Foto: Arjo van der Graaff - juni 2012

OVER MIJ

Heb ik mijn leven net zo lekker op orde, ziet mijn lijf er holadiejee okee uit, wordt er eind april 2012 borstkanker geconstateerd.
En niet zo'n klein beetje ook.

Een borstamputatie & twee chemo's later, wordt in juli de diagnose gesteld.
Uitzaaiingen in de botten: schedel, nek, rug, ribben & bekken. Ongeneeslijk wordt gezegd.
Maar dat zullen we nog wel eens zien.
Mijn leven en mijn kinderen zijn me te lief.

Begin augustus ben ik -naast de reguliere behandeling in Nederland- aanvullende & bewezen therapieën in Duitsland gaan volgen. Deze behandelingen worden nagenoeg niet vergoed door mijn zorgverzekeraar. En bungelt er dus een ongezellig prijskaartje aan mijn pols.

And that just makes me a chick on a mission. Leuren met Leed. Om geld te genereren voor alle extra ziektekosten, waaronder niet vergoede behandelingen in het buitenland en reis- & verblijfskosten. Volgens mijn berekeningen ca. 30.000,-- euri op jaarbasis.

Sinds april 2013 ben ik begunstigde van de Stichting No Guts No Glory.
Deze stichting heeft KEIHARD geld nodig om mij financieel te kunnen ondersteunen met de behandelkosten. En daarnáást blijven er helaas nog eens genoeg kosten over die ik niet alleen kan opbrengen.

Tragisch is de diagnose "ongeneeslijk". Maar dat woord heb ik inmiddels het raam uitgeflikkerd. Dat woord maakt een mens pas echt doodziek. Hilarisch is wat ik er van probeer te maken.

Volledige focus op herstel.
Against all odds? Misschien. Maar ik denk van niet. No Guts, No Glory!

Inspirerend is dit lichamelijke gedoe wel. Ondanks de heftigheid van alles, heeft mijn tumor last van humor. En ben ik in februari 2013 deze blog gestart. Wat lach & beklag hier, wat rauw & rouw daar. Alles hieraan is ultiem & intiem, hartverscheurend & hartverwarmend.
Het leven is tragisch hilarisch en omarm ik het intens. En zo af & toe spuug ik het vol op de bek.

- Doe mee en deel deze blog binnen je netwerk
- Verzin initiatieven, groot/klein: alles helpt!
- Doe & doneer -in welke vorm dan ook- want we hebben al het KEIHARDE geld & bemoedigingen nodig!

Ik beleef een avontuur waar ik niet voor heb gekozen. Maar als het dan toch moét..hoppa! Knapzak over de schouder & gáán. Kom dan ook maar door met dat Onvermijdelijke Avontuur!


Copyright © 2013. All rights reserved.


zaterdag 15 juni 2013

The way we are


Zo. En na de avond 4-daagse gaat de karavaan weer door.
Klein blond & blond weer 2 medailles rijker en ik wat spataderen.
Heb ik een enkeling een duim zien opsteken, 'n bemoediging horen roepen en ontvang ik wat blije kaarten.
Baal ik ontzettend dat La Streisand vol-le-dig aan mij voorbij is gegaan. Mijn heldin.
Wanneer is die kaartverkoop überhaupt begonnen?? Waarom is dat aan mij voorbij gegaan??
Mijn heldin. Prachtig wijf.
Ontvang ik een gezellige belastingteruggave over 2011.
Da's dan weer mooi & altijd fijn.

De pijn is dat niet.
Op een schaal van 0 tot 10, zit ik deze week toch echt gemiddeld op een 8.
En ik héb al morfine en ik slík al 8 paramollen op een dag.
Mocht ik de eerste dagen bij gewenning aan de morfine, niet auto rijden. Dat had ook echt niet gekund.
De pijn, nu ook in mijn rechterribben, komt er gewoon doorheen. En slik ik -tegen m'n zin in- nog een Oxynorm.
Begrijp ik uit Duitsland dat de ECT, de lokale chemo-injectie ingreep, er door gedoe met het kapotte apparaat, er niet op korte termijn niet in lijkt te zitten.
Wat betekent dát nou weer?!
Dat de uizaaiingen in m'n kop krijgt 'gewoon'  lekker de kans om uit te breiden?
Heb ik gehuild bij m'n huisarts en bij Kranige Kuina. En niet zo'n beetje ook.

