Barbra & Berlijn, jij & ik

Yep. Dat was nog eens 'n feessie.
Met het vliegtuig is zó ongelofelijk spannend voor Babsie.
Met haar manier van zijn, wil ze graag voorbereid worden.
Hoe hoog vliegen we?! Hoe snel gaan we dan?! Hoe lang is de startbaan?!
Hoe lang duurt 't?! Storten we niet neer?! Krijgen we wat te eten?! Die vragen komen met 'n snelheid die sneller gaan dan het licht.
Jawel. Ik word met haar vragen om de oren geslagen. Heus waar.
Daar kom ik vaak aan tegemoet. Het kost alleen wat ..uh.. energie, zal ik maar zeggen.
Gooi daar wat vermoeid moedergedoe & een toefje pubergedrag bovenop: en je hebt alle ingrediënten voor een spannend weekend.

Het taxiën naar de landingsbaan, het geluid van de motoren die beginnen aan te zwellen. Het achterin je stoel gedrukt worden door de snelheid. Het werd d'r ff teveel. Logisch.
En hoe verwonderd kun je dan weer zijn door het zien van Madurodam onder je?
Het aanschouwen van hoe zij zichzelf herpakt, blijft wonderschoon.
Maar we krijgen niets te eten. Het ritje blijkt daar te kort voor.

Aangekomen op Berlijn-Tegel Airport, komen we lieve luitjes uit Hellevoetsluis tegen.
Maar natuurlijk. Dat blijft een grappige wetmatigheid.
Maakt niet uit waar je naar toe reist, je komt bij aankomst altijd wel 'n bekende tegen.

Met de bus naar Alexanderplatz, wat eten & drinken. Nog 'n fijne bungeejumper van het gebouw zien springen. Heb 'k altijd al willen doen. Maar lijkt me nu niet verstandig.
Gezien m'n gebrek aan soepelheid door die hormonentherapie. Blijffie zo verschrikt in n hoek van 90 graden staan als je uit het tuigje bent. Nee, dankuwel.
Met ieder 'n rugzakje om, door met de trein, bruggetje over, een serie zwart/wit fotootjes van ons laten maken in een van de vele ouderwetse fotohokjes op de brug in de Warschauerstrasse.
Nog ff zoeken en jawel.. hotel Upstalsboom in die Gubenerstrasse. Eind van deze middag hebben we alleen nog plannen gemaakt om redelijk chillend het weekend door te komen.
's Avonds samen ergens buiten een hapje eten. Arm in arm flanerend, zo lekker samen, met aan onze vrije arm een gezellige tas hangend. Übercool wel. Und so weiter wieder zurück ins Hotel.

Nee, dan zaterdag. Samen uitslapen.
Maar dan je ogen nog niet open hebben en de opmerking horen dat je dochter nu zéker wéét waar ze later haar piercings wil hebben. 'In m'n neus, wenkbrauw en eentje door m'n tong.'
..uh?..
Verslik ik me in m'n volgende geeuw.. vervolgt Babs met een nogal dwingend verzoek of ik 'ook zin heb om ook ff de sauna in te gaan??' 
Nou...nee.
Van alles wat warm is of hitte met zich meebrengt, ben ik niet meer zo'n voorstander. Niet meer sinds de hyperthermie & opvliegers.
Dus gelijk alweer puberbonje. Gelukkig pakt ze 't goed op en besluit -geheel initiatiefvol- zelf dan maar 'n saunaatje te pakken. En weg is ze.
Lig je toch niet meer gerust, als moeder. Een paar etages lager. Dus ook maar naar boven, kleine fraulein in haar bikinitje in de sauna. Ik wachtend op een bankie daar buiten.
Na 'n kwartier heb ik het dan wel weer gezien. Maar dochterlief natuurlijk niet.
Die blijft lekker zitten. En zitten.
Ko-hom nou-hou!

