Foto: Arjo van der Graaff - juni 2012

OVER MIJ

Heb ik mijn leven net zo lekker op orde, ziet mijn lijf er holadiejee okee uit, wordt er eind april 2012 borstkanker geconstateerd.
En niet zo'n klein beetje ook.

Een borstamputatie & twee chemo's later, wordt in juli de diagnose gesteld.
Uitzaaiingen in de botten: schedel, nek, rug, ribben & bekken. Ongeneeslijk wordt gezegd.
Maar dat zullen we nog wel eens zien.
Mijn leven en mijn kinderen zijn me te lief.

Begin augustus ben ik -naast de reguliere behandeling in Nederland- aanvullende & bewezen therapieën in Duitsland gaan volgen. Deze behandelingen worden nagenoeg niet vergoed door mijn zorgverzekeraar. En bungelt er dus een ongezellig prijskaartje aan mijn pols.

And that just makes me a chick on a mission. Leuren met Leed. Om geld te genereren voor alle extra ziektekosten, waaronder niet vergoede behandelingen in het buitenland en reis- & verblijfskosten. Volgens mijn berekeningen ca. 30.000,-- euri op jaarbasis.

Sinds april 2013 ben ik begunstigde van de Stichting No Guts No Glory.
Deze stichting heeft KEIHARD geld nodig om mij financieel te kunnen ondersteunen met de behandelkosten. En daarnáást blijven er helaas nog eens genoeg kosten over die ik niet alleen kan opbrengen.

Tragisch is de diagnose "ongeneeslijk". Maar dat woord heb ik inmiddels het raam uitgeflikkerd. Dat woord maakt een mens pas echt doodziek. Hilarisch is wat ik er van probeer te maken.

Volledige focus op herstel.
Against all odds? Misschien. Maar ik denk van niet. No Guts, No Glory!

Inspirerend is dit lichamelijke gedoe wel. Ondanks de heftigheid van alles, heeft mijn tumor last van humor. En ben ik in februari 2013 deze blog gestart. Wat lach & beklag hier, wat rauw & rouw daar. Alles hieraan is ultiem & intiem, hartverscheurend & hartverwarmend.
Het leven is tragisch hilarisch en omarm ik het intens. En zo af & toe spuug ik het vol op de bek.

- Doe mee en deel deze blog binnen je netwerk
- Verzin initiatieven, groot/klein: alles helpt!
- Doe & doneer -in welke vorm dan ook- want we hebben al het KEIHARDE geld & bemoedigingen nodig!

Ik beleef een avontuur waar ik niet voor heb gekozen. Maar als het dan toch moét..hoppa! Knapzak over de schouder & gáán. Kom dan ook maar door met dat Onvermijdelijke Avontuur!


Copyright © 2013. All rights reserved.


zondag 17 februari 2013

Mijn Helden

Babs & Moos dus.
Mijn Helden. En net zo goed hoofdrolspelers in ons Onvermijdelijke Avontuur.

Babs.
Mooi door haar eigen wijze van zien, denken, voelen & haar eigen aardigheden.
Ze is verstandelijk verrijkt. Babs ziet, voelt en denkt voortdurend. Het speciale onderwijs wat ze volgt, sluit daar prima op aan.
Babs is een uitdaging om te op te voeden. Het is een wederzijdse uitdaging.
Maar vooral een spiegel. Ze heeft me geleerd geduld te beoefenen en voorspelbare dingen te doen, daar kom ik voor de helft aan tegemoet. Voor de rest probeer ik haar te leren incasseren door niet alle onverwachte situaties te vermijden, haar tot-op-haar-grens verantwoordelijkheid te geven en zelf zaken op te leren lossen. Juist ook in sociale situaties.
We voeden elkaar prima op. Ik bewonder haar eigenheid. Ze staat waar ze voor staat.

Moos.
Blij heerschap. Als die 's ochtends in mijn bed springt, knuffelen we. Alsof ons leven er van afhangt.
Altijd al gedaan. Liefhebben & liefgehad worden.
Er gaat niets boven een goed gesprek op zondagochtend 08.00 uur over "Pokemons die explomeren."
Moos heeft zijn eigen taalgebruik. Ik corrigeer dat te weinig, omdat ik zijn woorden vaak beter vind.
Moos is een hartebreker & hartverzakker.
Tis alsof hij een uitvouwbaar apenrotsje bij zich heeft, die hij een paar keer per dag neerzet, beklimt en me trakteert op een paar hartverzakkers. Gister nog een keer of acht op z'n bakkes gegaan met z'n fietsie.
Springt overeind & blijft blij. Ongelofelijk.





Babs & Moos. Ik kan over ze blijven vertellen.
Als je ze ziet, snap je waarom.
Ze hebben een samenspel die ik adoreer.  Maar soms is dat gehakketak natuurlijk ook daar.
Op die momenten plak ik mezelf achter het behang. In de hoop dat ze me niet vinden.
En daar durven we ook nog eens goudeerlijk over te zijn naar elkaar.

Zo hebben ze eens een onbedoeld samenspel wat toevallig is vastgelegd op zo'n karaokefilmpje op de site van Kinderen voor Kinderen. Waar Babs zingt en Moos zich ontpopt als een onbedoeld achtergrondkoortje.
Gisteren nog met z'n drietjes het filmje zitten belachen en dan voel ik mijn adoratie opnieuw. 
Begrijpen we ook weer waarom Babsie niet door is naar de volgende ronde.
En voel ik dat dit geluk mij strijdbaar maakt om te blijven leven.

1 opmerking: