Brief aan Babs & Moos & De Toekomst

Gisteravond lag ik dan in m'n ziekenhuisbedje, na een maand vol ernstige pijnen. Bloggen e.d. niet meer mogelijk. Ambulance onontkomelijk.
Ik wil t es ff hebben over u, mevr/hr van de Toekomst en u daarbij recht in de ogen aanschrijvend.
Want t gaat hier wel ff om m'n Ultieme Goudklompjes & Dito Toekomst..

Weet u, verdoofd van de pijnstillers een dag na opname, om 21.00 uur van de neuroloog horen dat uit de MRI & thorax van die dag blijkt dat m'n nek & rug vol kanker blijken te zitten, maakt me door de Ultiemewoodstockstonedheid niet eens verdrietig. Wel verward.
Omdat ik 6 weken gelee uit Bottrop nog mijn eigen scan gezien heb in Duitsland, waarbij die dokter mijn wervelkolom op t beeld toverde & aanwees dat mijn ruggewervels kankervrij bleken. En praktisch tzelfde positieve beeld liet zien van mn scan uit april jl.
Maar.. wel verward dus.
Ik heb besloten de diagnose pas voor waar aan te nemen, als al die scans uit Nederland & Duitsland door m'n dokteren in Nederland beoordeeld zijn en dat is nu nog niet gebeurd.
En diezelfde scans ook in Duitsland door de dokteren daar beoordeeld zijn.
Ik ga alleen voor eenduidigheid van diagnose. Want hier zit in 1 maand tijd plots zo'n afslag in, dat ik t wil kunnen duiden.
De helft van mn bloeduitslagen van mn laatste bloedtest waren deze week binnen gekomen bij mijn duitse behandelaar Wieger Rekker. Hem bellend vanuit t ziekenhuis vertelde hij dat er in mn bloedwaarden geen noemenswaardige veranderingen waren.
Het zijn tegenstrijdigen berichten. Noem me eigengereid (interesseert me geen hol), ik noem het common sense.
Tegenstrijdigheid mag op basis van dezelfde scans & foto's eenvoudigweg niet voorkomen.
En dat sluit ik op deze manier dus uit.

Gisteravond kon ik niet slapen. Een massief gevoel van onrust, geen malen. Maar onrust met een dichtheid waaruit niet te ontsnappen viel.
Meestal stel ik mezelf de vraag wat de onrust mij nou precies wil zeggen.
Verdriet, hoorde ik terug.
Waarover dan?
Massief verdriet voor & over klein blond & blond.
En daar kwamen ze hoor die innerlijke tsunami met zwaar geschut. De dichtheid, destructie en massiviteit van tranen, zwembaden ter grootte van tientallen voetbalvelden. Loopgraven vol en voetbalvelden gevuld met kanonnen van tranen. Die tegelijkertijd werden afgeschoten.

Een osteopaat uit Barendrecht vroeg me vorige week wat mijn doel was in mijn leven.
Ik antwoordde: een geliefd gerimpeld oud besje die belletje trekt.
Maar t belangrijkste was ik vergeten.
En dus mevr/hr van de Toekomst, daar komtie:
Ik wil Babs op haar klassenavond zien slijpen, zelf voyeurend vanachter de deur.
N half uur voor einde van t feest m'n auto stiekem parkeren, om n glimp van haar op te vangen. In haar prille vrouwelijkheid. Ik wil haar zien charmeren met haar lange wimpers.
Moos wil ik beter zien worden met skateboarden. Gelukkig wil ik hem zien zijn, als hij na volharding toch dat ene boardkunstje kan.
Hem bemoedigen te vertrouwen op z'n innerlijke kracht om al springend zijn skateboard te laten omrollen. Of zo gezellig op de zijkant van z'n board neerkomt.

Ik wil Babs trots zien blijven op haar eigen wijze manier van zijn. En dat ze het behoudt, juist als t beproefd wordt.
Dat ze groepsdruk ervaart en toch haar eigen keuzes durft te maken.
Moossie leren omgaan met enigzins zo integer mogelijk in het scoren van de liefde. Dat hij zijn charme ontdekt & t in goede banen leidt. Want ik vrees dattie er nog mee weg zou komen ook alstie hier & daar n beetje overpopi gaat lopen playen. Dattie stevige wijffies tegenkomt die dat helemaal niet gaan pikken.
Ik wil m zien blozen bij zijn eerste verliefdheid. Maar tot die tijd wil ik m troostkussen geven als hij is gevallen bij n niet gelukt acrobatenkunstje. Dattie t nog lang fijn vindt om op m'n schoot zijn
toetje op te eten.

