Foto: Arjo van der Graaff - juni 2012

OVER MIJ

Heb ik mijn leven net zo lekker op orde, ziet mijn lijf er holadiejee okee uit, wordt er eind april 2012 borstkanker geconstateerd.
En niet zo'n klein beetje ook.

Een borstamputatie & twee chemo's later, wordt in juli de diagnose gesteld.
Uitzaaiingen in de botten: schedel, nek, rug, ribben & bekken. Ongeneeslijk wordt gezegd.
Maar dat zullen we nog wel eens zien.
Mijn leven en mijn kinderen zijn me te lief.

Begin augustus ben ik -naast de reguliere behandeling in Nederland- aanvullende & bewezen therapieën in Duitsland gaan volgen. Deze behandelingen worden nagenoeg niet vergoed door mijn zorgverzekeraar. En bungelt er dus een ongezellig prijskaartje aan mijn pols.

And that just makes me a chick on a mission. Leuren met Leed. Om geld te genereren voor alle extra ziektekosten, waaronder niet vergoede behandelingen in het buitenland en reis- & verblijfskosten. Volgens mijn berekeningen ca. 30.000,-- euri op jaarbasis.

Sinds april 2013 ben ik begunstigde van de Stichting No Guts No Glory.
Deze stichting heeft KEIHARD geld nodig om mij financieel te kunnen ondersteunen met de behandelkosten. En daarnáást blijven er helaas nog eens genoeg kosten over die ik niet alleen kan opbrengen.

Tragisch is de diagnose "ongeneeslijk". Maar dat woord heb ik inmiddels het raam uitgeflikkerd. Dat woord maakt een mens pas echt doodziek. Hilarisch is wat ik er van probeer te maken.

Volledige focus op herstel.
Against all odds? Misschien. Maar ik denk van niet. No Guts, No Glory!

Inspirerend is dit lichamelijke gedoe wel. Ondanks de heftigheid van alles, heeft mijn tumor last van humor. En ben ik in februari 2013 deze blog gestart. Wat lach & beklag hier, wat rauw & rouw daar. Alles hieraan is ultiem & intiem, hartverscheurend & hartverwarmend.
Het leven is tragisch hilarisch en omarm ik het intens. En zo af & toe spuug ik het vol op de bek.

- Doe mee en deel deze blog binnen je netwerk
- Verzin initiatieven, groot/klein: alles helpt!
- Doe & doneer -in welke vorm dan ook- want we hebben al het KEIHARDE geld & bemoedigingen nodig!

Ik beleef een avontuur waar ik niet voor heb gekozen. Maar als het dan toch moét..hoppa! Knapzak over de schouder & gáán. Kom dan ook maar door met dat Onvermijdelijke Avontuur!


Copyright © 2013. All rights reserved.


zondag 28 juli 2013

Buideltuintje

Je hebt van die mensen. Die op t juiste moment wat komen 'brengen'.
Tijdens m'n ziekenhuisopname in december, net toen opa Japie overleden was, heb ik 'ode aan Japie' geschreven. En omdat ik me zo verdrietig en verloren voelde, moest t een troostvol verhaal worden. Mn eigen pleister op de wonde. En als het ff kon, ook een voor andere naaste lieven.

In deze dagen heb ik n prachtige, lieve, blonde dame op een andere zaal leren kennen. Aan deze
Inke heb ik m'n ode als eerste voorgelezen.
Het was 's avonds laat. 's Nachts zelfs. Zij kon ook niet pitten met dat ronkende orkest van open monden op d'r zaaltje.
Het was een bijzonder moment tussen ons. En de dagen daarna zochten we elkaar regelmatig op.

Annemiek, zei ze pas, kom geweun lekker een weekje vakantie houwen in m'n caravannetje. Wanneer je t nodig hebt.
Nou ja. Babs & Moos waren nog niet vertrokken naar Kreta met hun vader, of ik was fluitend m'n boeltje aan t inpakken.
Vakantie. Een. Hele. Week. Voor. Mij. Alleen.
Op n ggggristelijke camping. In Renesse.
Wie doet me wat? God in ieder geval niet.

Kom ik daar aan. En stap ik me daar toch een warmwelkombuideltuintje in.
Nou heb ik nog nooit in de buidel van een kangoeroe gezeten. Maar zoals dit tuintje, moet n buideltje er van binnen uit zien. Kan niet anders. Klein, maar voldoende. Mooie sruikjes, fijne blompies, koel schuilplaatsje.
En dat daar een fijn caravannetje aan vastgeplakt zit, maakt t instant geborgen gevoel alleen maar groter.
Buideltuintje.