Haar daarna op een fiets vastgeschroeft. De brug over rijdend naar de O2 om alvast even te kijken waar we vanavond moeten zijn. Of 't aan te lopen is, zoals de informatie heeft beloofd.
We rijden langs de East Side Gallery in Friedrichshain en moéten gewoon afstappen. Alles is beschilderd.
Wat zijn istie hoog zeg, de Berlijnse Muur.
Een zoenende Brezjnev en Honecker. Een CV van tijden en rozen die staan voor de mensen die doodgeschoten zijn, vluchtend naar een bestaan met meer vrijheid. Dit is dus De Muur.
Al wandelend strijken mijn vingertoppen langs de muur. Ik voel het verlangen naar de andere kant in deze muur. De hopeloosheid. Het liefdesverdriet. De heimwee. Ik voel de vrijheidsdrang. De hunkering. De gevangenheid. De moedeloosheid. De worsteling. Het drama. 28 jaar lang.
Het is alsof dit beton het drama in elke vezel meedraagt en herinneringen kreunt. Het raakt me.
Even leunen de muur en ik tegen elkaar aan.

Een stukje verderop blijkt er een 'happy place' tussen de muren in te zijn. Waar eens de mijnen lagen en het prikkeldraad opgekruld lag, is nu een stuk strand nagebootst.
En een piratenbar. Zomerluie stoelen.
Muziek van Abba. We nemen wat te drinken en we proosten op onszelf.
Samen in de zon. Jij & ik.
Ik hoor Dancing Queen en ik moét even dansen.
Máham.. doe normaal! hoor ik Babs beschaamd zeggen.
'Babsie, dit is de juiste plek om te dansen! roep ik haar toe.
Want dit ís vrijheid, lieve schat! Juist hier!! En ik doe nog een pirouettje.
Een duitse jongeman denkt daar net zo over. Samen dansen we lachend en zingend het liedje uit.

Dan stappen we weer op de fiets en rijden we bíjna tot aan de Potsdamer Platz. Maar we zijn beide te moe. Dus krijgt 'n terrasje van rechts voorrang.
We fietsen zurück en maken ons mooi voor het Concert des Levens waarvan WIJ vanavond 't program hebben. 15 juni 2013. Barbra in Berlin!
Ik plaats nog even een reactie op de officiele Barbra Streisand site.
Waarin ik benoem dat ze best een meet & greet met me kan krijgen enne.. omdat ik in 'n goeie bui ben, er een handtekening ook vast wel in zit.. Dat ik almost so frontrow zit, dat ik onder heur rokkie kan kijken.
Mag ik even stilletjes juichen? WHOAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!

In m'n mooie zwarte cadeau-jumpsuit met cadeau-shawl & gezellige pumps, ben ik klaar voor dit gala. En dochterlief als een.. tja.. rockchick. Kan er eigenlijk niks anders van maken.
Babs is een Rockchick In Dop. Heeft 'n outfit aan van bloemen, strepen, polkadots, strikken, mascara én lipgloss. Met haar staart nogal aan de zijkant & lekker hoog. En sneakers eronder. Welja. Gezellig.
Maar trots ben ik. Ze draagt het, zoals zij is.
Typisch Babs. Mijn meissie. Ooit in elkaar geplakt met het beste van haar vader & mij. Toen afgebakken in m'n Villa Buikehuis.
En daar staat ze dan. Een enorme jonge dame. Wat 'n karakter.
Daarom alleen al, staat het haar geweldig.

De wandel naar La Streisand. De spanning in m'n buik. De hoogte van die klotehakken.
Het voelt als.. naar de brugklas gaan. Net voordat je het nieuwe schoolplein oploopt. Vlak voor je allereerste zoen. Op de startblokken staan om af te zwemmen voor je A-diploma.
Het is lekkere angst. Of zoiets.
Veel mensen bij de O2 Concertgebouw. Ook allemaal mooi gekleed.
De fouilleer-foyer. Ja hoor. Zit maar lekker aan me. Ik vind het allang best.
Zo'n detectiejehebttochgeenwapenapparaat blijft dan toch ff steken bij m'n port-a-cath. Die er onderhuids natuurlijk uitziet als een immense steenpukkel. Dan strijk ik nog even over m'n platte borstkas eronder & dan snappen ze 't verhaal wel.
Dat is bij de douane ook zo'n fijn momentje. Ten overstaan van iedereen je colbert uitdoen, je shawl af, betekenisvolle blikken bij de aanblik van m'n scheve decolleté. En holadiejeeUmagweerdoor.
M'n moeder nog even gebeld bij de ingang van de O2 zaal. Dat dan toch even willen delen.
Al telefonerend met m'n handen wapperend. Alsof m'n nagels moeten drogen. Maar de spanning moet er uit. Dan reageer ik altijd wat spastisch.
Nog even naar het toilet. En vijf minuten later voor de zekerheid, ook nog even.
Dochterlief moet ook. Als Barbra opkomt natuurlijk.