Ik wil zien hoe Babs opgroeit met haar normen & waarden & voorgenomen piercings. Driemaal trouwens.
Ik wil meemaken waar & hoe ze werkt, wat haar arbeidsethos is & of ze collegiaal is. Meemaken hoe ze verraad & geroddel doorstaat en voelt hoe t is als ze zich daar zelf toe verleidt voelt.
Dat Moos ervaart hoe ontdekken voelt, op allerlei gebied. Dat proberen leren is & zelfkennis tegelijk.
Ik wil met Babs haar ongetwijfeld ordinaire blingbling pumps kopen en t ruisen horen van haar mooie avondjurk, als ze serieus n chique avondje uitgaat. Met dat onweerstaanbare loshangende lokje langs haar gezicht, wat ze achteloos charmant aber doch zinloos achter haar oor strijkt.
En als ze thuiskomt, zal ik wakker zijn, haar bij me op bed laten zitten en vragen of ze t fijn heeft gehad, of de avond haar blij heeft gemaakt. Samen nog n wijntje doen als t ff kan.
Zien hoe Moos genereus kan blijven delen, ook alstie groter is. Oftie het ook kan, als hij iemand wat minder aardig vindt.
Ik wil Moos ademloos bekijken als hij van zijn lang gespaarde geld & uitgesteld verlangen ein-de-lijk koopt wat hij dolgraag wil. En geen scheurijzer die m in 0 tot 10 seconden met 180 km. per uur hem voor t leven zal kunnen bezeren. Hopend dat een gezellig snorscooterje cool genoeg zal zijn voor m.

Ik wil ontdekken of m'n kinderen eerlijk durven zijn, op de momenten dat t moeilijk wordt. Als er consequenties aan verbonden zijn. Eerlijk zijn over makkelijke dingen, is een koud kunstje. Maar dat ze recht uit hun hart durven te spreken, omdat eerlijkheid met beschaving te maken heeft. En dat is wat je doet of laat als niemand kijkt.
Dat ze leren dat integriteit & eerlijk niet gestoeld zijn op de mening van anderen, maar op je eigen daadkracht. Ook als t de rest van de wereld niet bevalt.
Ik wil gênant hard klappen & op de stoel staan joelen als ze hun diploma's ophalen.

Ik wil Babs & Moos leren incasseren dat liefde niet voor eeuwig hoeft te zijn, dat ik ze niet veroordeel in hun keuzes. Zelfs als ik t voor m'n neus zie voltrekken. Als het eind van de liefde zich aandient, ik thee voor ze zal zetten. Op m'n bank of in mn bed zal laten slapen met n warme deken, zonder teveel gepraat, maar dat ik hun m'n huis als baarmoeder aanbiedt om in te herstellen. Veilig kan laten herstellen.
Lepeltjelepeltje met hen zal liggen to get them through the night.
Dat ik Moossie wil leren de deur open te houden voor een vrouw. Haar liefdevol behandelt, aanhoort, omdat oplossingen niet altijd hoeven. Gehoord worden wel. Ik wil m'n kinderen geliefd zien worden als ik hun geliefdes aanschouw. Hun geliefdes in het voorbij gaan even zijn of haar nek kussen, de arm strelen, een liefdevolle blik.

En als ze dan overtuigd zijn van jarenlange liefde, hun vader & ik met onze eigen geliefden, ik op m'n mooist op m'n stilst jankend, jullie ontroerd het ja-woord zien gevend.
Of niet. Omdat je t jawoord lekker samen wilt doen. Met ons erbij of niet. Als je maar verantwoordelijkheid durft te nemen voor wat je vindt, voelt & handelt. Dat de persoon van wie je houdt, man, vrouw, elk kleurenrijkdom: dat t allemaal goed is.

