Foto: Arjo van der Graaff - juni 2012

OVER MIJ

Heb ik mijn leven net zo lekker op orde, ziet mijn lijf er holadiejee okee uit, wordt er eind april 2012 borstkanker geconstateerd.
En niet zo'n klein beetje ook.

Een borstamputatie & twee chemo's later, wordt in juli de diagnose gesteld.
Uitzaaiingen in de botten: schedel, nek, rug, ribben & bekken. Ongeneeslijk wordt gezegd.
Maar dat zullen we nog wel eens zien.
Mijn leven en mijn kinderen zijn me te lief.

Begin augustus ben ik -naast de reguliere behandeling in Nederland- aanvullende & bewezen therapieën in Duitsland gaan volgen. Deze behandelingen worden nagenoeg niet vergoed door mijn zorgverzekeraar. En bungelt er dus een ongezellig prijskaartje aan mijn pols.

And that just makes me a chick on a mission. Leuren met Leed. Om geld te genereren voor alle extra ziektekosten, waaronder niet vergoede behandelingen in het buitenland en reis- & verblijfskosten. Volgens mijn berekeningen ca. 30.000,-- euri op jaarbasis.

Sinds april 2013 ben ik begunstigde van de Stichting No Guts No Glory.
Deze stichting heeft KEIHARD geld nodig om mij financieel te kunnen ondersteunen met de behandelkosten. En daarnáást blijven er helaas nog eens genoeg kosten over die ik niet alleen kan opbrengen.

Tragisch is de diagnose "ongeneeslijk". Maar dat woord heb ik inmiddels het raam uitgeflikkerd. Dat woord maakt een mens pas echt doodziek. Hilarisch is wat ik er van probeer te maken.

Volledige focus op herstel.
Against all odds? Misschien. Maar ik denk van niet. No Guts, No Glory!

Inspirerend is dit lichamelijke gedoe wel. Ondanks de heftigheid van alles, heeft mijn tumor last van humor. En ben ik in februari 2013 deze blog gestart. Wat lach & beklag hier, wat rauw & rouw daar. Alles hieraan is ultiem & intiem, hartverscheurend & hartverwarmend.
Het leven is tragisch hilarisch en omarm ik het intens. En zo af & toe spuug ik het vol op de bek.

- Doe mee en deel deze blog binnen je netwerk
- Verzin initiatieven, groot/klein: alles helpt!
- Doe & doneer -in welke vorm dan ook- want we hebben al het KEIHARDE geld & bemoedigingen nodig!

Ik beleef een avontuur waar ik niet voor heb gekozen. Maar als het dan toch moét..hoppa! Knapzak over de schouder & gáán. Kom dan ook maar door met dat Onvermijdelijke Avontuur!


Copyright © 2013. All rights reserved.


zondag 26 mei 2013

De dag ervoor

Zo gezegd, zo gedaan. Die Koninklijke BBQ.
Kijk, dat het nou pijpestelen regent, boeit dan natuurlijk niet meer.
Uitgangspunt is dat "we willen bbq-en."
Externe factoren zoals Het Weer, zijn daarbij van ondergeschikt belang.

Ik herinner me een winterspelenpicknick met Babs & Moos, toen ze nog ukkies waren.
Deken mee, thermoskan met warme chocolademelk en een handdoek om de sneeuw zo van de glijbaan te glijden. Op 't bankie zittend, handen verwarmend aan de warme mokken, koude loopneus, damp bij het uitademen.
Genietend van sneeuwstilte en blije kinderkreten: Kijk eens mam, wat ik kan!!!
Doen wat gewoon kan, gewoon omdat het kan.
Dat is vrijheid. Dat zit in je hoofd. Dat beleef je in je hart. En is hartstikke gratis.