Daar staat ze. Barbra. Ze lijkt op alle CD-hoesjes die ik heb. Wat is ze ongewoon mooi. Met d'r gouden lamee jurkje aan. Haar rok is te lang. Kan er niet onder kijken. Verdammt nochmal!
Wauw!
Barbra. BARBRA.
Ik geniet van haar stem. Er zit zo'n lekker rauw randje op. Maakt het nog mooier.
Er blijken enge fans te zijn die bij elk nummer wat ze zingt, een lange staande ovatie geven en hysterisch I Love You schreeuwen. Dat heb ik dan weer niet. Ik geniet van haar. Maar hou niet van dwepend fangedoe.
Moet ik denken aan dat scaryfanmomentje van een mevrouw die dwingend roept naar Thomas Berger "pák die roos nou!! Pak 'm nou!!!"
Ik kijk naar hoe Barbra beweegt. En haar handen. Die zijn echt heel mooi.
Ook als ze niet zingt, zou ze de hele dag door een microfoon moeten vasthouden. Gewoon omdat het haar mooi staat.

Foto's op de beeldschermen van haar als baby, peuter, meisje, jonge vrouw, funny girl, moeder and so on..
Tis echt een afscheidstournee. Kan niet anders. Dit is haar Curriculum Vitae.
Naast me zitten twee verliefde mannen. Tenminste, eentje dan. Die pakt de hele tijd de hand vast van de ander. Aait. Streelt. Mooie gemanicuurde handen & tolle manchetknopen zeg.
Barbra leest kaarten met vragen voor die het publiek blijkbaar vooraf heeft mogen schrijven.
Of ze naar de Gaynogwat was geweest?
'No, I don't have to. You're all here, aren't you?'
Luid gejuich uit de zaal. Da's grappig.

Zoonlief komt op. En zingt verdomd mooi eigenlijk.
Barbra vertelt dat ze verliefd geworden is op een mooi liedje en wil dat met ons delen. Dus heeft ze trompetist Chris Botti en violiste Lucia Micarelli mee laten komen om het nummer Emanuelle spelen.
http://www.youtube.com/watch?v=m8NN4fpdm40
Ik houd van geraakt worden. Ontroerd worden. Van mooie muziek bijvoorbeeld. Gewone maar toch bijzondere details. Omdat ze me opvallen.
Van bezieling waarmee mensen hun ding doen. Die Lucia ontroert me door haar gesloten ogen die toch alles lijken te zeggen, haar beweging, de intensiteit waarmee ze speelt. De diepte van de trompet. De timing. En dit is alles tezamen.
Dus huil ik van ontroering. Omarm ik dit moment. En houd ik Babs nog wat steviger vast.

