Foto: Arjo van der Graaff - juni 2012

OVER MIJ

Heb ik mijn leven net zo lekker op orde, ziet mijn lijf er holadiejee okee uit, wordt er eind april 2012 borstkanker geconstateerd.
En niet zo'n klein beetje ook.

Een borstamputatie & twee chemo's later, wordt in juli de diagnose gesteld.
Uitzaaiingen in de botten: schedel, nek, rug, ribben & bekken. Ongeneeslijk wordt gezegd.
Maar dat zullen we nog wel eens zien.
Mijn leven en mijn kinderen zijn me te lief.

Begin augustus ben ik -naast de reguliere behandeling in Nederland- aanvullende & bewezen therapieën in Duitsland gaan volgen. Deze behandelingen worden nagenoeg niet vergoed door mijn zorgverzekeraar. En bungelt er dus een ongezellig prijskaartje aan mijn pols.

And that just makes me a chick on a mission. Leuren met Leed. Om geld te genereren voor alle extra ziektekosten, waaronder niet vergoede behandelingen in het buitenland en reis- & verblijfskosten. Volgens mijn berekeningen ca. 30.000,-- euri op jaarbasis.

Sinds april 2013 ben ik begunstigde van de Stichting No Guts No Glory.
Deze stichting heeft KEIHARD geld nodig om mij financieel te kunnen ondersteunen met de behandelkosten. En daarnáást blijven er helaas nog eens genoeg kosten over die ik niet alleen kan opbrengen.

Tragisch is de diagnose "ongeneeslijk". Maar dat woord heb ik inmiddels het raam uitgeflikkerd. Dat woord maakt een mens pas echt doodziek. Hilarisch is wat ik er van probeer te maken.

Volledige focus op herstel.
Against all odds? Misschien. Maar ik denk van niet. No Guts, No Glory!

Inspirerend is dit lichamelijke gedoe wel. Ondanks de heftigheid van alles, heeft mijn tumor last van humor. En ben ik in februari 2013 deze blog gestart. Wat lach & beklag hier, wat rauw & rouw daar. Alles hieraan is ultiem & intiem, hartverscheurend & hartverwarmend.
Het leven is tragisch hilarisch en omarm ik het intens. En zo af & toe spuug ik het vol op de bek.

- Doe mee en deel deze blog binnen je netwerk
- Verzin initiatieven, groot/klein: alles helpt!
- Doe & doneer -in welke vorm dan ook- want we hebben al het KEIHARDE geld & bemoedigingen nodig!

Ik beleef een avontuur waar ik niet voor heb gekozen. Maar als het dan toch moét..hoppa! Knapzak over de schouder & gáán. Kom dan ook maar door met dat Onvermijdelijke Avontuur!


Copyright © 2013. All rights reserved.


dinsdag 12 maart 2013

Ode aan Chemo Elly

Liefste schat.
Daar kom je aan schuifelen. Met je 1 meter 50.
Vorige maand nog 41 kilo. Nu nog 37 kilo. En ben je achter in de 50. Of begin 60.
Weet ik eigenlijk niet.
Je lijkt wat kleiner, je ademt hoger. Breekbaar.
Behalve je taal dan.

Je bent inmiddels vlakbij me. En vertelt dat je "een pleurisbui hebt. En dat iedereen kan optiefen."
Ik blijf rustig zitten. Zwijg. En kijk je aan.
Je buigt voorover en kust me.

Zomaar een paar uur samen.
We schaterlachen. Vloeken & zwijgen. En begrijpen.
Wát hebben we samen onze infusen opgeleukt. Beledigd ook.
En nu.. nu proosten we & drinken samen een biertje.
Als het ff kan, om enorm dronken te worden.

Mijn ogen volgen je doorgekomen haartjes en de contouren van je gezicht.
Je lach. Je mondhoeken. Het licht in je ogen. Je stem. En taalgebruik. De beweging van je handen. De manier waarop je zit. In die te grote stoel. Met je paarse sloffen.
Kindermaatje.

Je begint aan je laatste loodjes, fijne pretletter van me.
Vandaag hebben m'n ogen vele foto's van je gemaakt. Kus ik je. En ruik ik nog even aan je, als ik je omhels.

Moet ik het besef toelaten dat ik moet loslaten. Jou. Over een niet al te lange tijd.
Alweer loslaten. Zelfs mijn hart zucht.
Na Japie en Goedele, m'n liefste Chemo Elly.
Wat maakt me dat ontzettend verdrietig.

Ik ben niet tegen de dood. Maar ik ben meer voor het leven.
De dood mag best wat onbereikbaarder zijn, dan dattie nu is.
Dattie het leven van mijn lieven niet lastig valt. Maar gepaste afstand houdt.

Ik wil onbereikbaar zijn. Mijn bed in. Dromen over ongeschondenheid. En nabijheid.
En wil dromen over opgekruld op schoot zitten bij mijn vader. Gekriebst worden op m'n rug. Over blijvend licht in ogen. Over weiden vol ontluikende toverstokjes. En dromen over sterren. Die lepeltje-lepeltje met me willen liggen.



1 opmerking:

  1. slik... en snif...
    Ik ken Chemo Elly niet. Maar het is net alsof ik haar nu heel duidelijk voor me zie...

    BeantwoordenVerwijderen