Met dat gevoel van vrijheid, de liefdevol klaargemaakte vispakketjes verorberd, sateetje, hamburger, overweldigend fijn wijntje erbij en zo meer..
Stap ik tussendoor naar binnen voor wat wijnlijks onderhoud en hoor ik Karien achter de piano. De klanken zijn zo prachtig, dat ik stilletjes blijf luisteren in de keuken. Met de tranen over m'n wangen, wat kan ze dat móói spelen.. Het nummer blijkt Sailing te heten. Wat 'n titel. Want dat is het.
We zeilen door het leven. Waarbij we niet de windrichting kunnen bepalen.
Wel de stand van de zeilen.
De avond afsluitend, achterin de tuin, bij het water. In het loungehutje met wat extra dakzeil.
Zo samen met m'n vriendjes. Als toegift stappen Rich & Marko ook nog binnen. Heerlijk zo'n aanvullend burensetje. Zitten we dan op de bank met z'n vijven, grandioos harmonieus te wezen.
Puur geluk.

Dinsdag een gesprek met m'n oncoloog. Hij maakt me complimenten over m'n gezond uitziende verschijning en overhandigt me de CT-scan, waar ik om gevraagd had. De botscan moet ik zelf opvragen bij het EMC. Ik wil graag, nou ja.. niet graag, maar ik heb het nodig om de scan samen te bekijken. Ik wil zien waar de kanker zit. En vooral het uitgelegd krijgen, want ik weet natuurlijk niet hoe kanker er uitziet. In plakjes. Gewoon het verschil zien tussen juli 2012 en april 2013.
Dat blijkt niet eenvoudig georganiseerd te kunnen worden. Ik begrijp niet goed waarom niet.
Eerlijk gezegd, zou het de normaalste zaak van de wereld mogen zijn voor kankerpatiënten.
Veranderingen bij uitzaaiingen? Nieuwe scans gemaakt?
Huppakee, foto's, aanwijsstokje erbij en uitleg krijgen. Van de oncoloog en alstie het niet kan, dan van de radioloog of wie daar verder over gaat. Dat moet toch haalbaar zijn?
En, alsof de duvel er mee speelt, blijkt er aan het computernetwerk onderhoud gepleegd te moeten worden, net op het moment dat ik vraag "of ik dan wel de uitzaaiing op mijn CT-scan even kan zien." En zie ik nog net een plakje van de CT-scan waar een kleine uitstulping in mijn schedel te zien is en gelijk daarnaast een kleine uitstulping naar buiten. Het lijkt klein.
Dan sluit het computernetwerk zich af.

Het behandelplan wordt doorgesproken. Wieger had me er al op voorbereid dat het gericht zal zijn op het palliatieve. Hooguit verandering van hormoontherapie en pijnbestrijding als de kramp te erg wordt. Dat verhaal klopt.
Het blijft gek, knokken voor je leven maar omdat je in de categorie van "ongeneeslijken" valt, gesprekken hebben over pijnbestrijding in plaats van activiteiten op gebied van genezing. Ik kan daar maar niet aan wennen. Ik vertel dat ik kramp heb bij mijn ribben aan de linkerkant sinds een paar dagen. Het neemt ook wat toe.
Omdat de oncoloog zwijgt, zwijg ik ook even. Er is recent een botscan gemaakt, zegt hij.
Over zes weken weer een afspraak. Per direct start ik wel met een andere hormoontherapie.

Dinsdagavond tietenklup. Onze kookklup van overjarige dames bestaat alweer een aantal jaar. Zo eens in de maand eten we een 3-gangen diner bij een van ons. Het enige wat we meenemen is ieder een fles wijn. Handig. Omdattie vaak op gaat.
We praten over van alles, maar lachen nog veel meer. Vaak om ordinaire dingen ook.
Dat blijft leuk, wat mij betreft.
Meestal zijn die avonden partner- & kinderloos.
Dit keer waren we in het nieuwe huis van degene die nog de meest pronte tieten van ons allemaal heeft. Haar nieuwe vriend en dochter waren er ook. De sfeer was fijn, boeiend om het leven van een 15-jarige schone te bevragen.
Maar het écht vulgaire, waar we zo goed in zijn, komt natuurlijk niet los. Volgende maand nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Desalniettemin wandel ik toch gezellig gevuld & wat rozig naar m'n eigen huisje terug.

