Resetten

Maandag.
De Marathon hype heeft d'r piek bereikt. Mijn facebook, gmail, hotmail & facebook ontploft op maandag. Vele reacties. Wat een bemoedigingen! Die heb ik nodig.
De maandag breng ik in een roes door. Stijf ook, maar allemachtig: wát welverdiend.

Dinsdag.
De uitslag van mijn oncoloog. Deze uitslag moet bevestigen wat ik vanuit Duitsland al weet enige weken geleden (blog Asjemenou).
Namelijk bloedwaarden die zeer goed zijn en 'n celdeling-telling die zelfs iets minder dan het vorige meetpunt in december 2012.
Het scenario op basis van de botscan, thorax & echo moeten dus een beeld bevestigen dat er her & der minder uitzaaiingen zijn óf... elders een stukkie minder, elders 'n stukkie bij.
Maar 'over all' van celdeling-telling 53.5 in december 2012 naar 53.0 in maart 2013.

De oncoloog prijst mijn conditie, bevestigt de zeer goede bloedwaarden en benoemt dat uit de gegevens blijkt dat de uitzaaiingen minder intens zijn in nek, rug, ribben, bekken en boven arm. Minder vurig.
Behalve..
Behalve een vlek op mijn achterhoofd. Een grotere vlek dan in juli 2012.
Of ik me misschien heb gestoten of iets dergelijks.
Inderdaad, een week of twee geleden. Keihard mijn harses gestoten.
Alleen heb ik de afgelopen week echt kramp in m'n kop. Alsof er een octopus met krampende tentakels op zit. Hij wil deze vlek nader onderzoeken en aansluitend worden foto's gemaakt.
Ik heb een onbestemd gevoel.
Mijn intuïtie wil zeggen dat het oké is.
Mijn lijf herkent de kramp van vorig jaar, doorbraakpijn, en zegt 'foute boel.'
's Avonds is Japie in mijn gedachten. Hef ik het glas even hemel hoog.

Woensdag.
Onderweg naar Koffiehenkie & Schapie. Twee maatjes van me. Elke woensdag met elkaar uurtje koffieleuten, afzeiken & meer van dat plezier.
Ik ben er bijna. De oncoloog belt.
De vlek blijkt de structuur van kanker te hebben. En alles om me heen valt stil.
Het is een grotere vlek. Er moet een CT-scan gemaakt worden en ik word daar dezelfde dag nog over terug gebeld.
Tegelijkertijd roept een onbekende dame toe 'goed gedaan hoor, ik heb je gezien op TV! Ik bezwijk bijna ter plekke.
Bevind me plots in een fucking circus! Het ene moment sta ik tussen de clowns, dan crowdsurfend over het publiek, dan in m'n eentje in een kooi vol ongedressuurde tijgers, dan weer hangend aan de trapeze, zwaaiend van de ene uitslag naar de andere. En het stokkie missen. Ik weet het niet meer. Dit is teveel.
Dit is...dit is de Python in de Efteling, waar je de veiligheidsbeugel niet in het slot krijgt met de loopings in aantocht. Dit is vol op de bek terug gespuugd worden.

Tjezus! Die kramp die in m'n kop voel is dus kanker. Laat het niet waar zijn. Laat het niet waar zijn. Laathetnietwaarzijn. LAATHETNIETWAARZIJN.
Hyperventilerend, huilend & vrijwel zwijgend brengen we het koffieleutje door.
Twee machteloze mannen om me heen. Na alles wat ik er voor doe, kan dit niét mijn keerpunt zijn. Kan niet. Mag niet. Hoort niet. Ik val niet te sussen.
Bel Daan & Karien die er gelijk zijn. Gelukkig. Ik hyper, ik paniek, radeloos en ontredder door.
Ik wil niet gesust worden. Ik kan het niet inhouden. Vraag me niet rustig te worden zodat het jou sust. Dat is onmenselijk. Het móet er uit.
Total fear unleashed.

Ik bel mijn behandelaar in Duitsland, Wieger Rekker. Wilde eigenlijk even een break, even een paar weken geen behandelingen, geen gepruts, geprik, NIETS aan m'n lijf.
Maar dit verandert de boel. Wieger is altijd rustig en heeft ideeën, te beginnen met een zwaardere vorm van papemi. Stroomstoten in een nanoseconde. Maandag naar Duitsland dus. Ik kan niet opgeven. Weet nu nog niet hoe.