Dat ik met mn kleinkinderen naar t strand kan gaan met een belachelijk zonnehoedje, klotsende knieen & wat verslapte benen. En te lang op t strand zal blijven omdat n thermoskan goed genoeg is voor wat soep. Zelfgebakken pannenkoeken in de aluminiumfolie & een bus poedersuiker onder m'n arm.
Marshmallows roosteren boven n eenpersoonsbbqtje.
Dat ik op door pappa Moos & mamma Babs op hun matje geroepen wordt, omdat ik ze te laat thuisbreng.
En dat hun 'begrijpjijdatnoublik?' naar hun geliefde dan van korte duur zal zijn. Dat m'n kinderen zich op die leeftijd niet meer schamen als ik ze meevraag naar de lokale kroeg.

Als Babs ooit bevalt of Moos vader wordt, ik op n kalme wijze op de stille achtergrond in de buurt mag zijn.
Dat m'n kinderen vrijheid in hoofd & hart waarderen & opzoeken, omdat dat onbetaalbaar is.
Tis n keuze. En dat ze dat ten volle vatten.
Dat ze samen met hun kinderen op balkon gaan slapen of lekker op t platte dak, als t 's nachts ook nog lekker warm is. Dat ze t avontuur opzoeken om in hun woonkamer met een wasrek een megatent te bouwen & chips en limo in die tent mogen knoeien.

En dat ze vanuit de grond van hun tenen mogen roepen wat n hekel ze aan me hebben. Lekker hard.
Dat ze zich veilig genoeg  bij mij voelen om hun lelijke kant te tonen, omdat ze durven te vertrouwen dat ik ze niet zal afwijzen. Ik geef ze waarschijnlijk groot gelijk.
Mijn kinderen afleveren in de voltooid toekomstige tijd.

Ik wil bij alle medische handelingen van m'n kinderen & kleinkinderen zijn, zolang ze mij erbij nodig hebben en niet weglopen als hun lijden te groot wordt, ik zal me over de mijne zetten en pas 's avonds toegeven aan m'n eigen schrik.
En last but not least, belletje trekken als een gerimpeld oud besje, op m'n zeventigste.

Ziet u, mevr/heer toekomst, ik maak de komende 24 jaar deel uit van uw toekomst.
En dit is nog maar n fractie van de belevenissen die me staan te wachten.

Ik wil dit op deze manier zo delen.
Omdat m'n hand uitsteken in m'n darkest hours, zoveel moed van mij vraagt. Ik ben doodsbang dattie niet vastgepakt wordt.
En dus voelt t opschrijven nog veiliger om mn voornemens, moetens, zullens, zallens toe te vertrouwen als open brief aan mijn kinderen & aan u, de toekomst die dit mogelijk zal maken.

En geef me es ongelijk.

Königs Kind

Als ik het nou gewoon zo bekijk dat er gewoon een fijne kroon op m'n kop staat.
En ik dat ik dat een beetje voel.
Het gewicht van die kroon, wat steken hier & daar.
Dan ook maar doorpakken en hand in hand samen met W.A., een beetje struinen in het Koninklijke Bos. Op zoek naar een nieuw bossie hout voor m'n deur.
Klinkt het toch al een stuk gezelliger.

De afgelopen week een paar dagen in Duitsland geweest.
Gelijk begonnen met behandelingen, een zwaardere vorm van PAPimi (zie blog behandeling) en een hogere dosis Vitamine C infusen.
Komende week peer ik 'm voor 3 weken, voor een intensief traject om -met name- de uitzaaiingen in mijn schedel af te remmen.*)

De kramp verandert in mijn hoofd. Van overal voortdurende kramp, naar hier & daar wat kramp. Van 2 dagen helemaal geen kramp naar opeens steken in m'n gezicht.
Vreemd. Angstaanjagend.
Maar ik heb ff helemaal geen zin meer in angst.
Krijg er de schijt van. Wil er schijt aan krijgen.

Met dat zonnetje lukt dat eigenlijk prima. Moet ik me wel weer insmeren ook niet nog een keer huidkanker te krijgen. Inmiddels ligt er een fijn enveloppie op tafel voor het bevolkingsonderzoek.
Welja, gezellig.
Heb ik straks 3 op rij. Dan verdien ik toch écht een beker, een Wereldcup ofzo.
Maat D dan alstublieft. Kan ik 'm multifunctioneel gebruiken.

Duitsland dus. Maar ik ga echt geen Koninginnedag in Gronau vieren. Aufbokken bitte.
Ik ga het centrum van Enschede of Oldenzaal verblijden, die heeft ook wel een leuk marktpleintje.
Een pilsje in de hand (eentje mag heus wel), beetje hossen & gewoon aanschuiven aan een blij tafeltje ergens. Komt helemaal goed.