's Nachts kramp in mijn linkerzij. Mijn ribben. Met het kwartier lijkt het ademen moeilijker te worden. Tegen 05.00 uur wordt de kramp zó erg en het ademhalen zo moeizaam dat ik naar de spoedeisende hulp moet. Ik kan zelf niet meer rijden, m'n moedertje komt me ophalen.
De kramp wordt ondragelijk. Het is vergelijkbaar met kuitkramp en dat x100. En in die kuitkramp komt een nieuwe kleinere kramp door, vergelijkbaar met vlammende ontsluitingsweeën die minutenlang aanhouden. Net onder mijn hart. Ik krijg bijna geen adem meer.
De pijn is niet meer te doen. Ik puf en grom.
Mijn moedertje gaat ook stuk. Onder het huilen door zeg ik tegen mijn moeder dat 'als dit mijn voorland is, ik dit niet ga redden.'
Kanker in de botten schijnt van alle 99 verschillende kankersoorten, de meest pijnlijke te zijn. Dat klopt. Deze pijn is onmenselijk.
M'n broer Rob komt en ik krijg zware pijnstillers en morfinepleisters.
En nadat het is ingewerkt mag ik naar huis. Dat had ik eerlijk gezegd, niet verwacht.
Er wordt me op het hart gedrukt, mijn bloedspiegel continu te houden, op dezelfde tijd de pijnstillers en morfinepleisters.
Ik ben bang dat dit een keerpunt kan zijn.
Eerst m'n kop, nou weer dit?! WTF?!
In overleg met m'n broer ga ik een second opinion traject in, liefst bij Antoni van Leeuwenhoek. Gespecialiseerd kankercentrum in Amsterdam.
Rest van de dag op bed. Jeanetteke komt na haar tentamens ook langs. Ze kookt en blijft bij me slapen. Die lieve schat. s'Avonds proost ik in gedachten nog even op het huwelijksverjaarsdineetje van Rob & Ger, 26 jaar geleden alweer.
Bofkontengezin.

De volgende ochtend even leuten met Koffiehenkie. Moet gewoon. En is ook nu, na 15 jaar, nog steeds fijn. Ouwe afzeikmaatje. Lieve schat.
Ik doe wat ik kan. En wat ik niet kan.. dus niet. Voel geen pijn, maar ben moe, misselijk, suf en superlangzaam. Aan de naaktslakken te zien die me inhalen.
Daarna slof ik even langs bij Vonne d'r winkel. Ze heeft een kadootje: in het kader van mezelf blootgeven in m'n blog, geeft zij & haar collega's mij wat aankleedgeld. Een fashioncheque. Ik barst in lachen uit en ben ontroerd tegelijk. Wat lief en wát een geweldige motivatie! Wat een snoezepoezen daar..

Nagenietend verder sloffend, onderweg bossie blommen plukkend, op naar naar Chemo Elly.
Mijn andere snoezepoes.
Henk doet open, tranen in z'n ogen. Ik ben ook blij hem te zien. Geef 'm het bossie bloemen "voor bij Elly boven." Hij mompelt iets. Ik loop achter hem aan. Hij gaat thee voor me zetten. Ik trek m'n jas uit en loop terug naar Henk in de keuken.
Daar op tafel staan heel veel kaarten. Oprechte deelneming.
Ik kijk Henk aan en lijk het niet te begrijpen. Terwijl 't toch niet anders kan.
Dood. Chemo Elly.
En ga ik stuk. Alweer.
Morgen het afscheid. Ik zal er zijn.
Niet voor het afscheid, maar als ode aan haar bestaan.

Vrijdags komen de kinderen. We slapen uit, sloffen, keutelen en wandelen een enkele keer naar het winkelcentrum. Ik sus hun irritaties, laat ze te lang voor de tv zitten en dubbele toetjes eten. Geniet van hen op schoot bij mij, laat m'n angst & verdriet los. Voor even. Het liefst voor langer. Met m'n neus op hun huid. Ik adem hun geur in. Voel me veilig bij ze.
Ik zweef van moment naar moment. En in dat moment ben ik dan ook. Met al mijn aandacht. Alsof ik trapezewerker ben. Ik kijk niet langer om. Want nu ben ik hier.
Tis m'n kracht. En m'n lot, denk ik wel eens.
Als ik mezelf aankijk in de spiegel, word ik even heel verdrietig van m'n eigen blik.

Krijg ik verderop in dit weekend een smsje van No Guts No Glory Ellen over een betekenisvol toeval. Net toen ze het graf bezocht van Ronald Herregraven, de ere-ambassadeur, ontving ze een sms-je van diens vrouw. Dat haar weeën begonnen waren. Nieuw leven. Hoop.
Inderdaad.

