Of zal het nu pas echt beginnen?
Annemiek is in het begin van de nacht, omringd door haar lieve broers en een fijn cluppie lieve mensen om haar heen, heel rustig overleden.
En gek genoeg is het goed zo. Wat heeft ze hier tegen gevochten. Wat is ze dapper en moedig geweest. Wat heeft ze veel verdriet gehad. Wat heeft ze toch veel pijn gehad. Wat hopen we dat ze in de zachte armen van haar vader, van Kleine Jantje, rust en geborgenheid vindt.
Het zal een schok zijn voor de lezers hier. Zo onverwacht.
Ook voor ons was de schok groot. Hoe snel kan het gaan....
Het was een bonte stoet mensen, die Annemiek gevolgd hebben op haar Onvermijdelijk Avontuur. Sommigen liepen mee, lieten weten dat ze er waren. Sommigen hielden haar hand vast. Anderen hebben haar knapzakje gedragen. Er waren er een paar die de kracht hadden om haar op hun schouders te dragen toen ze het nodig had. Hoe dankbaar ben ik, zijn wij, voor alle steun die zij dankzij dit blog gekregen heeft.
En ik kan niet beschrijven hoe dankbaar we zijn voor No Guts No Glory.
Zij hebben ervoor gezorgd dat Annemiek geen keuze hoefde te maken in behandelingen vanwege de kosten. Zij hebben ervoor gezorgd dat Annemiek zich gesteund voelde door nog eens duizenden mensen. Dankzij hen heeft Annemiek een vèt en intens jaar beleefd.
Donaties op het rekeningnummer van Annemiek zijn dus ook niet meer nodig. Maar bij No Guts No Glory strijdt de dappere Corine strijdlustig verder. Nu zonder haar maatje Annemiek. Het rekeningnummer van No Guts No Glory op haar blog laten we dus gewoon nog vermeld staan. Juist vandaag had Annemiek, mèt Corine het stralende middelpunt moeten zijn op het Benefiet Concert van No Guts No Glory. En laat dat juist haar boodschap zijn: VIER HET LEVEN !
Gisteren gingen mijn gedachten terug naar een jaar geleden. Een jaar geleden zaten we op haar balkonnetje muziek te luisteren en te kletsen. Over hoe het zal zijn als je dood bent. Of je dan misschien op al je vragen een antwoord hebt. Of je dan alle inzichten zal hebben die je in je leven zocht. En of je dan misschien een cursus regenboog-maken zou krijgen om iedereen die je lief is te kunnen laten zien dat je er bent. Mijn zoon Jarno, klein maar wijs als hij met zijn 12 jaar was, liet hij aan Annemiek een nummer horen. En klabam. Recht naar binnen. De tekst verwoordde precies hoe ze zich voelde. De titel zei ons niet zoveel. 'Iridescent' . Thuis moest ik google erop loslaten. En hoe bizar wil je het hebben... Iridescent: regenboogkleurig.
VIER HET LEVEN!
Dat heeft Anemiek ook gedaan. Iedere dag. Ook op de moeilijke dagen. Met Babs en Moos, Blond&Blond en alles wat haar lief is om haar heen.
Zie het blog Over Brarbra en Berlijn *klik*
VIER HET LEVEN!
Dit is de laatste keer dat ik inbreek in Annemiekes blog.
Met alle liefde die ik in me heb, lieve mensen, lieve, lieve Annemiek, Prachtvrouw.... Dagge bedankt zijt, da widde...
Natasja, Schoonzusje van Annemiek.