Ondertussen zullen een paar helpende handen mijn slaapkamer gaan omtoveren tot een rustig & georganiseerd paleisje voor mij. Kasten afbreken, afvoeren & nieuwe in elkaar zetten. Dat gaat mij namelijk in al mijn stijfheid en met mijn rug niet in mijn eentje lukken. Het vooruitzicht thuis te komen in m'n eigen Wonderslaapland.
Lijkt me heerlijk!

Vandaag alweer zon. Met klein blond & blond heerlijke dagen achter de rug.
Zoon met wiebelbenen naar de judo gebracht. Wattie ook weer leuk vindt, naast 3x voetbal in de week. Dochterlief zwaar aan het schilderen, dan allemaal weer koekjes bakkend, pannekoeken etend, met wokkietokkies in de hand in huis rond verstoppend en meer van dit soort harmonische kleinehuisopdeprairiepret. Straks met Karien, Jip & Juul het natuurgebied de Kwaaie Hoek in.
Koningskinderen heb ik. En om me heen lopen er ook nog wat rond.
En een ander Koningskind vier ik de 30e.

Morgen is het een jaar geleden dat mijn Onvermijdelijke Avontuur begon.
(hoewel de huidkanker een paar maanden daarvoor al voor een fijne generale repetitie zorgde)
Maar daar ga ik geen gedenkwaardige dag van maken.
Zoals ik ook niet snel een sterfdag van een lieve zal gedenken.
Maar diens verjaardag juist wel. Aandacht op bestaan.

Zo, voorlopig even geen weekverslagen meer. Tis toch drie keer hetzelfde.

Wel zal ik weer een Onvermijdelijke Tussenstand van donaties geven vanaf 12 april jl. en introduceer ik graag de volgende keer deel 1 van mijn nieuwste woordenboek:
De Kale van Dale.

Tschusskuss!


*) Behandeling:
-       3 weken (3 x 5 dagen) Artesunate infuzen
-       3 weken (3 x 5 dagen) 100gr. Vit C infuzen
-       3 weken (3 x 5 dagen) PAPimi
-       3 weken (3 x 5 dagen) Gluthationinfuzen

Dan 4 weken pauze,

Dan nog een keer hetzelfde schema.
Artesunate gaat een verbinding aan met het ijzer in de tumorcel. Door deze reactie sterft de tumorcel.
Hoge doseringen Vit. C (100gr.) hebben een bewezen goede invloed op botuitzaaiingen.
Het PAPimi apparaat heeft een speciale stand voor botmetastasen.
Gluthation is in staat om gemuteerde cellen weer in normale cellen te veranderen.

Resetten

Maandag.
De Marathon hype heeft d'r piek bereikt. Mijn facebook, gmail, hotmail & facebook ontploft op maandag. Vele reacties. Wat een bemoedigingen! Die heb ik nodig.
De maandag breng ik in een roes door. Stijf ook, maar allemachtig: wát welverdiend.

Dinsdag.
De uitslag van mijn oncoloog. Deze uitslag moet bevestigen wat ik vanuit Duitsland al weet enige weken geleden (blog Asjemenou).
Namelijk bloedwaarden die zeer goed zijn en 'n celdeling-telling die zelfs iets minder dan het vorige meetpunt in december 2012.
Het scenario op basis van de botscan, thorax & echo moeten dus een beeld bevestigen dat er her & der minder uitzaaiingen zijn óf... elders een stukkie minder, elders 'n stukkie bij.
Maar 'over all' van celdeling-telling 53.5 in december 2012 naar 53.0 in maart 2013.

De oncoloog prijst mijn conditie, bevestigt de zeer goede bloedwaarden en benoemt dat uit de gegevens blijkt dat de uitzaaiingen minder intens zijn in nek, rug, ribben, bekken en boven arm. Minder vurig.
Behalve..
Behalve een vlek op mijn achterhoofd. Een grotere vlek dan in juli 2012.
Of ik me misschien heb gestoten of iets dergelijks.
Inderdaad, een week of twee geleden. Keihard mijn harses gestoten.
Alleen heb ik de afgelopen week echt kramp in m'n kop. Alsof er een octopus met krampende tentakels op zit. Hij wil deze vlek nader onderzoeken en aansluitend worden foto's gemaakt.
Ik heb een onbestemd gevoel.
Mijn intuïtie wil zeggen dat het oké is.
Mijn lijf herkent de kramp van vorig jaar, doorbraakpijn, en zegt 'foute boel.'
's Avonds is Japie in mijn gedachten. Hef ik het glas even hemel hoog.