En wordt mijn slaapkamer steeds mooier. Vanmiddag nog verder met inruimen en verdere hulp bij klussen. Vandaag is het windstil.
Zuurstof. Ademen. Blijven ademen. Gewoon blijven ademen.
Alles loslatend. Alles omarmend.
Dus ga ik nu naar buiten, met m'n blonde hoppelduifjes.
Ergens een übercappucino scoren.
En een versierpannenkoek waarschijnlijk.

zondag 19 mei 2013

Pinkster me

Vanaf 29 april alweer 3 volle weken verstreken.

Reed ik op die maandag balend naar Duitsland, omdat ik Koninginnedag zo graag in Goereede had willen vieren. Bier drinken met de Vlietlandjes of wijn met de Van Splunders.
Of beide. Zo op het pleintje voor de Gouden Leeuw. Daar waar zo'n fijne ouderwetse muziektent voor staat.
Waar kinderen, tussen de lokale muzieknummers door, gewoon lekker op het podium klimmen, klauteren en elkaar hier & daar boven op de bek slaan.
Daar waar ze broekhangen boven de gracht.
En waar ze over een ingezeepte plank aan de andere kant van de kade proberen te komen. Waar deelnemers bemoedigd worden door de lokale muziektentgastvrouw met het prachtige goereese dialect, Berta van Dirk van Krijn van Joassie van Job van Leun. Of zoiets.

Mijn liefste dorp, wat eigenlijk een stadje is.
Terwijl de afmetingen toch echt tussen Madurodam en Lummelgehucht in zit.
Koninginnenacht & Koningsdag gemist.
Koningsdag gevierd aan de bar van een leeg loungetentje in Oldenzaal. Het was me te druk in Enschede. Kijkend op de I-pad van de baas van die bar.
Fijne salade erbij, wie doet me wat..

Dan de dagelijkse behandelingen bij Wieger. Die het zo druk heeft in z'n praktijk dattie een assistent heeft moeten aannemen. Die is alleen nog niet begonnen. En dus istie heilpraktiker, secretaresse, postbode, magazijnbediende, voorlichter, pijnbestrijder, psycholoog, hofnar en ga zo maar door.
Dat leidt tot een wat onhollandse gang van zaken, waarin iedereen uit zichzelf een steentje bijdraagt.
De aanwezigen helpen elkaar, halen een boodschapje voor de ander, brengen post weg voor Wieger enz. Eigenlijk wel zo prettig, zelfwerkzaamheid. Er zijn al genoeg dingen waarbij ik me machteloos voel in dit gedoe.
En verder zijn er geen sneuelingen in z'n praktijk te vinden. Daarvoor wordt er teveel gelachen.

Nu ben ik tegenwoordig niet meer zo'n voorstander van nog meer lotgenoten ontmoeten. Omdat ik me snel hecht en niet nog meer lieven wil verliezen dan ik al doe. Maar ja, daar houden de natuurwetten zich natuurlijk niet aan.
Dus ontmoet ik WatSap Ad & Kranige Kuina.
Een zeer relaxte, plantensap drinkende man en een behoorlijke voortvarende dame.
En worden het de drie weken van de drie Musketiers. Gezamenlijk infusen ondergaand, lachend, verstillend, planten ontdekkend, sap drinkend, ontboezemend, bemoedigend & af en toe kwetsbaar.

Mijn kinderen die in week 2 met de ene oma komen en met de andere oma mee terug gaan.
Waar ze 's avonds tegen de schemer aan, nog even op de fiets naar de speeltuin aan de Dreilandersee rijden. Om nog lekker te plonsen. Moos met z'n droge onderbroek op de kop.
Die tekeningen maken in de gang van de behandelkamer en nogal geërgerd aan mijn behandelaar vragen of "zij nu eindelijk effe op de computer mogen.."

