgens mijn berekeningen circa twintigduizend euro op jaarbasis."
De blog van Annemiek is te vinden op: http://onvermijdelijkavontuur.blogspot.nl


Donaties: Onvermijdelijke Tussenstand april 2013

Gulle Gabbers,

Tussen 17-3 en 8-4 zijn bedragen binnen gekomen vanuit Ouddorp via Goedereede en Melissant naar Hellevoetsluis. En van Oegstgeest, Berkel & Rodenrijs, Krimpen a/d Lek tot aan Barendrecht, Halsteren en Schuttorf.

Tezamen goed voor een bedrag van 900,--.

Dat betekent dat in totaal vanaf de sponsorbrief (van 23 januari) is binnengekomen:

                                                         5.602,--
Lief. Lief. En nog eens. Lief!


Ps. De komende maand zal ik ook de uitgaven van mijn ziektekosten van het eerste kwartaal 2013 melden.

zondag 7 april 2013

Dwars Doorheen & Overheen

Wát 'n gedoe. Bah!
Hoe ellendig kan een mens zich voelen, zeg.
Thuiskomen na behandelgedoe, kinderen ziek en bij de eerstedebesteknuffel, zelf ook down & out.
Nog een gratis hyperthermietje en wat af & aan jankerij van een week er achter aan.
Ik weet 't zeker, het enige leuke aan een dip is de saus.

Maar goed. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
En pak ik het nog ff op bij Surprise Saturday van twee weken geleden.

Sinds een jaar of wat hebben we jaarlijks een zwaan-kleef-aan-weekend.
Een vast kluppie meiden en dan eens per jaar daar weer de vakantievriendin, overbuurvrouw, achternicht en collega van mee. Dan krijg je een nogal uh.. onorthodox zooitje bij elkaar.
Van een Diortypje tot een dwangneurootje, een spinnevrouwtje tot aan een poezenmoedertje en van een Marilyn Monroe & tot aan een flying object met de zachte G.
We hebben de leukste huizen gehad: kasteelwoning, boshutje, spookboerderij, name it.
Ze zeggen weleens dat wijven onder elkaar niet te harden zijn. Nou.. geef ze wijn, drop & shop enne.. geen centje pijn hoor.
Dat zwaan-kleef-aan-weekend is er het laatste jaar niet meer van gekomen.

Tot ik deze Surprise Saturday bij Dudok Rotterdam binnen gebonjourd werd.
Daar zaten ze keurig opgedoft op m'n blozende koortswangen te wachten.
Een goed weerzien. Ontroerend ook.
Met een volgestort hart van herinneringen kreeg ik een lantaarntje mee. Voor de duistere momenten, volgestort met centjes.
Een Merci Beaucoup & Au Revoir aan deze meisjes.

O.. en dan hebben we ook nog de Tietenklup. Dit kluppie bestaat uit een paar overjarige, haarvervende, snorwaxende aber doch galante dames. Eens in de maand eten we bij elkaar. We lachen te hard, eten teveel & drinken ons overdadig de drie gangen door. Altijd goed, al was ik daar deze week maar een uurtje bij.
Vorig jaar hebben we op de avond voor mijn borstamputatie nog een fotoshoot gedaan. Dat was me een momentje. We hadden nog even de roekeloze gedachte om onze tieten flashen tijdens een lokale voetbalbekerwedstrijd. Maar toen we de net gemaakte foto's bekeken, bleek het einde van de wereld dichterbij dan ons lief was. En hebben we unaniem besloten de wereld dit extra leed te besparen.

Verder gesproken met mijn oncoloog. Na juli 2012 krijg ik nu dan toch eindelijk een botscan, echo en nog een fijn bloedprikkerijtje. Het zal de eerdere berichten vanuit Duisland moeten gaan bevestigen.

Voor wat de initiatieven betreft, social media heeft ons inmiddels in de lokale media gebracht. Morgenochtend komt RTV Rijnmond draaien voor een achtergrond verhaal in aanloop naar de Marathon toe. Heeft de heer Gerco Don Juan een mooie Contikibus & chauffeur beschikbaar gesteld voor de Kidsrun as. zaterdag in Rotterdam.
Is het Onvermijdelijke Kunstwerk van Floor & Monique af. Deze zal deze week gepost worden op mijn blog.
En... kwam er een jongetje bij de tandarts in Bergen op Zoom. Bij de tandarts van Natasja met een envelopje voor het goede doel.
Zat ik deze twee weken niet te janken van ellende, dan was het wel van ontroering.

Er komt nog een fijne tussenstand van de donaties aan en ook het Verlossende Woord of ik -zolang het nodig is- financieel mag schuilen bij een stichting. Dat van alle extra kosten, in ieder geval mijn rekeningen in Duitsland betaald kunnen worden.
Een week met de laatste spullen klaarmakend voor de verkoop en de laatste voorbereidende marathonkilometers voor Natasja.

Mezelf met m'n restkoorts gisteravond van de bank afgeduwd en m'n loopschoenen aangevloekt.
Ik moest weten hoe groot mijn conditionele setback was, na deze twee kloteweken.
55 minuten joggen. In the pocket. Dit gaan we fiksen.

De komende week moet alles samen komen.
Dwars Doorheen & Overheen.

zaterdag 6 april 2013

In de media

Die knappe schoonzus van me is out there! De Bergse Bode, Brabants Nieuwsblad, het AD (die ik nog zal plaatsen). Natasja vreet kilometers alsof ook haar leven er vanaf hangt. En beheert daarnaast ook nog eens mijn Facebook-pagina, Twitter & Pinterest. Je hebt van die trouwe alleskunners en zij is er zo één.                                                                                                              

'K nipoog je!                                                                                                                                           



Bergse Bode zondag 31-03-2013



'Uw Regio' april 2013

vrijdag 5 april 2013

FF Niet

Ik zit er doorheen. De griep volgend op de behandelweek heeft me genekt.
Teveel aan mn hoofd. Teveel zorgen. Teveel afspraken. Teveel regelen.
Te op.

Geen blog. Misschien volgende week.