Woensdag.
Onderweg naar Koffiehenkie & Schapie. Twee maatjes van me. Elke woensdag met elkaar uurtje koffieleuten, afzeiken & meer van dat plezier.
Ik ben er bijna. De oncoloog belt.
De vlek blijkt de structuur van kanker te hebben. En alles om me heen valt stil.
Het is een grotere vlek. Er moet een CT-scan gemaakt worden en ik word daar dezelfde dag nog over terug gebeld.
Tegelijkertijd roept een onbekende dame toe 'goed gedaan hoor, ik heb je gezien op TV! Ik bezwijk bijna ter plekke.
Bevind me plots in een fucking circus! Het ene moment sta ik tussen de clowns, dan crowdsurfend over het publiek, dan in m'n eentje in een kooi vol ongedressuurde tijgers, dan weer hangend aan de trapeze, zwaaiend van de ene uitslag naar de andere. En het stokkie missen. Ik weet het niet meer. Dit is teveel.
Dit is...dit is de Python in de Efteling, waar je de veiligheidsbeugel niet in het slot krijgt met de loopings in aantocht. Dit is vol op de bek terug gespuugd worden.

Tjezus! Die kramp die in m'n kop voel is dus kanker. Laat het niet waar zijn. Laat het niet waar zijn. Laathetnietwaarzijn. LAATHETNIETWAARZIJN.
Hyperventilerend, huilend & vrijwel zwijgend brengen we het koffieleutje door.
Twee machteloze mannen om me heen. Na alles wat ik er voor doe, kan dit niét mijn keerpunt zijn. Kan niet. Mag niet. Hoort niet. Ik val niet te sussen.
Bel Daan & Karien die er gelijk zijn. Gelukkig. Ik hyper, ik paniek, radeloos en ontredder door.
Ik wil niet gesust worden. Ik kan het niet inhouden. Vraag me niet rustig te worden zodat het jou sust. Dat is onmenselijk. Het móet er uit.
Total fear unleashed.

Ik bel mijn behandelaar in Duitsland, Wieger Rekker. Wilde eigenlijk even een break, even een paar weken geen behandelingen, geen gepruts, geprik, NIETS aan m'n lijf.
Maar dit verandert de boel. Wieger is altijd rustig en heeft ideeën, te beginnen met een zwaardere vorm van papemi. Stroomstoten in een nanoseconde. Maandag naar Duitsland dus. Ik kan niet opgeven. Weet nu nog niet hoe.

Om 12 uur komen Babs & Moos. Dat is m'n deadline (ook nog es).
Trillend op m'n benen haal ik hem op. Een enkele schoolmoeder prijst me voor de 10 kilometer prestatie. Ik probeer glimlachend terug te knikken.
De kinderen zullen merken dat er wat is. En zoals altijd, wil en kan ik alleen maar eerlijk zijn.
Liefst onbeladen. Vrijwel onmogelijke combinatie.
Met z'n drietjes.
'Schatten, de dokter heeft me vanochtend gebeld. Hij zegt dat de kankercelletjes in mijn hele lichaam minder zijn geworden. Maar in m'n kop zijn er wat bij gekomen. En ik heb ook kramp. Dus ik ben een beetje in de war en ook wat verdrietig. Misschien dat ik straks nog even moet huilen. Dan weten jullie dat. Eh.. hebben jullie trek in tosti's?'
Ja, lekker mam! Moos wil de tafels oefenen en Babs op de pc.
En zo gaat ook dit moment gewoon weer verder.
We zijn met z'n drietjes heel goed in het leven weer 'gewoon' oppakken.
Mijn Rob in de branding staat 's avonds voor de deur. Waarom komtie? vraagt Babs. Omdat we voor toch elkaar zorgen?! hoor ik Moos terug zeggen.
Ik glimlach maar slaap slecht. En vraag ik alle goede krachten van boven: repareer mijn hoofd, alstublieft. Repareer mijn hoofd. Alstublieft.