Drie weken van behandelingen en wandelingen. 's Ochtends een artesunate-infuus en PAPimi, 's middags 3 infuzen van vitamine C gluthation en PAPimi. Dagelijkse wandelingen langs de Drielandersee. Waarbij ik een madeliedje neurie, wat gedachtenzoenen stuur naar Keessie & z'n sunshineband en waarbij ik met gezonde tegenzin wat houterige yoga-oefeningen aan het meer doe.
Dus dat in de laatste week op de maandag een onderbreking plaatsvindt middels een fijn Amsterdams uitje, is meer dan welkom.
Het regent die dag uiteraard pijpestelen, net nadat ik had bedacht mijn auto 2 kilometer verderop te parkeren om voor de maandag en dinsdag parkeergeld uit te sparen.
Stressend omdat ik mijn trein zou gaan missen, geen sprintje kon trekken door rugpijn en niemand stopte voor mijn mag-ik-met-u-meeliften-duim. En Martijn, een gewetensvolle student, die een paar minuten later toch heeft besloten even voor mij om te rijden naar het station.
Ik achterop zijn bagagedrager. In de stiltecoupé voluit kletsend en lachend omdat ik het weer eens niet door heb. Al staat het levensgroot op de ramen.
Daar op aangesproken wordt en ik geen sorry meer durf te zeggen omdat dat óók weer stiltedoorbrekend is.

Lekker lunchen bij Walem aan de Keizersgracht met maatje Rich en samen Ellen Gerritsen ontmoeten.
Directrice van Stichting No Guts No Glory. Een inspirerende werklunch, zei Ellen. En zo was het ook.
Meer dan goeie input van Rich en leuke ideeën om uit te werken. Waarover later meer.
Gevolgd door een bezoekje Ikea om alles te regelen voor mijn slaapkamerwonderland. En waar bij de kassa bleek dat ze net daarvoor zijn overgestapt op een nieuw systeem. Waardoor ik nog even terug zou moeten naar een afdeling om daar álle artikelen over te laten zetten op een andere bon.Terwijl een andere afdeling dat net al gedaan had..
En het laatste restje energie wat ik nog over had, de daaropvolgende 1,5 uur volledig uitkots.
Daarna trillend als een rietje nog maar 1 ding willend. Naar mijn hotel voor die dag, Amstelzicht in Amsterdam.
Nee, meneer van Ikea, u hoeft echt geen ambulance te bellen. Ja, ik weet dat ik sta te trillen en er wit uitzie maar rond dit kastje-muurtje-kastje-verhaal in Godsnaam af, dan kan ik naar mijn hotel.
De man met de hamer die daar voorbij kwam, was rucksichtloss. Vermoeidheid van het hele traject dringt zich op in energieverslindende situaties.
En dit was er zo eentje.

Bij Amstelzicht de trap op geholpen door het meer dan klantvriendelijke personeel. De lieve man die de receptie overneemt, haalt op eigen initiatief zelfs een broodje kaas en een verse jus voor me. Om een beetje aan te sterken. Kijk, dan vat je -wat men noemt- klantgerichtheid. Ik noem het menselijkheid.
Daar mogen meer dienstverleners in training. Een uurtje bijkomend op bed, opgepikt worden en aan de arm van Rich gracieus begeleidt naar de Kleine Komedie lopend, 100 meter verderop.
Want dat was het ultieme cadeautje van Rich aan mij die dag; naar de voorstelling Hufterproof van z'n vriendin en lotgenootje, Mylene d'Anjou.
Maarre.. daar staat 'gewoon' een groot artiest. Die hilarisch ontroert en tragische kwetsbaarheid deelt. Haar uitvoering van '15 jaar'  komt zuiver en loeihard binnen. Ik besef ten diepste dat ik mijn kinderen pas in hun voltooid toekomstige tijd wil afleveren. Dat ze op hun plek van bestemming zijn. Volwassen zijn. En dat ik daar bij ben. Net voordat mijn moedertranen komen, pakt Rich mijn hand al vast. Laat ik mijn hoofd tegen zijn schouder rusten, het liedje lang.
Dat Mylene dit programma gemaakt heeft & grandioos flikt temidden van haar eigen rollercoaster.
Diepe, diepe buiging.
De pest is alleen dat ik daarna niet meer zelfstandig overeind kom.

