Zondagmorgen

Kijk ik vanuit mijn warme bed naar buiten, blijkt de natuur bedekt te zijn door wat sneeuwse ongeschondenheid.
Nu houd ik niet van verhullen.
Maar als het dan tóch moet, dan graag met zo'n laagje.

Ongeschondenheid. En zo lekker intact ook.
Zo voelt mijn 'oude' leventje ook, ongeschonden & intact. Valt daar een doorstart in te maken?
Daar had ik wel behoefte aan, krijg daar ook weer tijd voor en dus dacht ik:
waar was ik ook alweer gebleven.. ?
Vorig jaar, zo rond deze tijd?
Oh ja... Tour d'amour.

Het voelt als een noodzakelijke diepe ademhaling. Soms, als ik héél diep inadem, zit er zo'n snik in die mijn ademhaling verder verdiept. En daarna volgt een ontladende uitademing.
Zo voelt deze fase nu ook. Ik wil ontladen. Dansen, lachen, kankervrij denken & voelen.
Laat ik mijn pruikkie & prothese lekker thuis.
Niets te verhullen. Geen verkleedpartijtjes. Nieuwe mensen ontmoeten, andere sferen en impulsen.
Wat een leuke gesprekken, leuke mannen ook.
Laat ik mijn verbale kruitdampen wat achterwege & het haar op mijn tanden ook.
Het moet maar eens klaar zijn met die belachelijke assertiviteit van me.
Van een kwartje kwetsbaarheid met een voorzichtig sausje van benaderbaarheid, ga ik echt niet dood.
Zou zonde zijn.

Tour d'amour. Alsof ik dat zou durven. Maar het giechelen dateert van te lang geleden.
Dus ja, ik durf.
Ik ga nog niet bekkend door de menigte, maar opstellen in rijen van drie valt te proberen.
Retteketed, wat 'n pret! Lekker leven & beleven.
Mijn dochter zei van de week nog "mensch, durf te leven!"

Bucketlist??
Pfah..
Boeketlust zul je bedoelen.