Donderdag.
Met Babs naar haar nieuwe school, een praktijkschool. Ik kijk haar na als ze in het lokaal achterblijft. Mijn dochter. Zo groot. Klaar voor haar nieuwe stap. Met haar tas elegant aan de arm.
CT-scan laten maken. Mijn moedertje is troostend aanwezig. Ik doe de gewone dingen met mijn kinderen, we oefenen en plakken stickers voor behaalde tafels. Het verschil wordt duidelijk hierin, tussen Babs & Moos. Het is een muur waar zij tegen aan loopt en Moos over heen springt. Beseffende tranen van dochterlief.

Vrijdag.
Mijn arbeidsongeschiktheidsaanvraag gaat de op de post. Ik ben moe. Zó ontzettend moe.
Mijn leidinggevende komt langs. Ik lig op bed. Het voelt als een burnout. Hij houdt m'n hand vast.
Hij weet hoe grillig het verloop van dit ziekteproces is. En is eerlijk. Zegt me dat ik het beeld van 'weer komen werken', los moet laten. Hij wil dat ik me kan richten op behandelingen, herstel en tijd met mijn kinderen. Ik weet dat hij gelijk heeft. Maar wil dat niet.
We praten over teleurstellingen, verwachtingen, over leven en dood. We zijn beide verdrietig, oprecht en elkaar nabij. Een beeld van mijn toekomst loslatend. Resetten.
Niet werken. 100% arbeidsongeschikt verklaard worden.
Voor nu dan.. denk ik er achter aan.

De oncoloog belt. De grotere vlek bestaat uit twee vlekken, kan hij zien. De ene nog van vorig jaar en een nieuwe vlek bijgekomen. Hij belt me met twee weken terug voor een behandelvoorstel.
Geen chemokuren, zeg ik. Dat is uitgesloten. Nooit meer chemokuren voor mij.
Ik hang op en besef dat ik niet eens weet hoe groot de vlekken zijn. Of zijn 't vlekjes?? Maar het is vooral de kramp die me beangstigt.
Fijne vrijdagavond. Zelfgemaakte kaasfondue. Ines zou trots op me zijn. Babs lust het niet. Ik negeer het. Grinnik innerlijk als ik haar even later zie schransen. Ik zeg er niets van. Anders laat ze het acuut staan. Op de bank tegen elkaar aan liggend. Heerlijk onder 't dekbed. Vroeg naar bed.
Ik vraag ze bij het naar bed brengen vaak wat ze het leukste hebben gevonden die dag. En wat het minst leuke. Mijn 'dingetje' komt deze avonden niet voor in hun antwoorden.
Deze missie voltooid.

Zaterdag.
Te vroeg mijn zoon wakker makend. Het is het mooiste. Ik blijf gefascineerd naar dat slaapkoppie kijken. Dat moedervlekje op zijn onderlip. Die getwijfeld heeft oftie daar wel zou landen. Ik kan er niet-niet naar kijken. En niet-niet over schrijven. Slaapwarm. Strijk teder zijn haarlok opzij. Hem wakker zien worden is sereen & grappig tegelijk. Kroelend op schoot etend en door naar voetballen. Moos speelt als aanvoerder de sterren van mijn hemel.
De kinderen een paar dagen naar vader. Ik wil leukedingenpuntNL. En maak me mooi voor de boekpresentatie van wensmoeder Nanda Broer. Dat is een bijzonder weerzien, zo na dertien jaar.
Dapper wijf. Ongelofelijk verhaal. Wijntje & kletserij met schrijvers in & uit dop.
Afzakkend via een prosecco bij tante Jans van de Tietenklup en in stilte thuiskomend.
Dat was een mooie dag.

En nu, zondag. Ik kijk naar buiten vanuit m'n bed. Ben me nog steeds bewust van mijn kramp, maar heb het nodig bewuster te zijn van het mooie weer buiten en fijne dingen.
En da's precies wat ik ga doen. D'r uit & naar buiten.
Sun, here I come.

Asjemenou

Wát een week.Van alles wat.

De initiatieven hollen maar door! Willy Wonka met snoepgoeds. De klas van Moos met een heus plan van aanpak van zelfgemaakte spullen en intenties om mee te hollen. Als ook de klas van Babs. Een heuse kidsrun op zaterdag 13 april, met 'n fijne sponsorbus.
Kinderen, oma's, neefjes, nichtjes, de hele rataplan: we maken er een geweldig uitje van! Knapzakkie over de schouder én gaan..

