Dé Marathon

Oow My God... wát een happening zeg!

Te vroeg uit de veren. Met m'n roze knapzakkie in de hand met mijn vriendinnetjes & de kids naar Spijkenisse. Aha.. nog net een plekkie om te parkeren.
Zwaar zwart gereden naar Rotterdam-Beurs.
Ooit van een behandelweek terug uit Duitsland vergeten uit te checken op m'n OV-pas.
En dus mijn hele saldo in rook op gegaan.

Tussen de korte broeken, geschoren benen en loopschoenen aangekomen. Startnummer gehaald en 3x gepiest. In 10 minuten tijd. Kwam ik uit de WC, kon ik weer achter aansluiten.

Verzamelen in vak D, alweer naar de plee. Omringd door vriendinnen Karien, Jacqueline, Willemien & Marlies.
Startschot. En gáán!
Met de knapzak omhoog langs de eretribune, waar broerlief met z'n gewonnen spandoek van de RET zat. Hij zag mijn knapzakkie. Ik zijn spandoekkie.
En dus was het al janken voor ik binnen was. Das niet zo erg. Maar ik stik dan bij gebrek aan adem.
Dat zou weer zonde zijn.
Er was ook geen sprake van rennen hoor. Het was een sukkeldraf.
Bij gebrek aan snelheid viel ik bijna om.

Maar dan... die mensen. Waar opeens mijn andere schoonzus Gerrie tussen staat, met haar buuf.
Huilend lachend naar elkaar klauterend tussen de bosjes.
En alle andere onbekenden die ik hier & daar omhelst heb. Bij gebrek aan sex, vrees ik.
Aan fundraising gedaan, schreeuwend als een viswijf.
"Onvermijdelijk Avontuur!! Blogspot!!"
Dat kost best energie. Mensen zo mijn blog door de strot duwen.
10 kilometer lang.

Een stukje meegelopen met een vrouw die 6 weken daarvoor nog bevallen was.
En ook nog even met Jacqueline, een onvermijdelijke survivor in dit zelfde avontuur.
Wát een helden!

Maar eigenlijk kon ik niet meer. Ik was door m'n behandelweek twee weken gelee en mijn griep er achteraan, niet 1 maar 10 stappen achter in mijn -toch al niet optimale- conditie.
Ik kon echt niet meer.
Maar dat heb ik het afgelopen jaar zo vaak gedacht.
Ik kan niet meer. Afgelopen jaar was al afzien.
Dit afzien kon er ook nog wel bij.
Een balkonvrouwtje die Inne blijkt te heten toegeroepen, de kubuswoningen onderdoor en dan.. dan komt DE COOLSINGEL.
En alle mensen die er dan bij horen. Ze lijken er te wonen. Te leven. Gewoon op de Coolsingel.
Het maakt dat je wilt dansen. Het voelt alsof zij allemaal op míjn feestje gekomen zijn.

Dat dansen deed ik dan ook. En mijn vriendinnen ook!
De bedoeling was een soepel walsje ofzo. Het bleek als een inheemse vuurdans uit te pakken.
Knapzak tussen de tanden. Welja. Mijn heupen wat houterig ronddraaiend.
Eigenlijk moet het eruit hebben gezien als blij-poepend-op-het-parcours.
En toen ik de foto's van Chris de fotograaf onder ogen kreeg, was dat ook zo.

In het finishmoment kwam alles tezamen: m'n blijdschap & verdriet, m'n doodsangst & levenskracht, voltooid verleden tijd & onvoltooid tegenwoordige tijd, m'n verlies & alles wat ik gewonnen heb. ALLES kwam tezamen in dat éne moment. Met m'n vriendinnen om me heen.
GLO-RI-EUS GE-VOEL! Vastgelegd door het AD.
(duurde ff trouwens voor ik begreep dat ik ook nog óver de finishlijn moest stappen)

Daarna langs de bananenbar en de AA. Colidraten & bijtanken. Ook fijn.
Trekt Karien, vriendin sinds 1883, een vlinderkaartje uit d'r zakkie. Namens haar allernaaste lieven die ik ook al lang ken & vooral bier mee drink; een donatiebedrag van 900 euri.
Hemeltjelief. Ongekend. Het huilen houdt maar niet op.
Dank aan jullie!

In dat kader met een biertje de eretribune op. Wachtend op schoonzus Tas.
Zíj was op dat moment op het 25 kilometerpunt. Het 30 kilometerpunt. Het 35 kilometerpunt.
Wachtend. Kijkend. Volgend.
Omdat we een interview met Suzanne van RTV Rijnmond zouden hebben, mocht ik aan de finish staan. Alweer jankend. Van de spanning. Ik zag haar nog niet.
Kijkend naar broer Mike op de tribune, gebarend "zie jij haar al?!?" Turend. Klokkijkend. En weer terug naar Mike. Die ook tuurde. En naar de klok keek. Wachten. Afwachten.

Het vooruitzicht om Tas, die voor mij maandenlang in die klotekou getraind heeft, te omhelzen was.. niet te benoemen zo groot.
Als een kind die vol heimwee naar ouders uitkijkt in de schoolbus terug en bijna op de plek van bestemming. Zó hunkerend keek ik uit naar Tas.
Zwaaiend met m'n knapzak, omdat ik wilde dat ze mij ook zag. Bij de finish.
Zij voor mij. En ik voor haar.

En daar kwam je aan, Tas! Ik spotte jou tussen de tientallen lopers voor je. Met een meterhoge ballonbloem in je hand. Niet te missen, zo groot. En schreeuwde naar Mike: "Daar komt ze!!!!"
Daar was je, met aan beide zijden twee stoere mannen. Ik zag jou 'spot on' en mijn ogen lieten je niet meer los. Doodop na 42 kilometers, de laatste meters zwoegend afleggend. Maandenlang al ons moment op elkaars netvliezen gehad.
YAHOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!
Tas The Greatest!!!!!!!!!!!!!
Dijk van een wijf dat je er bent! Natural bombshell! Held! Superwoman!!
Goddomme meis, je hebt 't geflikt. EN HOE-HOERAAAAAAA!!

Deze ontlading was het gevoel van mijn finish in meervoud. Sommige momenten kunnen niet groter worden. Dit was er zo één.
Dit gevoel voor understanding tussen ons twee is te groot om uit te leggen.

Samen nog een hyperdehiep-interview gehad met Suzanne. Was ik hysterisch van vreugde.
En kusten we elkaar bij afscheid met onze verzuurde benen & lamme ledematen.
Waren we nog even één.

Wat 'n dag.
Wat 'n week.
Wat 'n leven!

Wordt vervolgd.