Om 12 uur komen Babs & Moos. Dat is m'n deadline (ook nog es).
Trillend op m'n benen haal ik hem op. Een enkele schoolmoeder prijst me voor de 10 kilometer prestatie. Ik probeer glimlachend terug te knikken.
De kinderen zullen merken dat er wat is. En zoals altijd, wil en kan ik alleen maar eerlijk zijn.
Liefst onbeladen. Vrijwel onmogelijke combinatie.
Met z'n drietjes.
'Schatten, de dokter heeft me vanochtend gebeld. Hij zegt dat de kankercelletjes in mijn hele lichaam minder zijn geworden. Maar in m'n kop zijn er wat bij gekomen. En ik heb ook kramp. Dus ik ben een beetje in de war en ook wat verdrietig. Misschien dat ik straks nog even moet huilen. Dan weten jullie dat. Eh.. hebben jullie trek in tosti's?'
Ja, lekker mam! Moos wil de tafels oefenen en Babs op de pc.
En zo gaat ook dit moment gewoon weer verder.
We zijn met z'n drietjes heel goed in het leven weer 'gewoon' oppakken.
Mijn Rob in de branding staat 's avonds voor de deur. Waarom komtie? vraagt Babs. Omdat we voor toch elkaar zorgen?! hoor ik Moos terug zeggen.
Ik glimlach maar slaap slecht. En vraag ik alle goede krachten van boven: repareer mijn hoofd, alstublieft. Repareer mijn hoofd. Alstublieft.

Donderdag.
Met Babs naar haar nieuwe school, een praktijkschool. Ik kijk haar na als ze in het lokaal achterblijft. Mijn dochter. Zo groot. Klaar voor haar nieuwe stap. Met haar tas elegant aan de arm.
CT-scan laten maken. Mijn moedertje is troostend aanwezig. Ik doe de gewone dingen met mijn kinderen, we oefenen en plakken stickers voor behaalde tafels. Het verschil wordt duidelijk hierin, tussen Babs & Moos. Het is een muur waar zij tegen aan loopt en Moos over heen springt. Beseffende tranen van dochterlief.

Vrijdag.
Mijn arbeidsongeschiktheidsaanvraag gaat de op de post. Ik ben moe. Zó ontzettend moe.
Mijn leidinggevende komt langs. Ik lig op bed. Het voelt als een burnout. Hij houdt m'n hand vast.
Hij weet hoe grillig het verloop van dit ziekteproces is. En is eerlijk. Zegt me dat ik het beeld van 'weer komen werken', los moet laten. Hij wil dat ik me kan richten op behandelingen, herstel en tijd met mijn kinderen. Ik weet dat hij gelijk heeft. Maar wil dat niet.
We praten over teleurstellingen, verwachtingen, over leven en dood. We zijn beide verdrietig, oprecht en elkaar nabij. Een beeld van mijn toekomst loslatend. Resetten.
Niet werken. 100% arbeidsongeschikt verklaard worden.
Voor nu dan.. denk ik er achter aan.

De oncoloog belt. De grotere vlek bestaat uit twee vlekken, kan hij zien. De ene nog van vorig jaar en een nieuwe vlek bijgekomen. Hij belt me met twee weken terug voor een behandelvoorstel.
Geen chemokuren, zeg ik. Dat is uitgesloten. Nooit meer chemokuren voor mij.
Ik hang op en besef dat ik niet eens weet hoe groot de vlekken zijn. Of zijn 't vlekjes?? Maar het is vooral de kramp die me beangstigt.
Fijne vrijdagavond. Zelfgemaakte kaasfondue. Ines zou trots op me zijn. Babs lust het niet. Ik negeer het. Grinnik innerlijk als ik haar even later zie schransen. Ik zeg er niets van. Anders laat ze het acuut staan. Op de bank tegen elkaar aan liggend. Heerlijk onder 't dekbed. Vroeg naar bed.
Ik vraag ze bij het naar bed brengen vaak wat ze het leukste hebben gevonden die dag. En wat het minst leuke. Mijn 'dingetje' komt deze avonden niet voor in hun antwoorden.
Deze missie voltooid.

Zaterdag.
Te vroeg mijn zoon wakker makend. Het is het mooiste. Ik blijf gefascineerd naar dat slaapkoppie kijken. Dat moedervlekje op zijn onderlip. Die getwijfeld heeft oftie daar wel zou landen. Ik kan er niet-niet naar kijken. En niet-niet over schrijven. Slaapwarm. Strijk teder zijn haarlok opzij. Hem wakker zien worden is sereen & grappig tegelijk. Kroelend op schoot etend en door naar voetballen. Moos speelt als aanvoerder de sterren van mijn hemel.
De kinderen een paar dagen naar vader. Ik wil leukedingenpuntNL. En maak me mooi voor de boekpresentatie van wensmoeder Nanda Broer. Dat is een bijzonder weerzien, zo na dertien jaar.
Dapper wijf. Ongelofelijk verhaal. Wijntje & kletserij met schrijvers in & uit dop.
Afzakkend via een prosecco bij tante Jans van de Tietenklup en in stilte thuiskomend.
Dat was een mooie dag.

En nu, zondag. Ik kijk naar buiten vanuit m'n bed. Ben me nog steeds bewust van mijn kramp, maar heb het nodig bewuster te zijn van het mooie weer buiten en fijne dingen.
En da's precies wat ik ga doen. D'r uit & naar buiten.
Sun, here I come.