Ben ik geinterviewd voor het AD Regionaal, door Suzanne. Wat ik spannend vind. Heb ze zelf gebeld. Het leuren met leed nog meer de wijde wereld in. Maar de sfeer is ontspannen. En oprechte interesse doet de rest. Nog een fijne foto d'r bij. Zouden er nog mensen zijn die denken dat ik nog steeds die kale kop heb? Nou, ik kan je vertellen dat ik een enorme gezellige krullenkop aan het kweken ben. Pijpekrullen worden het zelfs, let maar op. Een andere Suzanne van RTV Rijnmond wilde ook nog iets doen met verhaal bij de finish van de Marathon van Rotterdam 14 april as. Dus double luck. Dat kan ik wel gebruiken.

Zenuwachtig omdat ik op uitslagen wacht. Alweer wachten op uitslagen. Een totale scan krijg ik hier vooralsnog niet. Dus in Duitsland bloed laten aftappen en 'n plasje ingeleverd. En begint de onzekerheid.
Is mijn pril bevestigde gevoel naar de toekomst toe, terecht? Of niet?
Ik voel me goed. Ik weet het zeker. Maar is het ook écht zo?
Ik durf niet. Ik moet wel.
Ik wil het niet. Ik kan het wel.
Uiteindelijk durf ik niet te bellen. Ik wil het niet. Ik doe het niet.
Uitslagen plegen een aanslag op me.
Is de uitslag goed, vind ik het terecht & eng tegelijk. Hoe lang nog?
Is de uitslag fout, vind ik het onterecht & eng tegelijk. Hoe lang nog?
Ga ik wéér in die molen van gevoelens waar ik verdomme net uit ben.
En dus bel ik niet voor de uitslag. Fuck it. Bekijk het maar.
En niemand om me heen die dat weet.
Want dat vertel ik niet. Gaan zij zich zorgen maken en zullen mij daar niet mee willen belasten.
Wil ik dan ook niet. Weer zo'n mentale spagaat.

Zoonlief waarvan nu op school toch echt duidelijk wordt dat hij meer begeleiding nodig heeft. De woedeaanvallen zoals vorig jaar, komen nu bijna niet meer voor. Maar er blijft genoeg over om in dat kleine koppie rond te gaan... Het wordt nog duidelijker tijdens ons gesprekje. Het gaat wel goed op school, zeg je.
En voelt je hart dat ook zo? vraag ik.
"Nee. Die niet. Je weet toch dat ik liever thuis blijf? Bij jou. Of bij papa?"
Uiteindelijk komt er uit dat je bang bent dat wij dood gaan, als jij op school bent.
Mijn hemel. Mijn lieve, lieve kleine schat toch.
Dat wist ik niet. Dat jij dat voelde. En zo lang al. Alleen in angst.
Ik had het moeten weten.
Moeten aanvoelen.
Kunnen wegnemen.
Dat spijt me zo. Wat een angst voor ons kleine manneke.
Daar gaan pappa en ik je mee helpen, Moossie. Dat jij niet meer zo bang hoeft te zijn. Dat je weer met plezier op school kunt zijn.

Ik loop terug naar m'n auto en huil jouw tranen.
Bij m'n auto word ik aangesproken op mijn haastige parkeergedrag. Terecht trouwens.
Ik krijg een bijna onbedwingbare behoefte om te gillen.
Maar ik knik zwijgend in plaats daarvan.

Een week waarin ik een telefoontje van vriendin Neeltje krijg. Kaartjes gewonnen voor een Goois Jazzfestival.
Of ik mee ga van het weekend. Denk ik aan adhd-achtige muzieknoten & gooise kakdozen kijken. Dat lijkt me plots enig.

Krijg ik vrijdag op de valreep mijn enthousiaste behandelaar Wieger uit Duitsland aan de telefoon. Met de laatste uitslagen. Alle bloedwaarden zijn zeer verbeterd. Uit de allerlaatste celdeling-telling blijkt een lichte daling te zijn. Dat betekent dat de uitzaaiingen t/m het meetmoment gestabiliseerd zijn of dat uitzaaiingen op sommige plekken uitdoven en elders juist uitzaaiien. Dat is niét op basis van een celdeling-telling te zien. Alleen dat er onderaan de streep een lichte daling is.
Echt waar?!? Dat het goed is, voor nu?? Wij zijn blij voor mij. Zo hartstikke blij!
Ik sms m'n allerliefsten en vier de vrijdagavond vertrouwd gelukkig met klein blond & blond op de bank.