Maar toen ik eenmaal overeind kwam, nogal eh.. omhoog keek in de ogen van een zeer grappige 2 meter lange knapperd Erik. Ooow.. wat wastie leuk. En wat ben ik toch een schijtebroek op dit vlak.
Dus nee, niet ingegaan op hints, geen telefoonnummers uitgewisseld en natúúrlijk geen signalen afgegeven in de trant van 'elkaar nog eens terug zien?'
Ik ben rijkelijk bedeeld in mannenvriendschappen, maar oh my god wat ben ik toch een drama in serious flirting zeg.
De avond afgesloten, tevreden zittend in het raamkozijn van m'n hotelkamer. Uitkijkend over de grachten. Onder genot van de meegebrachte sushi van Rich & een glaasje rode wijn.

Afgelopen vrijdagavond thuisgekomen. Een ingetogen opgeluchte zucht, omdat ik bij het openen van mijn brievenbus geen rouwkaart van Chemo Elly aantref.
En een opgetogen blijdschap bij de aanblik van een wel heel georganiseerde slaapkamer.
Alle oude kasten eruit, vol verwachting wachtend op de nieuwe.
Zaterdagochtend binnen gestapt bij Radio Voorne. Was toch net lekker een ochtendwandeling aan het maken, toen ik me bedacht dat het "Leuren voor Likes" nog wel wat kon gebruiken.
Waar ik genereus ontvangen werd en gelijk de ether werd ingeslingerd. Kom maar door, Futurumshop.
We ontdoen u bijzonder graag van die 1.000,- euri voor de stichting No Guts No Glory!
Of het is gelukt, horen we morgen definitief.

En nu, nu nog even bijkomen van de afgelopen weken. Tezamen met mijn Bradybunch Family.
Pinksteren vieren m'n moedertje, broers en schone zussen en wat loslopend kinderwild. Fijn om met hen te zijn. Mijn familie wordt eigenlijk alsmaar leuker.
Ze waren al om op te vreten. Maar nu knuffel ik ze nog eens dood.
Nog even proostend op m'n vadertje -Kleine Jantje- die gister alweer 7 jaar gelee is gaan hemelvaren.
Maar vooral proost ik op het feit dat hij heeft bestaan & in de natuur om me heen is. 's Nachts draag ik nog altijd z'n ouwe hempie.
Kleine Jantje nam, zo verliefd als hij altijd is geweest op mijn moedertje, afscheid met een laatste liefdesliedje voor haar.
"Lente me" van Toontje Hermans.

Morgen doe ik Koningsdag nog eens dunnetjes over op Goeree. Vier ik tijdens Pinksteren op Goeree, een Koninklijke BBQ met Daan & Karien.
Doe ik alsnog dat biertje & welja, 'n wijntje daar bovenop.


vrijdag 17 mei 2013

Leuren voor Likes


Lieve allemaal,

Hier spreekt de schoonzus van Annemiek, Natasja.
Omdat Annemiek nog even aan het bijkomen is van de behandelmarathon die zij in Duitsland heeft gehad de afgelopen 3 weken, breek ik, met toestemming uiteraard, even in op haar blog.

Wat is namelijk het geval?

Ik ga hier eens even ordinair om 'likes' bedelen.

Op facebook welteverstaan.

Vorige week kwam er een actie voorbij.
De 'Futurum-shop' deelt 3x duizend euro uit aan iemand met een sportieve activiteit voor een goed doel.

Dus ik dacht...Annemiek en ik lopen voor No Guts No Glory * Klik * mee met de Dam tot Dam loop, ik meld ons aan voor deze actie.

Met mij waren er nog meer lopers voor No Guts No Glory die meededen aan deze oproep. Van alle goede doelen zijn er 10 geselecteerd, en No Guts No Glory was er daar één van! Degenen die aanstaande maandag de meeste likes hebben ontvangen krijgen 1000 euro.

Waarom wil ik dat NGNG wint? Simpelweg omdat zij met dat geld o.a. de behandelingen voor Annemiek gaan betalen. Deze 1000 euro is dan gauw verdiend.

Kom ik bij de moeilijkheid van dit verhaal... eigenlijk zou er geen verliezer moeten zijn... ik gun alle goede doelen hun 1000 euro. Ze hebben het allemaal even hard nodig.
Maar.... ik zou het wel heel erg tof vinden als NGNG de meeste stemmen krijgt.


