No Guts No Glory!!

Hebben jullie me nét gehoord? Lieve Sander Gerritsen, Judith van Leeuwen & Ronald Herregraven?
Ik heb jullie net toegeschreeuwd met vreugdekreten. Vanaf m'n balkon zo de sterren in geslingerd.
Alle oudjes hier in de flat over de pis gejaagd met oerkreten vanuit mijn tenen.
Ben er hees van.

Lieve Sander. Lieve Judith. Lieve Ronald. Aan gene zijde. Ik ken jullie niet.
Maar we zijn verbonden door ons lot. Jullie daar & ik hier. En toch aan elkaars zijde.
En hoe.
Ik dank jullie als eerste voor het goede nieuws wat ik zojuist van Ellen Gerritsen kreeg, dat ik de nieuwe begunstigde ben van de Stichting No Guts, No Glory!
Een stichting die het mogelijk maakt aan niet vergoede behandelingen mee te betalen met behulp van donaties. Met als doel een behoorlijk deel van de financiële zorgen weg te nemen, zodat ik me vooral kan focussen op herstel.

Jullie zijn mij voorgegaan in dit immense levensspel met al z'n tragisch hilarische uitdagingen.
En hebben jullie je missie vroegtijdig moeten voltooien.
Mijn missie is nog niet voltooid en dankzij het geld wat voor jullie bij de stichting is binnen gekomen, kan ik nog even door met mijn buitenlandse behandelingen. En dus met mijn leven.
(Beloof hierbij plechtig dat ik 't niet zal gebruiken voor liposuctie. Maar God weet dat ik 't wel kan gebruiken. RTV Rijnmond inmiddels ook).

Ronald, vanmiddag bekeek ik je facebookpagina. Tjezus, wat een knapperd ben jij zeg!
Die hockeymaten ook van je.
En wát een prachtige vrouw en dochter heb je in je leven mogen vieren.

Ik had begrepen dat je je hockeymaten gevraagd hebt het geld voor de begrafenistakken te besparen en te doneren aan de stichting waar je ere-ambassadeur van bent geweest.
En blijkt die bak -of moet ik zeggen, pijp- met geld vorige week bij Ellen aangekomen te zijn.

Diezelfde bak met geld, Ronald, waarmee ik nu in het verlengde kan leven.
Geef je het estafettestokje van de stichting aan mijn gezondheid door. Die neem ik graag in ontvangst.

Het besef is bizar. Kan ik nu, na een zeer rusteloos jaar, mijn hoofd straks op mijn kussen leggen en rustig de nacht doorkomen?
Met het vertrouwen dat aan mijn behandelfacturen mee betaald gaat worden de komende jaren?
Dat dit deel van mijn financiële zorgen zo.. pff.. weggeblazen kunnen worden?

Ik heb geen prosecco om het te vieren. Ben alleen thuis.
Maar hier proost ik op Ons Aller Leven. Met de laatste druppels uit mijn lege flessen, heb ik precies een slokkie wijn over. Proost ik op mijn balkon op de liefdevolle herinneringen waarmee jullie gekoesterd worden. Proost ik op mijn voortbestaan dat jullie mij hiermee cadeau doen.
Kus ik jullie in gedachten en zal dit estafettestokje met alle trots & kracht in m'n donder uitdragen.

Zondag laat ik jullie voetafdrukken achter tijdens mijn 10 kilometerloop in 1 tiet-shirt van No Guts No Glory. Dat voelt nu als mijn stukje zevende hemel hier op aarde. En in 2040 ergens belletje trekken met m'n kleinkinderen. Ook dankzij jullie.
Een diepe buiging & dank, dank jullie wel.

Deze week komt inderdaad alles samen.

Ellen, jou omhels ik stilzwijgend & alleszeggend.