Het wordt een week zonder enig infuus. Zonder geprik. Zonder gedoe. Zonder gereis. Zonder medische ik-raak-je-aan-t-doet-wat-pijn-behandelingen. Zonder LeurenMetLeederij. Zonder klein blond & blond geteistering. Zonder alles eigenlijk.
Een week vol stilte. Rust. En heling. Mijn lijf wordt weer van mij.
En zie ik prachtige zonsondergangen, door alleen maar de weg over te steken. Dan sta ik al met schelpen in m'n hand & zand tussen m'n tenen.
Hoe gelukkig, veiligverwelkomend kunnen lijf & leden zich voelen?
Nou, zo dus.

Een week van veel wandelen, lezen, rusten, koesteren, stilte, douchen, wijnen, fietsen, eten, avondgeuren snuivend bij langebomenlanen zo meer. Heb ik de Sunshineband van Keessie verwelkomd. En God.. wat is ze toch wonderschoon. Een middag lang samen leven.
Zijn er momenten bij die ik in goud heb ingepakt.
Heb ik mooie visioenen over geliefd oud worden. En wandelen op n dijkkie. Überhip wandelstokkie erbij.

Is t een week waarin ik besloten heb een tattoo te laten zetten. Twee zelfs.
Omdattie die leukelangesmurf Corine natuurlijk gelijk heeft met haar post op Facebook eerder deze week. Onder t mom van 'ik heb tot nog toe twee mislukte tepels laten tatoeëren, maar deze tattoo van FDKK wil ik!!' Doe ik mee. Fuck De KutKanker. FDKK.
Ik laat m zetten aan de binnenkant van m'n enkel. Wel n beetje uit zicht. Omdat t woord kanker, of zelfs de afkorting toch ook voor mij hard overkomt. Ik hoef de mantra van dat woord niet hele dagen door mn kop te laten blazen. Of op n plek waar ik t voortdurend zie. Gedoe. Zo refereer ik er aan. Overkomelijk Gedoe. Geleerd van mn klys-maatje Christel. Niet teveel energie aan t woord geven. Een wijze les.
Een tattoo die ik laag bij de grond laat uitvoeren. Want ik wil boven alles, enorm over m'n gedoe heen stappen. En zo ga ik t doen.

En later in de week mail ik Giel Beelen. Namens Corine & mij.
Maar hoe zorg ik nou dat t mailtje tussen alle andere mailtjes opvalt?
Shockeren?
Shockerend blijkt t besef dat ik 'gewoon' de realiteit in het onderwerp vermeld.
Ongeneeslijk (verklaarde had er bij gemoeten) maar ozo gezellige kankerwijven!
Taboe? Bestaat er überhaupt een taboe voor Giel Beelen?
Dus pak ik lekker door met "dat we balen dat de pot leeg is bij No Guts No Glory en daarom bij hem live in de uitzending een tattoo van No Guts No Glory willen laten zetten. En dat Corine & ik niet aan n bucketlist doen, maar aan een fuckit list. Dingen doen, gewoon omdat t kan. En dat fijne Giel in onze top 5 staat van onze fuckit list. Aandacht voor de stichting, daarmee geld binnenhalend door nog wat ludieke zelfverminking & opleuking. Kom maar door!

Dat dacht onze OpperTopper blijkbaar ook. En zo sluit gisteravond m'n verblijf hier af, met een helse buienradar. Going out with a bang. Lots of them.
Viel niet mee te praten. Wilde z'n volumeknopje van z'n toorn, donder & bliksem niet lager zetten.
Zelfs de teksten van mn ontworpen bemoedigingskaarten zijn bijna schoongespoeld. die schud ik wel weer uit mn losse pols. Maar dan nog. Dit pik ik gewoon niet. En heb ik dus in alle vroegte aangifte gedaan van huisvredewolkbreuk.

Ik neem afscheid van mijn buideltuintje. En verlaat een week van veilige geborgenheid met ingepakte gouden momenten. Morgen hebben m'n handen geen heimwee meer. Dan omvatten ze weer de verbrandeblotebillenblijheid van zoonlief & de prachtige zongekuste konen van dochterlief.
Wat heb ik n zin! In de rest van mijn leven!





Geen opmerkingen:

Een reactie posten