Zaterdag jazz. Soms vat ik de muziek. Soms helemaal niet. Voel ik me als een kind tussen de coulissen.
Kijken hoe anderen kijken. Anderen zien luisteren. Onbedoeld theater met, inderdaad, wat gooise kakdozen en een enkele stoere rockchick. Lig ik even later met Neeltje na te proesten in pyama. Snurken we de nacht door & ontbijten we overweldigend. Sluit ik Amsterdam af met een goed weerzien en boswandeling met een fijn mens en de fijne zijnen.

Eet ik vanavond mee bij de vader van mijn kinderen. Met een overbevolkte moederschoot. Wiegend kus ik een koortsig Moosje met z'n waterige oogjes en een enthousiast kroelende Babsie. Heb ik al heimwee naar ze, voor ik ze goed en wel losgelaten heb. In goede handen bij hun vader.

Deze week weer behandelingen, vitamine-infusen en de door mij zo gevreesde hyperthermie.
Die spuug ik alvast vol op de bek! Ik moet wel. En zal ook.
De kinderen wachten namelijk op mij bij thuiskomst. En Surprise Saturday is in aantocht.
Dusse.. kom vooral dóór.

Mijn Helden

Babs & Moos dus.
Mijn Helden. En net zo goed hoofdrolspelers in ons Onvermijdelijke Avontuur.

Babs.
Mooi door haar eigen wijze van zien, denken, voelen & haar eigen aardigheden.
Ze is verstandelijk verrijkt. Babs ziet, voelt en denkt voortdurend. Het speciale onderwijs wat ze volgt, sluit daar prima op aan.
Babs is een uitdaging om te op te voeden. Het is een wederzijdse uitdaging.
Maar vooral een spiegel. Ze heeft me geleerd geduld te beoefenen en voorspelbare dingen te doen, daar kom ik voor de helft aan tegemoet. Voor de rest probeer ik haar te leren incasseren door niet alle onverwachte situaties te vermijden, haar tot-op-haar-grens verantwoordelijkheid te geven en zelf zaken op te leren lossen. Juist ook in sociale situaties.
We voeden elkaar prima op. Ik bewonder haar eigenheid. Ze staat waar ze voor staat.

Moos.
Blij heerschap. Als die 's ochtends in mijn bed springt, knuffelen we. Alsof ons leven er van afhangt.
Altijd al gedaan. Liefhebben & liefgehad worden.
Er gaat niets boven een goed gesprek op zondagochtend 08.00 uur over "Pokemons die explomeren."
Moos heeft zijn eigen taalgebruik. Ik corrigeer dat te weinig, omdat ik zijn woorden vaak beter vind.
Moos is een hartebreker & hartverzakker.
Tis alsof hij een uitvouwbaar apenrotsje bij zich heeft, die hij een paar keer per dag neerzet, beklimt en me trakteert op een paar hartverzakkers. Gister nog een keer of acht op z'n bakkes gegaan met z'n fietsie.
Springt overeind & blijft blij. Ongelofelijk.

Babs & Moos. Ik kan over ze blijven vertellen.

Als je ze ziet, snap je waarom.

Ze hebben een samenspel die ik adoreer.  Maar soms is dat gehakketak natuurlijk ook daar.

Op die momenten plak ik mezelf achter het behang. In de hoop dat ze me niet vinden.

En daar durven we ook nog eens goudeerlijk over te zijn naar elkaar.

Zo hebben ze eens een onbedoeld samenspel wat toevallig is vastgelegd op zo'n karaokefilmpje op de site van Kinderen voor Kinderen. Waar Babs zingt en Moos zich ontpopt als een onbedoeld achtergrondkoortje.

Gisteren nog met z'n drietjes het filmje zitten belachen en dan voel ik mijn adoratie opnieuw. 
Begrijpen we ook weer waarom Babsie niet door is naar de volgende ronde.

En voel ik dat dit geluk mij strijdbaar maakt om te blijven leven.