De tietenklup dient zich begin van de week aan. Bij mij, dit keer.
Heb ik hen gemaild dat ik niet kon beloven dat alles dit keer vers was. Want ik voel me niet goed.
Ieder besluit wat mee te nemen en op m'n mooie balkonnetje is het geweldig tapas eten & drinken.
En na wat onontkombare bijpraterij over m'n gedoe, komen we eindelijk toe aan wat schaterlachen.
Want dat is wat ik echt nodig heb. Blijheid. Leuke dingen. Fijne afleiding.
Wil ik weten hoe knap het kleinkind is van de een.
Hoe het samenwonen bevalt bij de ander.
Hoe het ook alweer zat met die truckverkiezing bij de deftigste van het stel.
En hoe geweldig andermans dochter creativedirectorindop aan het worden is.
Heerlijk! Het leven. Verhalen. Hoop. Toekomst. Vanzelfsprekendheid.
Voel ik me niet geisoleerd of alleen staan van hen, maar word ik gevoed met mooie verhalen.

's Nachts lig ik dan toch weer wakker. Alle prikkels om me heen weg.
Blijft het gevoel over. En ben ik bang. Die verdomde klotepijn.
In m'n ribben. Zit daar nou ook weer iets in mijn bekken? Bij m'n staartbeen? Als ik de dosis morfine in overleg met m'n arts verdubbel, wat ben ik dan??
Heb ik dan geen pijn?
Maar tegen welke prijs?
Word ik dan een zombie?
Wie ben ik zonder mijn levenslust?
Is dat dan de definitieve achteruitgang?
Is het nu aangebroken? Was dat het al niet?
Heeft het zin om m'n zomervakantie boeken voor over 6 weken?
Hoe voel ik me dan? Wel-geen dubbele morfine?
Ik weet niet waar ik over enkele weken sta.
Heb ik dan al onverwachts toch de lokale chemo-injecties in de uitzaaiingen gehad?
Kom ik wel goed uit die operatie?
WAT WEET IK NOU EIGENLIJK OVER DE TOEKOMST?!
En wát weet een ander eigenlijk? Over zijn of haar eigen toekomst?!
Toch óók geen donder?!?!
Die kijken mij zielig aan, maar die moeten toch zelf ook uitkijken bij het zebrapad?
Moeten het toch ook hebben van een oplettende tegenligger?
Niemand van ons weet toch eigenlijk wanneer het 't einde oefening is?
Ons leven is voortdurend óók in de handen van een ander.

Maar wat weet ik dan wel? Nu op dit moment?
Wát weet ik dan wel??
Ik weet hoe ik me nu voel. Dat ik volgende week naar Duitsland ga.
Dat als Dr. Sass mij niet kan opereren dat ik dan met Wieger en Kuina kijken voor een ECT in combinatie met Cyberknife in Shanghai. Ga ik globetrotten op korte termijn.
Heb ik dan de garantie dat ik 'goed' uit die operatie kom? Als ze er een millimetertje naast zitten, in die fijne hypothalamus van me?
Ik weet dus geen donder.
Alleen dat nu NU is. En dat ik me blij wil voelen. Blij wil zijn.
Wat dat is het wat er nu toe doet.
Besluit ik dat ik -voor ik naar Duitsland ga & de eventuele operatie- ik aankomende weekend herinneringen ga maken.
En stap ik m'n mandje uit & check ik zonder enige verwachting de Tour van Barbra Streisand na op internet.
Tjezus! Ze blijkt dit weekend in Berlijn te zingen. In the O2.
En er zijn nog 2 belachelijke dure kaarten ook!

En dus is dit MIJN MOMENT.
Berlijn: Babs & ik komen er aan!
Ik ga het gewoon doen. Fück it!
Aanschouw ik mezelf een vlucht boekend, hoppekee hotel Upstalsboom op loopafstand van de O2 er achter aan en maak met trillende vingers & 'n bonkend hart een belachelijk bedrag van mijn terug ontvangen belastingcentjes over. Een break even pointje zelfs.
Maar NU is NU.

Ik heb ooit eens gehoord dat 'het enige wat een mens meeneemt, is het hart waarmee zij heeft lief gehad.'
Belevingen dus. Die wil ik blijven opzoeken, maken, beleven & ademen.
Zijn Babs & ik gistermiddag aangekomen in Berlijn en zit ik dit te schrijven op enkele uren afstand van het ultieme concert van La Streisand.
Als ze boft kan ze een Meet & Greet met me krijgen. En als ze nog boffiger is, ook mijn handtekening.
Ik ben de lulligste niet. Dus post ik 't voor de zekerheid nog ff op haar officiele site.
En vouw ik wat lieve luitjes op in mijn binnenzakkie, voor straks.
Kunnen ze mee genieten.
Wirklich... ik zit zó dichtbij, dat 'k onder d'r rokkie kan kijken.


Leven in de Voltooid Tegenwoordige Tijd.
The way we were are!



2 opmerkingen:

  1. Go girl!!! Lieffs mildred

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een TOPWIJF ben je toch Annemiek

    Time for a ordinary miracle, Ik gun het je zo !!

    http://www.youtube.com/watch?v=bDST8obBfjQ&list=PL9568C2CCD0C0AAA3

    Liefs, Rene

    BeantwoordenVerwijderen