Asjemenou

Wát een week.Van alles wat.

De initiatieven hollen maar door! Willy Wonka met snoepgoeds. De klas van Moos met een heus plan van aanpak van zelfgemaakte spullen en intenties om mee te hollen. Als ook de klas van Babs. Een heuse kidsrun op zaterdag 13 april, met 'n fijne sponsorbus.
Kinderen, oma's, neefjes, nichtjes, de hele rataplan: we maken er een geweldig uitje van! Knapzakkie over de schouder én gaan..

Ben ik geinterviewd voor het AD Regionaal, door Suzanne. Wat ik spannend vind. Heb ze zelf gebeld. Het leuren met leed nog meer de wijde wereld in. Maar de sfeer is ontspannen. En oprechte interesse doet de rest. Nog een fijne foto d'r bij. Zouden er nog mensen zijn die denken dat ik nog steeds die kale kop heb? Nou, ik kan je vertellen dat ik een enorme gezellige krullenkop aan het kweken ben. Pijpekrullen worden het zelfs, let maar op. Een andere Suzanne van RTV Rijnmond wilde ook nog iets doen met verhaal bij de finish van de Marathon van Rotterdam 14 april as. Dus double luck. Dat kan ik wel gebruiken.

Zenuwachtig omdat ik op uitslagen wacht. Alweer wachten op uitslagen. Een totale scan krijg ik hier vooralsnog niet. Dus in Duitsland bloed laten aftappen en 'n plasje ingeleverd. En begint de onzekerheid.
Is mijn pril bevestigde gevoel naar de toekomst toe, terecht? Of niet?
Ik voel me goed. Ik weet het zeker. Maar is het ook écht zo?
Ik durf niet. Ik moet wel.
Ik wil het niet. Ik kan het wel.
Uiteindelijk durf ik niet te bellen. Ik wil het niet. Ik doe het niet.
Uitslagen plegen een aanslag op me.
Is de uitslag goed, vind ik het terecht & eng tegelijk. Hoe lang nog?
Is de uitslag fout, vind ik het onterecht & eng tegelijk. Hoe lang nog?
Ga ik wéér in die molen van gevoelens waar ik verdomme net uit ben.
En dus bel ik niet voor de uitslag. Fuck it. Bekijk het maar.
En niemand om me heen die dat weet.
Want dat vertel ik niet. Gaan zij zich zorgen maken en zullen mij daar niet mee willen belasten.
Wil ik dan ook niet. Weer zo'n mentale spagaat.

Zoonlief waarvan nu op school toch echt duidelijk wordt dat hij meer begeleiding nodig heeft. De woedeaanvallen zoals vorig jaar, komen nu bijna niet meer voor. Maar er blijft genoeg over om in dat kleine koppie rond te gaan... Het wordt nog duidelijker tijdens ons gesprekje. Het gaat wel goed op school, zeg je.
En voelt je hart dat ook zo? vraag ik.
"Nee. Die niet. Je weet toch dat ik liever thuis blijf? Bij jou. Of bij papa?"
Uiteindelijk komt er uit dat je bang bent dat wij dood gaan, als jij op school bent.
Mijn hemel. Mijn lieve, lieve kleine schat toch.
Dat wist ik niet. Dat jij dat voelde. En zo lang al. Alleen in angst.
Ik had het moeten weten.
Moeten aanvoelen.
Kunnen wegnemen.
Dat spijt me zo. Wat een angst voor ons kleine manneke.
Daar gaan pappa en ik je mee helpen, Moossie. Dat jij niet meer zo bang hoeft te zijn. Dat je weer met plezier op school kunt zijn.

Ik loop terug naar m'n auto en huil jouw tranen.
Bij m'n auto word ik aangesproken op mijn haastige parkeergedrag. Terecht trouwens.
Ik krijg een bijna onbedwingbare behoefte om te gillen.
Maar ik knik zwijgend in plaats daarvan.

Een week waarin ik een telefoontje van vriendin Neeltje krijg. Kaartjes gewonnen voor een Goois Jazzfestival.
Of ik mee ga van het weekend. Denk ik aan adhd-achtige muzieknoten & gooise kakdozen kijken. Dat lijkt me plots enig.

Krijg ik vrijdag op de valreep mijn enthousiaste behandelaar Wieger uit Duitsland aan de telefoon. Met de laatste uitslagen. Alle bloedwaarden zijn zeer verbeterd. Uit de allerlaatste celdeling-telling blijkt een lichte daling te zijn. Dat betekent dat de uitzaaiingen t/m het meetmoment gestabiliseerd zijn of dat uitzaaiingen op sommige plekken uitdoven en elders juist uitzaaiien. Dat is niét op basis van een celdeling-telling te zien. Alleen dat er onderaan de streep een lichte daling is.
Echt waar?!? Dat het goed is, voor nu?? Wij zijn blij voor mij. Zo hartstikke blij!
Ik sms m'n allerliefsten en vier de vrijdagavond vertrouwd gelukkig met klein blond & blond op de bank.

Zaterdag jazz. Soms vat ik de muziek. Soms helemaal niet. Voel ik me als een kind tussen de coulissen.
Kijken hoe anderen kijken. Anderen zien luisteren. Onbedoeld theater met, inderdaad, wat gooise kakdozen en een enkele stoere rockchick. Lig ik even later met Neeltje na te proesten in pyama. Snurken we de nacht door & ontbijten we overweldigend. Sluit ik Amsterdam af met een goed weerzien en boswandeling met een fijn mens en de fijne zijnen.

Eet ik vanavond mee bij de vader van mijn kinderen. Met een overbevolkte moederschoot. Wiegend kus ik een koortsig Moosje met z'n waterige oogjes en een enthousiast kroelende Babsie. Heb ik al heimwee naar ze, voor ik ze goed en wel losgelaten heb. In goede handen bij hun vader.

Deze week weer behandelingen, vitamine-infusen en de door mij zo gevreesde hyperthermie.
Die spuug ik alvast vol op de bek! Ik moet wel. En zal ook.
De kinderen wachten namelijk op mij bij thuiskomst. En Surprise Saturday is in aantocht.
Dusse.. kom vooral dóór.