Egbert van NGNG is een beginnersgroepje gestart die hij klaar gaat stomen voor de 4 Mijl bij de Dam tot Damloop. Ook Annemiek en ik zullen die 4 mijl meelopen. Intussen hebben 40 deelnemers zich gemeld: In Den Haag, Amsterdam en Den Bosch wordt hard getraind om dit te kunnen volbrengen.


Hoe kun je ons helpen:

1.Log in op je facebookaccount.
2. ga naar de volgende link: https://www.facebook.com/Futurumshop
3. Like de foto van deelnemer 7 (Magda Rijs).
4. Deel de link op je eigen account.
5. Roep daarbij je vrienden op om ook deelnemer 7 te liken en dit te delen op hun tijdlijn.
6. Ga vervolgens naar je twitteraccount, en deel link.
7. Zeg tegen je volgers dat ze ook de foto van deelnemer 7 via facebook moeten liken.

We staan, as we speak, op een mooie tweede plaats. Maar het is een bloedstollende nek aan nek race.
Hoe mooi zal het zijn als ik maandag kan zeggen dat 'we' hebben gewonnen?

No Guts No Glory, Annemiek en ik zeggen hartelike dank voor al jullie stemmen!

zaterdag 4 mei 2013

De Kale van Dale deel 1

Omdat het te saai is om te praten over de komende 3 weken lang 6 behandelingen per dag, vind ik het vandaag een uitgelezen dag om mijn nieuwe woordenboek te introduceren.

Want gewone woorden krijgen toch écht een andere betekenis nu ik hier & daar wat kanker heb.
Uitspraken ook trouwens.
Dat wil ik maar eens gaan delen. Op mijn manier.
Want wat de Dikke van Dale kan, kan ik ook.

De Kale van Dale deel 1

(in een niet alfabetische volgorde, dat is zo´n gedoe)

gevaar-lijk        : blind terminaaltje in ´n ferrari

avontuur-lijk    : terminaaltje die z´n hoogtevrees overwint door van de Eiffeltoren af
                          te jumpen

schijt-lijk          : terminaaltje die z´n hoogtevrees overwint door van z´n deurmat af te
                          stappen

wonder-lijk      : pessimist die zich heeft dood gelachen

verwonder-lijk : en daar zelf verbaasd over is

ongelofe-lijk    : en ´t ook niet gelooft

natuur-lijk       : dooie in de duinen

onge-lijk         : dooie waarvan het ene been korter is

veronge-lijk   : alstie zelf vindt van niet

moge-lijk       : kan zijn dattie dood is

onmoge-lijk   : die sowieso niet

ge-lijk             : dooie belg

g-leich           : duitser die op commando dood gaat

moncoloog    : oncoloog met ´n monoloog

thumor          : tumorhumor

zorgaanbod   : keuze uit heel veel zorgen

klys-maatje   : een lotgenootje die ´n koffieklysma zetten voordoet

terminallemaal : we gaan allemaal een keer dood


Top 10 luguberleuke opmerkingen
(vooral als anderen het niet doorhebben)

- ik ben doodmoe
- ik moet m´n deadline halen
- ik verveel me dood
- ik laat me niet kisten. Jij?
- ach ja, mensen komen & gaan
- nou joh, zand erover! Bij jou dan..
- jij ziet er zelf ook nog goed uit
- hè hè, leef jij ook nog?!
- dead happens a lot!
- dead sucks!


Leukste top 3 van ontvangen sms-jes
Op 3
Je viert Hemelvaart 2013 gewoon hier, neem ik aan?

Op 2
Ik heb dit jaar geen knoppen aan m´n hortensia´s. Dat je niet denkt dat je de enige bent met problemen.

Op 1 -met stip-
Je bent n goede vangst voor mannen met bindingsangst. Dus wat zeur je nou?


Levensvragen en zo

Levensmoe?
Doodmoe bedoel je.

Stinktenen?
Wacht maar tot ik dood ben.

Dokter, ben ik al dood?
Bijna, mevrouw.

The sky is the limit?!?
The sky is the blóódy limit for me!!

Godverdomme of hemeltjelief?

Lees ik nou in het boek van wijlen drs. H. Trentelman dat 80% van de ondervraagde oncologen in Amerika zelf géén chemo zouden ondergaan??
Hebben die oncologen daar de Eed van Hypocrites afgelegd ipv Hippocrates?

