Ode aan Chemo Elly

Liefste schat.
Daar kom je aan schuifelen. Met je 1 meter 50.
Vorige maand nog 41 kilo. Nu nog 37 kilo. En ben je achter in de 50. Of begin 60.
Weet ik eigenlijk niet.
Je lijkt wat kleiner, je ademt hoger. Breekbaar.
Behalve je taal dan.

Je bent inmiddels vlakbij me. En vertelt dat je "een pleurisbui hebt. En dat iedereen kan optiefen."
Ik blijf rustig zitten. Zwijg. En kijk je aan.
Je buigt voorover en kust me.

Zomaar een paar uur samen.
We schaterlachen. Vloeken & zwijgen. En begrijpen.
Wát hebben we samen onze infusen opgeleukt. Beledigd ook.
En nu.. nu proosten we & drinken samen een biertje.
Als het ff kan, om enorm dronken te worden.

Mijn ogen volgen je doorgekomen haartjes en de contouren van je gezicht.
Je lach. Je mondhoeken. Het licht in je ogen. Je stem. En taalgebruik. De beweging van je handen. De manier waarop je zit. In die te grote stoel. Met je paarse sloffen.
Kindermaatje.

Je begint aan je laatste loodjes, fijne pretletter van me.
Vandaag hebben m'n ogen vele foto's van je gemaakt. Kus ik je. En ruik ik nog even aan je, als ik je omhels.

Moet ik het besef toelaten dat ik moet loslaten. Jou. Over een niet al te lange tijd.
Alweer loslaten. Zelfs mijn hart zucht.
Na Japie en Goedele, m'n liefste Chemo Elly.
Wat maakt me dat ontzettend verdrietig.

Ik ben niet tegen de dood. Maar ik ben meer voor het leven.
De dood mag best wat onbereikbaarder zijn, dan dattie nu is.
Dattie het leven van mijn lieven niet lastig valt. Maar gepaste afstand houdt.

Ik wil onbereikbaar zijn. Mijn bed in. Dromen over ongeschondenheid. En nabijheid.
En wil dromen over opgekruld op schoot zitten bij mijn vader. Gekriebst worden op m'n rug. Over blijvend licht in ogen. Over weiden vol ontluikende toverstokjes. En dromen over sterren. Die lepeltje-lepeltje met me willen liggen.