In het tweede deel hangt Babsie tegen me aan. Ze is zó moe. Barbra zingt "The way we were". Ik zing het fluisterend mee. Met de nadruk op 'we are'.
Ik voel hoe m'n hart verwarmt en verscheurt. Ik huil om m'n leven. Om de hoop die ik heb. De doodsangst. Om dat wat ik heb doorstaan. En nog zal doen. Mijn belofte te herstellen. Ik huil om de kracht van liefde. Moederliefde.
Ik ben in een volle zaal. Maar alleen met alles wat ik voel.
Babs ligt inmiddels op m'n schoot te slapen.
Ze slaapt de rest van haar kaartje door. Schone slaapster.
Ik streel haar lokken. Haar schoudertjes. Zo klein nog. En kwetsbaar. Door haar polkadottruitje heen.
Het laatste nummer "Send in the clowns."
Ja. Send them in. Send them vooral in.
Laten ze me vertellen dat het grapje wat uit de hand gelopen is. Dat dit hele gedoe waar ik in zit, een grapje is. Die iets te lang heeft geduurd. Laten ze me ongeschondenheid terug geven.
In lijf. In leden. Kom maar door.
Ik huil uit wat ik voel en het interesseert me helemaal niets of iemand om me heen het merkt.
Het is intiem. Met mezelf. Zo moet het zijn. Want zo is het. Nu dan.

Het slotapplaus. En ik film Babsie stiekem met m'n mobiel.
Hoe ze slaapt, terwijl de hele zaal om me heen staat. Een staande ovatie applaudiseert. Wat een prachtvrouw. Zeg ik zachtjes: Sorry Barbra. Dat applaus duurt vast nog wel even.
In het laatste minuutje geef ik je ook mijn staande ovatie. Maar m'n dochter slaapt zo heerlijk. Dat gun ik haar ook.
Dus ff geduld. Ik kom zo.

Wandelen we samen moe, met alle anderen naar buiten. De avond is zacht. Ik wasem vervuld verlangen uit.
'Heus mam, als 't Justin Bieber was geweest, was ik echt wakker gebleven.'
'Weet je lieve schat, je bent zojuist in slaap gezongen door Barbra. Da's óók wat waard hoor.'

De taxi's worden voor onze neus weg gekaapt. Ik trek m'n hakken uit, 'kijk uit voor glas mam', we wandelen de Berlijnse nacht verder in. Pakken nog 'n zwart trammetje omdat ik op Babs d'r navigatie durf te vertrouwen.
En twee stationnetjes later stappen we uit.
Laatste stukkie, nog steeds druk op straat, hotelkamer, we eten pizza op bed en ik neem 'n wijntje.
Op ons, Babsie.

Zondag slapen we alweer uit. Bellen we pappa voor vaderdag.
En na een afwijzing voor een nieuw saunarondje en een heerlijk ontbijt, nemen we de trein naar Alexanderplatz.
Geeft Babs een centje aan een droevig uitziende, maar prachtig spelende jongeman op dit grote plein.
We nemen de tram naar Checkpoint Charlie, halen de beste koffie bij Starbucks op weg naar het witte huisje. Alweer geschiedenis op de muren er naar toe wandelend.
Alleen het hokkie staat er nog. Een kopie dan.
Wat heeft zich op deze plek allemaal afgespeeld..
Symbool van vrijheid & beperking tegelijkertijd.
Geschiedenis. Verleden. Terwijl het op zoveel plekken ter wereld op indivueel en landelijk niveau nog steeds speelt. Beperking. Onderdrukking. In welke vorm dan ook.

We kopen in het winkeltje rechts, een mooie zwarte laktas. Die vindt Babs toch echt het mooiste.
I love Berlin. Ze draagt 'm met trots.
Een sleutelhanger en wat buttons voor Moossie en een hart van marsepeinchocola. Ook eentje voor hun pappa. We gaan 'm straks nog even langsbrengen. Tis vaderdag.
En pakken de taxi naar het vliegveld nabij.
Na een weerzien met het bekende paar die we bij de landing ook zagen, drinken we nog wat even.
Wachten we. Gaan de koffers op de band. Worden we gefouilleerd. Wandelen we de luchtsluis in.
Samen in het vliegtuig.
Handen vasthoudend. Knipogend naar elkaar.
Daar gaan we.
Jij & ik.


Ps.
Your Comment entry entitled "Re: Let's go Berlin!" has been approved by our 
content moderator! Other visitors to The Official Barbra Streisand Site will
now be able to view it.

You can visit https://www.barbrastreisand.com/us/comment/re-lets-go-berlin to 
view it yourself.

Regards,
The The Official Barbra Streisand Site team