Ik, alleen? Ik heb nog nooit zoveel naar mezelf geluisterd.

Ik, sneu? Ik heb nog nooit zoveel daadkracht gehad.

Mijn leven is van onschatbare waarde. Blijkt het toch betaalbaar te zijn. Alleen niet volgens mijn verzekeraar.

Ik wil mijn levenslust voeden. Niet m´n doodsangst.

Ik maak andere keuzes vanuit vertrouwen dan vanuit angst.

Ik dood de tijd.
Tuurlijk. Alsof je een staartklok wurgt. Of je horloge met messteken ombrengt.

Vandaag ben ik in m´n eentje.
Mijn borstprothese had niet zo´n zin om mee te gaan.

Sudden death in het voetbal vind ik opeens zielig.


OK, deads all folks!


vrijdag 3 mei 2013

Donaties: Onvermijdelijke Tussenstand mei 2013

Niet alleen de mailboxen, de facebooklikes en de tweets ontploften na de marathon... ook het aantal donaties dreigden de pan uit te rijzen. Lieve vrienden, familie, goede en vage kennissen, bekende en onbekende volgers en meelopers op het Onvermijdelijk Avontuur: Heel Erg Bedankt!

Op 8 april stond de teller op € 5602, -.
Een week later, tijdens het weekend van de ladiesnight en de marathon  kwam daar aan sponsorgeld en opbrengsten van de verkoop € 1492,76 bij.

Tussen 8 april en 1 mei is er door veel mensen een mooi bedrag overgemaakt op de behandelrekening.

Veel loopmaatjes van Natasja, die per gelopen kilometer hebben ingezet. Des te fijner dat ze ze alle 42 wist te lopen. Sommigen legden een bonus op de finish.

Van Den Bosch, Klundert, Etten Leur, Bergen op Zoom, via de zeeuwse eilanden naar Sommelsdijk, oversteken naar Hellevoetsluis, Rotterdam, Delft, Den haag, Oud-Ade en Rijpwetering (of all places :-) ), een klein lusje over IJsselstein, om te eindigen in Amsterdam. Via deze route maken we een rondje, om iedereen te bedanken.

Bij elkaar waren jullie goed voor € 2362,60 .

Daarmee komt de tussenstand voor mei op een bedrag van:

€ 9457, 36  

Supertrots zijn we. Op iedereen die ons, op wat voor manier dan ook heeft gesteund, bemoedigd, of aangemoedigd!!! En natuurlijk ook een beetje op onszelf én op onze achterban die ons tijdens de actie heeft gesteund en zonder wie dit allemaal niet mogelijk was. 
En we MOETEN door, want van dit bedrag is om en nabij de helft al betaald aan alle kosten tot dusver in 2013!

Tussenstand? Ja tussenstand. Er zijn namelijk nog verschillende projecten gaande.
  • Er volgt nog een veiling van een prachtig schilderij. Hierover volgt binnenkort bericht. 
  • Natasja moet nog 22 paar pannenlappen maken voor de Bergse Lions. De opbrengsten hiervan komen ook ten goede aan de behandelingen. Daarnaast zijn er veel mensen gecharmeerd van haar naaiwerk, en naait ze graag verder voor het Onvermijdelijk Avontuur. Nieuwe opdrachten sluiten achteraan aan in de rij :-). 
  • Er worden nog mooie zelfgemaakte spullen aangeboden via pinterest. Ook die opbrengsten zijn voor het Onvermijdelijk Avontuur. Neem gerust eens een kijkje, misschien zie je iets leuks voor moederdag, voor een kinderverjaardag of een leuk kraamkadootje: http://pinterest.com/onvermavontuur/
  • Tineke de Waal, een lieve Bergse dame, type 'niet lullen maar pellen' die spontaan aanhaakte met de sponsoractie,  zag de berg drop die werd gedoneerd en zei 'kop maar op, met die drop'. Zij heeft met koninginnendag voor een mooi bedrag aan 'goededoelendrop' verkocht. Er is nog drop over... dus wordt vervolgd!


(Op verzoek van Annemiek is deze posting waargenomen door Natasja Coli - van den Ing.)